Wiersz Tuwima.

Co sądzicie o tym wierszu Tuwima? Podoba się Wam? Wypowiadajcie się. :) Są takie bardzo dziwne, bolesne istnienia... Są takie życia smutne, niewytłumaczone, Jak rzucane przez cichych wieczorne spojrzenia W nieznanych pięknych kobiet ocienioną stronę. Są takie melancholii pełne zmierzchy letnie... Są świętej głębi słowa,mówione - nie w porę! Są dziewczęta czternasto- i piętnastoletnie, Co milczą i na serce są przez lata chore. Są jak nokturn Szopena...Jak zmierzchy, owiane Najsłodszych wspomnień żalem...Jak dawne godziny... Są- jak te słowa moje- niedopowiedziane, Samotne, piękne, czułe, wieczorne Dziewczyny. Noszą w głębokich oczach przez całe swe życie Jakąś fiołkową własnej duszy tajemnicę. Wszystko im jest ostatnie...I więdną w rozkwicie, Trawione przez najświętszą jesienną blednicę. A gdy zbliży się cicha godzina skonania, Milczą długo.Wtem- krzykną!!- i serce im pęka. ...Wtedy w innym pokoju zegar "raz" wydzwania I przy pościeli zmarłej ktoś szlochając klęka. Potem mają mogiłkę, bratkami zasianą, Pomnik, gdzie chór ptaszęcy zbiera się i gwarzy, I śmierć,jak życie,mają niedopowiedzianą Tak cichą,jak wiosna śród miejskich cmentarzy... Zostaje po nich kajet- "pamiętnik" najszczerszy, Owionięty przedziwną tęsknotą liryczną, Zostaje trochę słodkich, nieudolnych wierszy Z jakąś miłością tajną: zmysłowo- mistyczną... Zostaje po nich pamięć trwożna...Jakaś inna, Niż po zmarłych być zwykła...Nie mówi się o nich... Są takie: piękne, ciche i na serce chore... Są jak upadające bez powrotu gwiazdy... Jak zaduma nad wodą w bladych zmierzchań porę... Jak listy niewysłane...jak smutne odjazdy... Czekają, aż im życie śmierć ukojna przetnie, A usypiają w drżeniu, całując Śnionego... ...Są dziewczęta czternasto- i piętnastoletnie, Co mają serca chore i smutne... Dlaczego?

czytałam ten wiersz po raz pierwszy jako nastolatka. Ciągle. W kółko i w kółko. Byłam nim zachwycona. Dzięki niemu kocham poezję. Dzięki niemu piszę. Od tamtej pory minęło 13 lat. Dziś znalazłam go na tej stronie. Poczułam jak w moim sercu znowu gości wiosna. Jakbym biegała boso po porannej rosie. Co mogę na jego temat napisać. Nic. To trzeba czuć.

Ładny, ale wolę ten: Absztyfikanci Grubej Berty I katowickie węglokopy, I borysławskie naftowierty, I lodzermensche, bycze chłopy. Warszawskie bubki, żygolaki Z szajką wytwornych pind na kupę, Rębajły, franty, zabijaki, Całujcie mnie wszyscy w d**ę. Izraelitcy doktorkowie, Widnia, żydowskiej Mekki, flance, Co w Bochni, Stryju i Krakowie Szerzycie kulturalną francę ! Którzy chlipiecie z “Naje Fraje” Swą intelektualną zupę, Mądrale, oczytane faje, Całujcie mnie wszyscy w d**ę. Item aryjskie rzeczoznawce, Wypierdy germańskiego ducha (Gdy swoją krew i waszą sprawdzę, Werzcie mi, jedna będzie jucha), Karne pętaki i szturmowcy, Zuchy z Makabi czy z Owupe, I rekordziści, i sportowcy, Całujcie mnie wszyscy w d**ę. Socjały nudne i ponure, Pedeki, neokatoliki, Podskakiwacze pod kulturę, Czciciele radia i fizyki, Uczone małpy, ścisłowiedy, Co oglądacie świat przez lupę I wszystko wiecie: co, jak, kiedy, Całujcie mnie wszyscy w d**ę. Item ów belfer szkoły żeńskiej, Co dużo chciałby, a nie może, Item profesor Cy… wileński (Pan wie już za co, profesorze !) I ty za młodu nie dorżnięta Megiero, co masz taki tupet, Że szczujesz na mnie swe szczenięta; Całujcie mnie wszyscy w d**ę. Item Syjontki palestyńskie, Haluce, co lejecie tkliwie Starozakonne łzy kretyńskie, Że “szumią jodły w Tel-Avivie”, I wszechsłowiańscy marzyciele, Zebrani w malowniczą trupę Z byle mistycznym kpem na czele, Całujcie mnie wszyscy w d**ę. I ty fortuny s********u, Gówniarzu uperfumowany, Co splendor oraz spleen Londynu Nosisz na gębie zakazanej, I ty, co mieszkasz dziś w pałacu, A srać chodziłeś pod chałupę, Ty, wypasiony na Ikacu, Całujcie mnie wszyscy w d**ę. Item ględziarze i bajdury, Ciągnący z nieba grubą rętę, O, łapiduchy z Jasnej Góry, Z Góry Kalwarii parchy święte, I ty, księżuniu, co k****a Zawiązanego masz na supeł, Żeby ci czasem nie pohasał, Całujcie mnie wszyscy w d**ę. I wy, o których zapomniałem, Lub pominąłem was przez litość, Albo dlatego, że się bałem, Albo, że taka was obfitość, I ty, cenzorze, co za wiersz ten Zapewne skarzesz mnie na ciupę, Iżem się stał świntuchów hersztem, Całujcie mnie wszyscy w d**ę !…

Nieraz żałuję, że nie umiem czytać wierszy - nie rozumiem ich, ciągle mam w głowie analizy wierszy ze szkoły - w tym byłam dobra, ale to pozbawiło mnie chyba wrażliwości. Moja ciocia kochała Tuwima, a Kwiaty polskie znała na pamięć.