Prawdziwy przyjaciel zawsze znajdzie czas ??

zawsze wydawało mi się, że mam grono oddanych przyjaciół - z różnych etapów mojego życia wspólne wypady, wspólne spędzanie czasu, imprezy, zwykła chęc dowiedzenie się co słychac u drugiej osoby, gdy czas nie pozwalał na spotkanie (wiadomo, każdy ma swoje życie itd) jestem osobą pozytywnie nastawioną do całego świata, każda porażka uczy mnie czegoś nowego, podobno jestem silna, tak wszyscy zawse mówili, i dlatego z problemami udawali się do mnie kiedy zadawałam zwykłe pytanie "co słychać" otwierały się potoki opowieści: pozytywnych ale też takich z nutką żalu, niepokoju... nie zauważyłam jednak, że bardzo rzadko pytali co u mnie... teraz do mnie to dotarło, bo sama potrzebowałam się wygadać - czekam na operację, i choć ejstem dobrej myśli, miałam już 2 tygodnie aby się oswoić, to waidomo, że człowiek czasem potrzebuje zwyczajnie pogadać oczywiście jest ze mna mój narzeczony, wspiera mnie, ale z całej grupy przyjaciól zostały dwie osoby, których wsparcie czuje już na samą myśl o nich... - bo są! mój najlepszy jak sądziłam przyjaciel kiedy zadzwoniłam (nie zdązyłam nawet powiedzieć o co chodzi), powiedział, że nie ma czasu... nawet pogadać przez telefon ?? powiedziałam, żeby się odezwał jak go znajdzie, i tak 2 tygonie minęły moja przyjaciółka kiedy do niej dzwonilam potrafiła przez 20 minut nawijać o swoich dzieciach o sobie , o rodzajach sałatek itd, ani razu nie pytając co u mnie... stwierdziłam, że sie nie będę narzucać... kiedy powiedziałam, z3 musze konczyc dostalam 8 esmesow na raz z dalszym ciagiem opowiesci inny bliski kumpel kiedy mu powiedzialam z grubsza jaka sytuacja, zrobil tylko hmm... a teraz nie odpisuje nawet na moje esmesy, ani nie odbiera... juz to przetrawiłam, mniej wiecej czasem tylko jak pomyslę, robi mi się zwyczajnie po ludzku przykro... wydawało mi się, że w takich sytuacjach jest się z drugą osobą, wspiera się ja a oni właściwie nie pozwolili mi nawet powiedzieć z czym dzwonie... Wam też się takie coś przytrafiło ?? szkoda mi przyjazni, ale nie chce na sile uzalac się przed Nimi... tylko zal mi z drugiej strony cieszę się - teraz wiem, na kogo naprawdę moge liczyć w cięzkich chwilach....

Mam podobnie. U mnie każdy znalazł zrozumienie, a kiedy ja potrzebuję pogadać to nie ma nikogo. Ewentualnie czas się znajdzie jak powiem, ze mam problem. Ale czy musi to być karta przetargowa?

PannaHanna ----> własnie też chciałabym, żeby chcieli ze mną pogadać, dlatego, że mam np coś ważnego do opowiedzenia, nieważne, czy dobrego, czy złego... wydawało mi się, że na tym polega przyjaźń....

Tylko dzwoniąc muszę powiedzieć, że np. mam taki i taki problem. Ale nie o to chodzi. Sami nie zapytają. A jak powiem, ze wszystko ok, mimo że nie jest ok i to widać, to nie pytają drugi raz... Jedna moja przyjaciółka z lat szkolnych zapytała o tą sprawę, opowiedziałam pokrótce i słyszałam tylko odpowiedź "aha".

Życie nie jest bajką, ale też nie można oczekiwać empatii od każdego a już zwłaszcza od facetów :).

??? te nie są lepsze...

Dlaczego tak mówisz?

no bo tu napisane zostalo, ze ta przyjaciolka, tez nie stanela na wysokosci zadania, tylko nawija ciagle o sobie nie ze uprzedzenie

Jasne, ze to nie tak. Jestem najlepszą przyjaciółką jaką mogę być, ale czy ktoś jest taki sam dla mnie to nie wiem... Może to też dlatego, ze o swoich problemach nie rozgłaszam wszem i wobec, tylko najbliższym przyjaciołom.

u mnie to już właściwie przesądzone... w sensie takim, że nie będę się na nikogo złościć itd, alei robić i ratować niczego na siłe - też nie skupie się na sobie, jakkolwiek to brzmi, ale chcę być zdrowa,bo za rok z małym hakiem, jeśli będzie mi dane wychodzę za mąż :D i jeśli leczenie przejdzie pomyślnie, będziemy się starać o dziecko :D oczywiście "przyjaciele" o moim ślubie też nic nie wiedzą... :| no cóż :D sytuacja podobna jak z tą moją chorobą

Faceci nie powinni współczuć bo to nie męskie

Przykre co opisujesz i prawdziwe.Niezwykle trudno w życiu o prawdziwą przyjaźń.Doceń tych ,którzy trwają przy Tobie.To przyjaciele.Reszta to tylko znajomi.No i gratulacje.Nie każdy ma aż dwóch oddanych przyjaciół.

