Źle rozpoczęłam swoje dorosłe życie.

Nie dość, że pomyliłam kierunek studiów, to jeszcze nabawiłam się depresji, straciłam wiarę w siebie i w ciągu czterech lat od zdania matury nie podjęłam żadnych działań, które miałaby wpływ na moje życie. Mając problemy psychiczne, poszłam na studia niepewna i załamliwa, słabsza od innych. Nie poradziłam sobie z ludźmi, z uczuciami, a co gorsza, z samą sobą. Zgubiłam się w tym wszystkim.

miałyby'

Mam niecałe 23 lata i czuję się tak jakby wszystko było stracone. Nie mam dokąd iść, nie mam na co czekać, nie mam się czym cieszyć. Wszystkie moje cele są tak odległe, a to, co kiedyś było ważne, już nie jest tym samym. Do tego jestem samotna i wyalienowana. Nie pasuję do tego świata. Nie umiem mocno stąpać po ziemi, drażni mnie wszechobecny wyścig szczurów, mam problem, żeby się dostosować do otaczającego świata. Zawsze odstaję...

jakbym czytał o sobie

Patrzę na innych ludzi, na ich roześmiane twarze, no i zastanawiam się, dlaczego nie mogę być tak sama? Dlaczego jestem taka dziwna, skazana na samotność i niepowodzenia?

Prosze mi doradzić, co mam z tym wszystkim zrobić? Sznurek na szyję czy jak? Nie daję sobie z niczym rady. Najchętniej bym umarła, bo czym warte jest życie, któremu trudno nadać wartość?

mam 22lata i tez nie mam studiow.ale mysle,ze to jeszcze nic nie znaczy,wszystko mozna naprawic

a co ja mam powiedziec?moj ojciec ciagle sie ze mnie smieje,mowi,ze bede sprzataczka albo kasjerka. chyba nie masz zamiaru z powodu studiow czy bycia niesmiala zabic,bez przesady

rodzice maja rację nieuku

Ja niby mam studia, ale co z tego, skoro nie dają mi one zbyt wielkiej radości? Wolałabym studiować co innego, gdzie indziej.

aha to skoro masz studia,to w ogole nie rozumiem o co ci chodzi.chyba lubisz sie uzalac nad soba

i nie ma w tym niczego z użalania się nad sobą. Tu nie chodzi tylko o studia, założycielka tematu wyraźnie pokazuje, że problemy są głębszej natury - nie tylko studia, ale wyalienowanie, stany depresyjne i brak wiary i radości - a to już sprawia, że człowiek ma dosyć wszystkiego. Nie znacie tego uczucia, jak kiedyś wszystko było proste, radosne i beztroskie? A nagle wkraczasz w real life, pełen syfu, masek, udawania i walki? Tak łatwo się w tym niby odnaleźć? To jest problem i nie ma prostych odpowiedzi

23 lata? i przegrałaś życie? chyba zartujesz , dodaj sobie kolejne 20 lat a potem możemy porozmawiac o zyciu, ty dziewczyno nie wiesz co to zycie, jestes chyba niewyrównana emocjonalnie ,usmiechnięci ludzie cię martwią, a wiesz dlaczego? bo nie umiesz docenic tego co masz,znależć tego z czego mozesz być dumna,szczęśliwa, ty poprostu jestes jeszcze dzieckiem,które jak piszesz nie umie odnależć się w świecie i szuka pogłaskania,pożałowania tak-jestes żałosna

ja czuje podobnie po maturze wyjechalam zagranice wrocilam we wrzesniu bo chcialam studiowac pomylilam kierunek jest maj a ja z powrotem jestem zagranica i nie wiem czy ebde stad sie znowu ruszac moglam tutaj zostac i tutaj sie uczyc a tak kolejny rok w plecy :( ale nigdy nie jest za pozno na zmiany