Facet ma spóźnianie się chyba we krwi

W skrajnych wypadkach potrafi się spóźnić nawet 2-3 godziny. Prawda, że nie czekam na dworze, tylko w domu, ale skoro jestem z nim umówiona, to nie zaczynam zajmować się niczym innym, tylko siedzę i najwyżej zaglądam w komputer, albo czytam. Jestem raczej zorganizowana i jak się umawiam, to jestem ubrana, pomalowana... słowem gotowa np. do wyjścia. Ma 43 lata, relacja jaka nas łączy, to taki "jakby" związek na odległość. Przesadzam?

:O a ty ile masz dziecinko

sporo, sporo - dużo więcej, niz ty - sądząc po nicku

no nie dziw się ironi ale skoro masz sporo a siedzisz wyszykowana i czekasz to zachowanie siksy

on wie, że jest niezorganizowany i jak sam określa "ciągnie ogon", ale chyba sam juz nie potrafi inaczej - nie żebym go tłumaczyła, bo samą mnie to irytuje, ale wiem, że nie robi tego celowo - mam sie do tego przyzwyczaić, czy z tym walczyć? ma ktos podobne doświadczenia?

o ile spóźnienie nie wynika z pracy (np jakieś spotkanie się przedłużyło, czy jakiś błąd wyskoczył i trzeba było naprawić) to jest to nieeleganckie z jego strony. Najlepiej umawiać się np na za 15 trzecia :)

Za 15 trzecia oznacza wpół do piątej ;/ Dzisiaj miał wpaść między 19 a 20. O 21.20 zadzwonił, że właśnie wyjeżdża - wściekłam sie i teraz warczymy na siebie przez telefon. Do tej pory go nie ma - jest... urazony, wrrrr

a ja polecam przeczytać książke "nie zależy mu na tobie" i sama sobie odpowiesz na pytanie, dlaczego się tak spóźnia!

według twojej teorii lansowanej w książce nie zależy mu wobec tego również na pracy, na hobby, na przyjemnościach, na rodzicach; ja sie pytam, czy z tym walczyc, czy akceptować?

rozumiem,ze do pracy i rodziców też spóźnia się 3 h? to w takim razie musisz zaakceptować!