Czy wyjazd, przeniesienie do innego miasta to dobry pomysł?

Witam. Zacznę może od tego, że skończyłam niedawno 23 lata i studiuję dziennie (kończę drugi rok). Na studiach radzę sobie całkiem nieźle, średniej, że tak powiem, nie zaniżam:P Wszystko byłoby pięknie gdyby nie to, że prawdopodobnie cierpię na fobię społeczną (robiłam tzw. test Liebowitza i wyszło mi, że mam poziom zaawansowany fs). Wszystkie objawy się zgadzają - boję się wychodzić do ludzi, jestem potwornie wstydliwa, mam straszne problemy interpersonalne, nieustannie boli mnie żołądek, drżą dłonie, oblewa zimny pot, serce bije w przyśpieszonym tempie. Jestem niesamowicie nerwowa, w większym towarzystwie się stresuję, no i choć to już drugi rok, ciężko mi się zaklimatyzować na studiach. Mam wrażenie, że ludzie krzywo się na mnie gapią, co powoduje, że zwijam się jak ślimak i chowam w swojej skorupie. Już nawet nie wiem, czy mi się to zdaje, czy jest tak naprawdę - w każdym bądź razie nie umiem się otworzyć. Ostatnio nawet doszłam do wniosku, żeby przenieść się na inną uczelnię - tutaj i tak moje szanse towarzyskie są przekreślone, wszyscy mnie już znają, nie mam czystej karty. Od dziecka mieszkam w tym samym miejscu, z rodzicami, nawet to, że poszłam na studia, niewiele mi pomogło. O ile na początku jeszcze byłam w miarę otwarta, to po kilku gafach i porażkach znowu zamknęłam się w sobie. Wiele osób ma mnie za wyalienowaną i zdziwaczałą.

nie dasz rady, fobia powróci

Pomyślałam więc o tym, żeby w czasie wakacji iść do specjalisty i nieco nad tym popracować, a potem ewentualnie wyjechać do innego miasta już odmieniona. Pytanie - czy to dobry pomysł? A może to jedynie ucieczka?

Tego się właśnie obawiam. Nowi ludzie, życie w akademiku...nie za bardzo wiem, czy bym sobie poradziła.

specjalista- dobry pomysł, a później nowe życie w innym mieście

Dodam też, że z powodu fobii społecznej ciężko mi znaleźć osoby, z którymi mogłabym się zaprzyjaźnić i spędzać wolny czas. O facecie to rzecz jasna mogę pomarzyć. I to nie dlatego, że nikt się mną nie interesuje. Dużo mężczyzn patrzy w moim kierunku, uśmiecha się, bywały przypadki, że ktoś dłużej zabiegał, ale co z tego, skoro zaraz się peszę i nie za bardzo wiem, jak radzić sobie z tym zainteresowaniem.

a co Ci da ten wyjazd - w obcym mieście będzie Ci jeszcze trudniej :-(

No tak, ale zarazem zastanawiam się jakie szanse mam tutaj? To już drugi rok, niby teraz mam nową grupę i mogłabym się pokazać z nieco innej strony, ale nie umiem. Z tego powodu non stop przesiaduję sama i odzywam się tylko wtedy, kiedy ktoś do mnie zagada.

no i za przeproszeniem co z tego?? Bądź sobą, dlaczego chcesz się zmieniać na siłe.... dlaczego aż tak bardzo zastanawiasz się i myślisz co ktoś o Tobie sądzi Ja mam to gdzieś znalazłem ten test Liebowitza - chyba bym miał wysoki ale nie chce mi się wypełniać i tak naprawde wali mi to :P dawno już wyluzowałem na te sprawy Ile Ty masz??

Jest mi tym trudniej, że jakiś czas temu zagadał do mnie pewien chłopak z roku, podobnie jak ja, typ outsidera. Wydawał się mną zainteresowany, chciał nawet nr telefonu, ale speszyłam się i wszystko schrzaniłam :( Teraz on już nie podchodzi, a mnie jest niezręcznie.

82 pkt. To nie rokuje zbyt dobrze...

Staram się być sobą, ale to, co się ze mną dzieje, bardzo utrudnia mi życie. Wystarczy, że wejdę na uczelnię, a już podnosi mi się poziom cisnienia. Ciało ogarnia mrowienie, drżą ręce, na czole szklą się kropelki potu, łamie się głos. Boję się tych ludzi, boję się tego, że się skompromituję i będę obiektem kpin. Chociaż nie mam problemów z nauką i lubię kierunek, który studiuję, cały czas mam obsesję na punkcie tego, że podwinie mi się noga. Nie lubię też jak ktoś patrzy w moim kierunku, chyba że czuję, że ta osoba jest do mnie pozytywnie nastawiona. To nieco ułatwia.

Bardzo proszę o to, w jaki sposób, poza specjalistą oczywiście, mogę sobie poradzić? Wczoraj dostałam takiego pietra, że o mało nie zwiałam z wykladu, ale na szczęście w porę się ogarnęłam i dobrze, bo jak tam dotarłam, dwóch facetów się do mnie przysiadło i byli bardzo mili :). Szkoda tylko, że z tym "moim" spieprzyłam sprawę.

On teraz chodzi jakiś przybity, apatyczny. Ostatnio siedział obok na ławce, ale jako że oboje jesteśmy dość nieśmiali, nikt nie wykazał inicjatywy. Potem przyszedł mój znajomy z grupy, zaczęłam z nim gadać, ale cały czas czułam się głupio w stosunku do tamtego kolegi.

musisz poprostu wyluzować :) to jest jedyna droga za bardzo chcesz być jak reszta, ogół - a skoro sama czujesz, że jesteś inna -bardziej wrażliwa (czy przewrażliwona na świat) uczyń z tego swoje zalety pogoń za tym by dorónać innym to nie jest właściwa dla Ciebie droga, nabawisz się newricy i psychozy

Moja rada skontaktuj się z lekarzem specjalistą, tak z psychiatrą nie gryzie;-) Wiem, że skuteczna jest SERTRALINA! Wskazania do stosowania: fobia społeczna, zwana również jako zespół lęku społecznego(silny i uporczywy lęk przed sytuacjami społecznymi i wystąpieniami publicznymi powodujący strach przed spotkaniem nowych ludzi, krytyką oraz wywołujący uczucie wstydu i zażenowania z powodu swojego zachowania) NIE UZALEŻNIA! Nie jesteś za młoda na tego typu lek;-) Do psychiatry chodzą teraz już nastolatki-depresje, nerwice itd. Pozdrawiam:-)