MAM DEPRESJĘ W WIEKU 21 LAT:(

Nie chce mi sie zyc, w niczym nie widze sensu. Często, codziennie płaczę, bez powodu. Czuje sie megasamotna. niby studia okay, przyjaciele okay, ale czuje sie ,ze to moje zycie takie bezwartosciowe jest. Facet, za którym wskoczyłabym w ogień, mówiąc potocznie, olewa mnie. Raz daje sygnał,że mu sie podobam, a drugim razem trzyma dystans. To zycie uczuciowe mnie dobija, same porazki. Nie jestem typem singielki z wyboru, brak mi kogos.

smutne to co mowisz, współczuje

zacznijjakos z tym walczyc, idz do lekarza

up

ciesz się kochana , że studiujesz :D ja na to nigdy nie będę miała szansy .

ja mam 43 lata i depresję od kilkunastu lat. miałam dom,męża, dzieci, wszysko staciłam przez depresje właśnie. Mąż się ze mną rozwiódł a dzieci zostały z nim (13 i 18 lat). Teraz mieszkam z rodzicami. Na dodatek widuję dzieci b.rzadko bo one wraz z byłym mieszkają w Holandii, aja wróciłam do Polski. Depresja dalejrządzi moim życiem, teraz jesienią się pogłębiła.Ostatnio sporadycznie wychodze z domu, spędzam mnóstwo czasu wegetując w łóżku.