Jestem chora, i dobrze mi z tym.

Ktoś kto stoi z boku mógłby powiedzieć że mam fajne życie... Mąż, dziecko, rodzina, dom, praca... A ja to wszystko nienawidzę. Życie jest przereklamowane. Mąż każdy wieczór spędza przed komputerem grając w jakieś durne gry i ani mu w głowie spędzenie czasu w jakiś inny sposób. Dziecko non stop się drze i niszczy wszystko co mu wpadnie w ręce, nigdy niekończący się bunt. Rodzina jest rodziną dopóki się czegoś od nich nie chce. W pracy tylko patrzą aż ci się podwinie noga. Prawdopodobnie mam czerniaka z przerzutami. Wiecie że się z tego cieszę? Nigdy nie sądziłam, że można aż tak nienawidzić żyia.

Powinnaś skonsultować się z psychologiem bo moim zdaniem to jakaś depresja Cię dopadła.

rokowanie u pacjentów z czerniakiem rozpoznanym we wczesnym stadium rozwoju jest bardzo dobre.... wiec lepiej sie tak nie ciesz. mam nadziej, ze to szok i zaraz ci przejdzie, od meza jak cie wkurza mozna odejsc, ale wlasne dziecko???

Szok ale od czego?

Moja siostra tez miala na imie Natalia. I tez miala raka. I tez miala meza i dziecko, co mieli ja gdzies. Wiec odeszla, bo nie chcialo jej sie w ogole walczyc o swoje zycie, miala go serdecznie dosc. Bardzo to smutne. I chyba nic na to sie nie da poradzic. Moze w kolejnym zyciu uda wam sie ominac swoje bledy i swoje wybory i cieszyc sie szczesciem.

Zazdrszcze jej tego spokoju którego wreszcie zaznała.