Mój partner a zarazem ojciec mojego dziecka pije i co dalej???

Mój problem polega na tym, że mój chłopak, z którym mieszkam już od 3,5 lat pije i to nałogowo. Nie ma dnia żeby choćby nie wypił jednego piwka. No chyba, że naprawdę skończyła mu sie kasa, a nikt inny też mu nie pożyczył. Wódkę też lubi sobie od czasu do czasu wypić z jakimś kumplem (bo jakby tu sie nie napić jak kolega przyszedl i rozmawiać z nim tak na sucho). Ja w tej sprawie nie mam nic do gadania. Ja mówię swoje, a on i tak robi swoje. Już próbowałam dojść do niego na różne sposoby. Prośbą, groźbą, krzykiem, normalną rozmową no i nic kompletnie do niego nie dociera, a jeśli tak to na chwilę. Na dzień lub dwa i znowu po drodze z pracy kupuje sobie piwo lub więcej. Kocham go, ale jednocześnie nienawidzę. Chce odejść! Ale on mi sie odgraża, że mi nie pozwoli zabrac dziecka. Wyprowadzić sie z rzeczami dziecka też mi tego nie udostępni. Nie raz już mi mowil, że jak chce to mogę od razu zabrac swoje rzeczy i sie wynosić, ale oczywiście dziecko zostaje z nim. I co mam uciekać??? Z małym dzieckiem na rękach? Bez niczego? Co sądzicię o tym wszystkim??? Dodam jeszcze, że mieszkamy u jego rodziców w domu.

Trudno mi doradzać bo podobne mamy problemy , ale czy on ma świadomość swojego alkoholizmu?

Czy ma świadomość o swoim alkoholizmie? Myślę, że tak. Ja mu o tym wiele razy mówiłam, że ma problem z piciem. Że to jest już alkoholizm. On chyba o tym wie, ale sie boi przyznać. Twierdzi, że sam sobie da z tym radę. Ale jakoś od długiegooo czasu jakoś sobie nie daje rady z tym problemem, bo i tak non stop pije.

Z nim nie ma "dalej", bedzie tylko gorzej.

spierd***aj w podskokach. Sama nie będziesz z nim miała żadnych perspektyw a i dziecko będzie miało nieciekawe dzieciństwo. Wiem z autopsji. Jeśli on uważa że nie ma problemu z alkoholem i nie potrzebuje leczenia to uciekaj. I nie wmawiaj sobie, że nie chcesz rozbijać rodziny bo ja wolałabym niepełną ale szczęśliwą rodzinę. A poza tym tego kwiatu jest pół światu. Rozejrzyj się za kimś normalnym.

Każdego dnia myślę o odejściu. Nawet jak sie trafi lepszy dzień, kiedy on jest z nami- normalny, to i tak gdzieś tam w środku myślę o rozstaniu, że i tak ten związek nie ma sensu i że te gorsze dni wrócą. I wracają! Już mialam dwa poważne podejścia, żeby uciec od niego, ale zawsze coś mnie powstrzymywało, żeby tego nie zrobić.

lepiej to zrób, im wcześniej tym lepiej bo im później tym będzie ciężej.