Jak sobie radzicie z samotnością

Od 27 lat jestem SAMA, nigdy nie miałam żadnego chłopaka, nawet kolegi, dosłownie nikogo, koleżanek też nie - cierpie prawdopodobnie na fobie społeczną ...przez 20 lat jedyną osobą, do której mogłam się przytulic była moja mama, niestety od kilku lat nie mam nikogo, jestem sama. Tak bardzo chcialabym żeby mnie ktoś objął, przytulił...tak bardzo mi tego brakuje. Czy jest ktoś, kto ma podobnie, komu też tego brakuje? Jak sobie z tym radzicie? Dla mnie najgorsza jest świadomośc tego, że nie widze szans na zmiane tej sytuacji i to mnie dobija...Nigdy nie poczuje, jakie to uczucie - wtulic się do mężczyzny.

hmm...widze, że tylko ja mam takie problemy.

żeby wybrać się do psychologa. chyba rzeczywiście masz fobię społeczną. ja czuję się samotna w związku. i nie bardzo sobie z tym radzę.:o misiu, chętnie bym cię przytuliła i nakarmiła ciastem, które upiekłam.

Nie jesteś sama. Ja co prawda jestem młodszy bo mam prawie 21 lat ale nie mialem jeszcze dziewczyny. Mam znajomych, ale takich dobrych kolegow i kolezanek niewielu. Do tego jestem zakochany w dziewczynie ktora kocha innego. Z samotnoscia sobie tak radze ze sobie nie radze bo nie mam na nic ochoty wcale. Zawalam studia, nie robie prawie nic i tylko mysle.

przynajmniej ja. związek dogorywa, chce tego a jednoczesnie nie, boje sie samotnosci, tak strasznie sie boje potrzebuje by mnie ktos kochal i mowil ze jestem dla niego piękna, najwspanialsza... coraz częściej mysle o samobójstwie, na które i tak sie nie odwaze, chyba ze sie naćpam.

ouuu... jakby ktoś napisał dokładnie to co czuję i czego mi potrzeba, ale brak odwagi, żeby to nazwać... zabolało. :o

tak, myślalam o psychologu ale skoro unikam ludzi to boje sie też umowic na taką wizyte...na razie szukam porady przez net. To wszystko takie smutne a lata lecą.

umów się telefonicznie. na nfz. w każdym większym mieście są poradnie psychologiczne. spoko, będziesz czekać na wizytę ze trzy miesiące do pół roku, więc masz czas na zebranie się w sobie. a jak już raz pójdziesz, to następny będzie łatwiej. nie odkładaj życia na później, bo minie. postanów coś, wyznacz datę i wio. przynajmniej spróbuj. przecież nie masz się czego wstydzić, nic złego nie zrobiłaś.

nie mogę na nfz...nie jestem ubezpieczona, pracuje na umowe o dzieło, mogę jedynie prywatnie

poszukaj osob ktore maja podobne zainteresowania co ty- co lubisz robic? http://www.youtube.com/watch?v=02Q2U7NgKUo

wszystko lubie robic ale samej to wszystkiego mi się odechciewa....fotografia, kino, sport, muzyka.....na wszystko jestem otwarta.

i nie jesteś zarejestrowana w urzędzie pracy? to może jakaś organizacja pozarządowa? zadzwoń na telefon zaufania i zapytaj co robić. http://abcdepresja.pl/osrodki-panstwowe-i-organizacje-pozarzadowe-w-ktorych-mozna-uzyskac-pomoc-w-trudnej-sytuacji

tylko nie na ludzi... zadzwoń. może nawet teraz. nie odkładaj na później. trzeba coś robić, działać. czekanie niczego nie zmienia tylko coraz bardziej osłabia. idę spać, bo już padam. dobranoc.

Też mam czasem takie odchyły - naiwne tęsknoty, uczucie pustki, przygnębienie i melancholie. Na szczęście to mija i znowu dostrzec można jasne strony. One nie wymagają drugiej osoby, trzeba tylko nauczyć się sobie samemu radzić, nie liczyć na innych.