U mnie podobnie kiedys optymistycznie podchodzilam do ludzi wierzyłam w nich ze są przyjaciele, miałam duzo znajomych i gdy przeprowadziłam się zdałam sobie sprawe ze te znajomości znikneły ktos wyjechal ktos zmienił otoczenie .Pozawierałam nowe które szybko blakły.Może nie byłam zbyt ciekawą rozrywkową osoba z której mozna było mieć korzyści?Jednak starałam sie zawsze ludzi wspierać w problemach ,pomagać.Kiedy kryzysy sie kończyły nasz znajomosc też,nikt nie dzwonił nie pytał.Zauważyłam tez że znajomi nie lubią prawdy -ja zawsze prawdziwie doradzała i mowiłam jak widze sprawe nawet jeśli nie było kolorowo.Za to pużniej obrywało sie mi.Teraz juz sama nie wiem czy warto byc pomocnym dla innych..

koyanish - masz rację, w takich chwilach chyba własnie człowiek rozumie pewne sprawy :D może po to potrzebne są takie momenty!?? i wiem, że najcenniejsze mam blisko w sercu, własnie te cudowną dwójke, ktora jak trzeba napije się ze mna wina, pójdzie na szalone zabawy, ale jak trzeba zostanie, wysłucha, poradzi tu nie mam wątpliwości

ja wierzę,że warto,że dobro wraca

ja zostałam sama ---- > wiesz myśle, że tak bo robisz to przede wsyztskim dla siebie ja np kiedy moja "przyjaciolka" miala wypadek, siedzialam po pracy calymi wieczorami praktycznie pomagajac jej, wspierajać, dzisiaj chociaż ona ma własne sprawy i nie interesuje jej co u mnie słychać, a najważniejsze jest, że ze stołu w trakcie chrzcin zniknęlo 5 na 6 sałatek..., albo ze ma katar drugi tydzien to wiem, ze gdyby to się stało teraz, zrobiłabym to samo i nie żaluję tego bo to co robię robię w zgodzie ze samą sobą... Ty na pewno też :D nie załamuj się... choć wiem, jakie to przykre

powiem Wam cos poznałam jakis rok temu znajomą ma bardzo ciezko w życiu(rodzina i poważna choroba) przez miesiac gdy była w szpitalu codziennie ponad 2 godz. z nią rozmawiałam pomagałam w trudnych chwilach.Wróciła do domu i ..olała mnie

Neness życzę Ci zdrowia i pogody ducha.Mądra z Ciebie kobieta.

ja zostałam sama to nie byli Ci właściwi ludzie,ja też jestem sama i staram się wierzyć,że w koncu tych właściwych spotkam.To jak ?Trzymamy się?

Albo kobieta która ma sporą depresje i straciła syna,zauważyłam jej cierpienie i sama z siebie chciałam być dla niej wsparciem-rozmawiałam jako jedyna chyba z nią tak na codzień w wigilie poszłąm z jedzeniem i życzeniami a pużniej..gdy dostałam prace ona zamiast się cieszyć ze mną zmieniła się w złośliwą babe,niestety.Nie uważam żebym robiła to dla siebie .A Ty czemu tak myślisz?

koyanish --- > dziękuję za wpis :D i trzymamy się :D

zle mnie zrozumialas "ja zostalam sama " , albo faktycznie zle dobralam slownictwo, chodzilo mi o to, zeby robic cos w zgodzie ze soba jesli na sile pomagasz to racja, nie ma sensu, ale mysle, ze pomagasz bo taka jestes i nie potrafilabys zostawic kogos bez pomocy wiem, ze to boli ale koyanish ma racje, dobro wraca... podwojnie :D

W takim razie dziewczyny życze Wam i sobie ludzi wokół takich jak my=)

dziewczyny dziekuję Wam za tę rozmowę.Jest budująca mimo wszystko

az tak bym nie przesadzała :D

miałam na myśli, to życzenie, żebym gdzieś tam ludzi wokól nawiedzała :P :D hah !

nie,oni mają ciebie naiedzać i być tak jak my

dziekuje, ale jak tutaj bylo pisane, wystarczy ma ta dwojka :D ale za to jaka :D