Jak poradzic sobie z samotnoscia?

Zwracam sie do Was z tym problemem poniewaz nie mam nikogo z kim moglabym o tym porozmawiac... :( Zacznijmy od tego że od ok. trzech lat mieszkam za granicą. Zawsze byłam osobą nieśmiałą i której trudno było nawiązywać nowe znajomości i właśnie przez to jestem tu kompletnie sama. W szkole nie mam nawet z kim porozmawiać, wracam do domu to siedzę tylko w domu i się tylko bardziej dołuję. Nie mam z kim wyjść po szkole ponieważ osoby z mojej klasy sie do mnie nie odzywają, bynajmniej rzadko kiedy. A ja odkąd tu jestem moje kontakty ze znajomymi w Polsce słabną. Z każdym dniem trace nawet znajomych z Polski. Wiecie jak to jest, pierwsze miesiące jak tu byłam to pisałam ze znajomymi na gadu, esy itd. ale z czasem to się zmienia. Oni przestają się odzywać, bo po co zawracać sobie mną głowę, skoro mieszkam tak daleko... Za każdym razem jak jadę do Polski to nie mam nawet się już z kim spotkać, nie mam praktycznie tam nikogo. Nie mam przyjaciela z którym mogłabym porozmawiać, nie mam nawet chłopaka. Gdy poznam jakiegoś chłopaka w Polsce to zaraz musze tu wracać i wszystko się kończy... Jestem w takim wieku że potrzebuje towarzystwa, wyjść na jakąś impreze itd. a odkąd tutaj jestem nie funkcjonuje normalnie, jak każdy nastolatek w takim wieku. Boję się że moje najlepsze lata miną w taki samotny sposób. Nie mam już nikogo, prócz rodziny... ta świadomość mnie dobija z każdym dniem bardziej... :( Co do języka, to umiem już dość wystarczająco, ale jak to z osobą nieśmiałą boję się rozmawiać, co więcej nawet nie wiem o czym z nimi rozmawiać, nie ma tematów. Jakiś czas temu mieliśmy sprawdzian to zagadałam do jednej dziewczyny jak jej poszedł i coś tam zamieniłyśmy kilka zdań, ale na tym się skończyło. Każdego dnia jak wstaję do szkoły to mówię sobie że coś ze sobą zrobię ale jak co do czego przychodzi to mam blokade. Generalnie to jest tak że się w ogóle nie mogę tutaj przyzwyczaić. Męczę się tutaj. W Polsce jest inny sposób życia, ludzie są inni i mi tego brakuje. Mam 17 lat więc za niedługo bedę miała 18 i mogę wrócić do Polski, ale pójdę do szkoły w której sobie kompletnie nie poradzę. Tutaj gdzie mieszkam w szkołach jest nizszy poziom nauczania niż w Polsce.. następnie zamknełam się jeszcze bardziej w sobie ponieważ 2 lata temu moi rodzice się rozwiedli i to tutaj. Prowadzą między sobą ciągłe wojny i to też ma na mnie zły wpływ, ale mniejsza o to. Pisałam wcześniej o tym samym problemie na innym forum, to tylko dostawałam odpowiedzi 'zagadaj do nich', ale ja po prostu nie potrafie. Nie umiem z nimi rozmawiać, tym bardziej że w szkole wszyscy są przyzwyczajeni że ja się nie odzywam, jestem cicha itd. więc też już sobie nic z tego nie robią. Po wakacjach idę do nowej szkoły i to mnie w jakiś sposób pociesza, ale boję się że będzie to samo co tutaj. Z resztą ojciec już mi powiedział że jeżeli tutaj nie nawiązałam kontaktów to w tej drugiej szkole będzie to samo. Chciałabym mieć się z kim spotykać i normalnie chodzić na imprezy, spotykać się z innymi ale nie umiem się otworzyć przed innymi, tym bardziej że mieszkam w miejscu w którym nie chcę być... ;(

częsta masturbacja załagodzi problem 50 zł się należy

może zacznij od rozmawiania z ludźmi przez neta? :)

Głowa do góry ;) http://www.youtube.com/watch?v=1iMbtFR0mk0&feature=related

czy nikt tutaj nie umie byc przez chwile powazny? myslalam ze chociaz tutaj ktos mi pomoze i sprobuje mnie zrozumiec ale jak widze bawi was to nie no dzieki, dobranoc

ja jestem poważny rozmawiaj z ludźmi przez neta potem to przenieś do rzeczywistości bo jeśli tutaj nauczysz się rozmawiać to w rzeczywistości też będziesz umieć rozmawiać

latwiej powiedziec, trudniej wykonac... z reszta zawsze przez neta jest latwiej, ale watpie zeby mi to cos pomoglo co z tego ze zaczne z nimi pisac a w rzeczywistosci zlapie mnie blokada?

Poważnie to będę w urnie leżeć... Dziś niosę jedynie nadzieję strapionym :)

wyjdz