piosenki o miłości

O rany. Nie wiem, czy Ty to Ty.

Tak, to ja. Jestem zdecydowana i wolałabym Cię nie widzieć, żeby tak już zostało. To pomogłoby nam obojgu. Inaczej czeka nas zagłada. Nas i nasze rodziny.

Nie wiem, czy Ty to Ty. Udowodnij.

Latem spotkania w Kraviedo. Teraz Prusendo niedostępne.

No dobrze, to Ty. Uff. Posłuchaj, teraz tez powiem Twoim tekstem z 10 razy: Chcesz się spotkac ? Robisz to z łaski ? Potrzebujesz tego ? Ja tego bardzo potrzebuję, najbardziej i jeśli wolisz tego nie robić, to nie róbmy.

Bardzo Cię kocham, naprawdę bardzo, i kiedy się widzimy wszystko jest inaczej, wtedy nie potrafię się rozstać, chcę, żeby to trwało wiecznie. Napisałeś mi wczoraj, że nie pozwolisz mi odejść, i jeśli dojdzie do spotkania, tak się stanie, nie odejdę. Czy tego naprawdę chcesz?

Tak, tego chcę. Chcę, żeby to trwało. A jeśli Ty chcesz inaczej - powiedz i spotkajmy się ostatni raz. Ale powiedz wyraźnie. Jestem w takim stanie, że interpretuję każde słowo na swoją korzyść, nawet te bardzo nieprzychylne. Dlatego muszę mieć wyraźny kumunikat, głośno i drukowanymi literami. Wówczas - przysięgam Ci - to będzie ostatnie nasze spotkanie. Odpuszczę. Jeśli tak ma być, jeśli tak Ci będzie łatwiej. Ja to wszystko doskonale rozumiem. Wiem, że wszycy byliby bezpieczni, a za jakiś czas Twoje i moje rany się zabliźnią.

Daj to drukowanymi literami i już będzie wszystko jasne : "Jestem zdecydowana i wolałabym Cię nie widzieć, żeby tak już zostało"

JESTEM ZDECYDOWANA I WOLAŁABYM CIĘ NIE WIDZIEĆ, ŻEBY TAK JUŻ ZOSTAŁO

Dobrze zatem, niech to będzie ostatnie nasze spotkanie. Krótkie i konkretne. Przyjąłem. Nie bedę utrudniał. Odezwę się jakoś telefonem.

Wysłałam Ci wyraźny komunikat wczoraj i przedwczoraj, ale Ty nie możesz się z nim pogodzić. I czy będziemy się nadal spotykać, czy spotkamy się ostatni raz, to i tak się z tym nie pogodzisz, nie oszukuj się. Nie pogodzisz się, bo chodzi o miłość, o 2 lata, o miłość doskonałą, o marzenia, plany, przyszłość, którą wspólnie planowaliśmy. Nie pogodzisz się z tym. Ja też chcę, żeby to trwało, bo Cię kocham, ale jeśli tak nadal będzie, to zginiemy, wszyscy, jestem tego pewna. Dlatego próbuję się rozstać, uświadomiłeś mi, że nie ma innego wyjścia. Moje zachowanie to wynik długotrwałych rozmów z Tobą, długotrwałego sprowadzania mnie na ziemię. Nie mam już złudzeń, nawet najmniejszych, nie chcę żyć w cieniu, ukrywać się, cierpieć, mieć Cię na chwilę, to mi już nie wystarcza. Nie oszukuj się, że pogodzisz się z rozstaniem. Nie słuchaj tego podszywa.

podszywie wredny, a kysz. No tak, wysłałaś mi wyraźny komunikat w piątek i wczoraj. Rozpaczliwie pragnę się czegoś uczepić i jest to, mam świadomość, żałosne. Fakt, spotkanie niczego nie wyjaśni, a tylko utrudni. Z pożegnania byłyby nici. Nie spotykamy się zatem. Nie godzę się z rozstaniem i nigdy się nie pogodzę. Jestem strzępem człowieka. Nie chcę Cię nękać, a robię to. Padam na kolana, błagam, a wszystko to, by przynieść kolejną porcję cierpienia. Tobie, mi, im. Tak, sprowadziłem Cię na ziemię. Nie mogę żyć bez Ciebie i z Tobą. Nie mam już telefonu.

To nie jest żałosne, to miłość. Miłość w najczystszej formie. Pobiegłabym do Ciebie na skrzydłach, w jednej chwili, ale co to przyniesie? Sprawdzam kafe milion razy, co innego Ci piszę, a czuję całkowicie co innego. Bardzo Cię kocham. I wcale nie jestem zdecydowana, też się oszukuję, wmawiam sobie jak tylko mogę, że naprawdę tego chcę. Też nigdy się z tym nie pogodzę.

Jeszcze raz napisz mi, jak chcesz, żebyśmy dalej żyli. Co mamy zrobić ? Jak ma być ?

W jakim sensie?

w sensie, czy chcesz się spotykać, czy nie. Czy chcesz zrobić cancel z naszym życiem, czy nie. itp.

Chcę tego samego, co Ty, ale boję się przyszłości, boję się zdemaskowania, cierpienia, cierpienia naszych najbliższych, jakiejś tragedii, bo do tego może w końcu dojść i nie będzie dla nas ratunku, żadnego, znikąd.

Ja też się boję. Ogromnie. Jutro porozmawiamy.

Przecież nie masz już telefonu. A druga strona medalu jest taka, że im dłużej to będzie trwało, tym bliżsi sobie będziemy i wtedy takie sytuacje jak wczorajsza nas zabiją.

Nie mam telefonu. No to powedz, jak dal?j ma być >

Nie wiem Eduardo.. Serce się płonie z miłości, rozum mówi stop. To jest tak jak powiedziałeś: "Nie mogę żyć bez Ciebie i nie mogę żyć z Tobą".

Może jakoś sobie z tym damy radę. Ale razem, a nie osobno, bez kontaktu. Tak nie chcę.

Kupię sima.....

No dobrze, może jakoś, razem.. Choć już wszystkie pomysły się wyczerpały, żyjemy z dnia na dzień, w niepewności, w strachu. Ogromnie się boję.

Żyjemy tak już rok. Z tym bagażem, o którym mówisz. Jeśli mamy się rozstać, to razem, stopniowo. Inaczej ja wariuję. Może też nie uda się stopniowo, no tak..... Wtedy dupa.

Wiem też, że takie 2 dni, jakie mi zafundowałaś, zdemolowały moją psychikę doszczętnie.

I mam Ci to za złe.

Stopniowo się nie da Eduardo. Na pewno nie, jestem o tym przekonana. Kiedy Ty chcesz się rozstać, to ja nie jestem na to gotowa, czuję, że tracę coś najważniejszego bezpowrotnie. Kiedy ja decyduję się rozstać, Ty popadasz w rozpacz. Stopniowo odpada. Albo gwałtownie albo wcale. Tak mi się wydaje. Tak czy tak, rozstanie nas zniszczy. Trwanie w tym, też.

Wiem, że masz mi to za złe, ale jak ma wyglądać nasze rozstanie?

no to zostawcie wszystko w tyle i badzcie razem,wyjedzcie do innego miasta i ,,,,przeciez całe zyciw przed wami