Relacje synów wychowanych przez samotne matki

Przekichane jest być synem samotnej matki, do tego jedynakiem. To jest wszystko dowiedzione naukowo! Takie osoby mają najczęściej poważne problemy z nawiązywaniem znajomości z ludźmi i z wchodzeniem w relacje intymne. Tak jest w moim przypadku. Po mimo 19 lat na karku nigdy nie odczułem że jestem nastolatkiem. W tym wieku to raczej normalne że się gdzieś z kimś wychodzi i generalnie jest to okres w którym zawiązuje się najwięcej znajomości, zaś ich brak skutkuje totalnym osamotnieniem teraz i w przyszłości. To bardzo smutna sprawa być na marginesie społecznym, dosłownie i w przenośni bowiem to odbija się też na mojej nauce. Pewnie już z tym nic nie zrobię. Kiedyś chciałem bardzo mieć dziewczynę, więc poświęciłem lwią część czasu na buszowanie w Internecie w poszukiwaniu różnych wskazówek dot. zapoznania jakiejś sympatii. Z różnych powodów żadnej nie wcieliłem w życie. Później doszedłem do wniosku że w sumie to ja nie mam żadnych znajomych, a to przez nich najczęściej poznajemy kogoś, więc logiczne że nie mam dziewczyny. Brak znajomych jest już ściśle związany ze środowiskiem domowym, nie chcę mi się już wchodzić w niuanse ale tak jest i kropka. Kolegów szkolnych miałem tylko w szkole podstawowej i gimnazjum kiedy ludzie są jeszcze bardzo dziecinni a już w liceum, z trochę starszą młodzieżą nie udało mi się nawet takich relacji zbudować (a chodziłem do dwu równoległych klas (przepisałem się) z nikim nic a nic nie porozmawiałem ). Sporo nad tym rozmyślałem i w sumie się cieszę że doszedłem do tego dlaczego mi się źle żyje. Pewnie już nic z tym nie zrobię ale następnym krokiem będzie nagłośnienie tego w Internecie.

Mi też jest przykro.

Trochę przesadzasz w swoich poglądach. Dużo zależy od Twojego charakteru, a nie od tego, że matka samotnie Cię wychowywała i że jesteś jedynakiem. Musisz być bardziej otwarty na ludzi, a nie zamykac sie w swojej skorupie. Znam takich jak Ty i mają szerokie kręgi znajomych w różnych środowiskach. Trochę wiary w siebie i więcej optymizmu.

Trudno jest mieć niewyczerpane pokłady optymizmu skoro na każdej płaszczyźnie ponosi się porażki.

Autorze - ile masz teraz lat i czym sie zajmujesz?

PZW - Ty masz jakas obsesje. Nie dostaje zadnej kasy za testy. Nie pisz bzdur.

Nie szkodzi. 19 i uczę się w LO.

Podoba mi sie Twoj temat i chetnie pomoge Ci go rozwinac. 19 lat to jeszcze mlody wiek i duzo sie jeszcze moze w Twoim zyciu zmienic. Problemy z nawiazywaniem znajomosci z rowiesnikami nie musza miec zwiazku z wychowaniem przez samotna matke. Takie problemy maja rowniez ci , ktorzy wychowuja sie w kompletnych rodzinach. Nawiazywanie relacji z dziewczynami to umiejetnosc praktyczna a nie teoretyczna. Pisales ze przeczytales na necie wile o tym jak sie do tego zabrac. Moze za duzo czytales a za malo dzialales. Co w Twoim wychowaniu stawia Cie na gorszej pozycji ?

Nie powiedziałbym że tak dużo bo 19 lat to końcówka liceum. Co ja bym robił gdybym za dwa miesiące kończył edukacje na szkole średniej? W moim przypadku i tak mi się udało bo raz nie przeszedłem i jestem teraz w 2 klasie a więc wyrok został odroczony i jeśli teraz się przejde to będę jeszcze rok wśród ludzi. Ad2) Wyjątek potwierdzający regułę? Ad3) Nic nie zdziałałem bo każda porada była niemożliwa do zrealizowania. Ad4) Czytałem sporo o tym i dowiedziałem się że facet pozbawiony męskiego wzorca podświadomie kopiuje inne zachowania a moja matka mi często wypomina że zachowuje się beznadziejnie i nie miałem takich przykładów w rodzinie.

