Ślub za 4 miesiące, a mnie dopadła gamofobia

Po roku związku, w grudniu się zaręczyliśmy. Nagle w marcu ogarnęły mnie straszne wątpliwości. Wyszukuję jego wady, wydaje mi się wszystko bez sensu, że za krótko się znamy, że jesteśmy zupełnie inni, że się nie uda. Po nocach nie śpię, ciągle chce mi się płakać. Dziś byłam już tak zdesperowana, że chciałam wszystko rzucić w cholerę. Chciałam powiedzieć mu, że chyba go nie kocham i ślubu nie będzie. Trafiłam na http://www.kafeteria.pl/ustalmyjedno/obiekt.php?id_t=476 I ten artykuł mnie podbudował, zwłaszcza trzy wspierające się w dyskusji dziewczyny. Im udało się przezwyciężyć swoje lęki. Może znajdę tu kogoś kto też się boi i razem będziemy się wspierać.

Może znajdę tu kogoś kto też się boi i razem będziemy się wspierać. to zabrzmiało jakbyś miała iść na ścięcie. Nie rozumiem jak można tak pisać o ślubie z osobą którą kochasz i wiesz że chcesz spędzić życie? a może wydaje ci się tylko że kochasz?

Może dlatego nie rozumiesz, że nie przeżyłaś? A gdybyś nagle jutro obudziła się i stwierdziła, że może to, że kochasz swojego narzeczonego to tylko Ci się wydawało? Albo wczoraj go kochałaś i byłaś przeszczęśliwa, ale dzisiaj już niczego nie jesteś pewna - czujesz tylko pustkę, lęk i żal... I nie wiesz co się z Tobą dzieje...Czy to normalne - tylko się boisz? Czy może tak nagle przestałaś go kochać... Co bys zrobila? Odwolalabys slub? Moze odwolasz i bedziesz zalowac cale zycie...a moze biorac slub popelniasz zyciowy blad... Zycze Ci bys nigdy nawet przez chwile nie miala takich watpliwosci... I zycze Ci takze wiecej rozumu i pokory w ocenianiu innych... Pamietaj - madrzy mowia bo maja cos do powiedzenia, a glupcy bo musza powiedziec cos...