czuję się niedoceniana. wszyscy tylko gadają, jakiego mam fajnego faceta

wszyscy go chwalą i komplementują. za poczucie humoru, intelekt, błyskotliwość, bezkonfliktowość. ciągle słyszę, że taki facet to skarb, że mam takie wielkie szczęście, że na niego trafiłam. słyszę to od jego kolegów, koleżanek, rodziców. wszelkie towarzystwo go uwielbia i dobrze się z nim czuje. w sumie racja, bo on jest - krótko mówiąc - bardzo dobrym człowiekiem. ale ja za to zaczynam wierzyć, że faktycznie ja nic z siebie nie daję i jestem do kitu osobowościowo.