A mozesz to napisac bardziej szczegolowo? Moze opisz jakas konkretna sytuacje?

Na przykład jak nie chcę się uczyć, to moja matka przywołuje siebie że była wzorową uczennicą a ja same laski zbieram.

A kij z taką sytuacją. Ja wiem że ta niedogodność kładzie się cieniem na moich relacjach z ludźmi.

Przekichane

Przypominam o temacie

Ciekawy temat, coś w tym jest co piszesz. Mój chlopak ma tak samo jak Ty, i ma podobne problemy. Przez co nasz związek i spotykanie jest utrudnione, bo jego matka nie pozwala a on sie boi jej sprzeciwic.

On ma tak samo, identycznie, tez zadnych znajomych, imprez NIC, a mnie poznal przez neta, spotkalismy sie dopiero po 3 latach pisania i to z mojej inicjatywy.No ale i tak go kocham :)

o tym czy sie uczysz , czy nie.Tak wybrałeś , to się nazywa bycie odpowiedzialnym.Teraz każdy jest dda , ddd itp itd.Albo masz jaja i sie bierzesz sam za siebie albo siedzisz na dupie i biadolisz.Zadna matka za ciebie tego nie zrobi.

matka mogla go zdominiowac calkowicie i wtedy to nie ejst takie proste, a on przeciez na jej utrzymaniu...

jasna matka go dominuje i się nie uczy w ramach buntu.

moj sie nie uczy wlasnie bo mu nauka nie wchodzi z powodu ciezkiej sytaucji w domu

up

"Dominujaca matka" a "samotna matka" to dwa zupelnie rozne okreslenia , ktore moga ale wcale nie musza dotyczyc jednej osoby. Relacje z matka /jakakolwiek matka/ na pewno sa wazne, moze nawet bardzo wazne ale nie sa jedynym czynnikiem jaki decyduje o rozwoju wlasnym.

Zboczyliśmy z tematu.

Ja wcale nie uwaam że powinno się winic samotne wychowanie dziecka (syna) przez matkę za brak znajomych itp. Moja mama sama mnie wychowała i nie uważam siebie za nikogo gorszego też nie miałam znajomych i byłam nieśmiała ale to raczej kwestia mojego charakteru a mojej mamie zawsze będę wdzięczna że mnie nie porzuciła tak jak mój tatuś i nie wiem czy ma znaczenie czy jest się dziewczyną czy facetem bo myślę że wzór ojca alkoholika i awanturnika nie jest dobry i osobiście wolę nie mieć ojca niż mieć takiego

zależy jak wychowywała

I uważam że za bardzo uogólniasz bo to tak jakbyś powiedział że samotna matka nie wychowa syna na normalnego porządnego człowieka a wiem że tak nie jest bo znam takie przypadki

No to powiedz coś o tych przypadkach. Skonfrontuje to ze swoją sytuacją.

Mama mojego męża wychowała go sama i była sama od samego początku ojca nigdy nie poznał a był bardzo dobrym i kochanym człowiekiem miał wielu kolegów znajomych i każdej mamie nawet sobie życzyłabym takiego syna wiem że nie zawsze między nim a mamą było kolorowo były okresy buntu pretensji i żalu ale po latach mąż zrozumiał jak wiele zrobiła dla niego mama niestety oboje już nie żją:((

A co do braku znajomych czy dziewczyny to ja jako 26 letnia kobieta mam zaledwie dwie przyjaciółki męża poznałam pisząc do niego list a innych przez internet jestem bardzo nieśmiała i skryta ale nigdy nie wiązałam tego z brakiem ojca jestem jaka jestem są ludzie nieśmiali i przebojowi i to chyba normalne

Przykro mi. No ale co ja mam w związku z tym zrobić, mam zmlaskować czy co? Ja na razie wolę ufać temu co piszą w necie niż brać za dobrą monetę jakieś pojedyncze przypadki.