jestem pokręcona

Mam 24 lata kończę studia, niedługo bronię pracę dyplomową. We wrześniu chcę się przeprowadzić do dużego miasta i tam szukać pracy. Jak ktoś się mnie pyta to mówię jak się cieszę i jaka jestem podekscytowana itd. Tak naprawdę boję się tego bardzo, boję się, że nie znajdę pracy. Co z tego, że kończę studia jak nie mam żadnego doświadczenia. Zdecydowanie nie należę do osób przebojowych, więc na rozmowie kwalifikacyjnej też nie zrobię oszałamiającego wrażenia. Wszytskim się przejmuję i biorę każde niepowodzenie do serca. Wszystkiego się boję, jak ktoś się o coś mnie pyta to nie potrafię sklecić zdania, robi mi się gorąco i cała jestem w czerwonych plamach. To mnie strasznie deprymuje. Przez te plamy nawet nie zaczynam rozmowy, nawet jak chciałabym się odezwać to rezugnuję. Bardzo mnie to ogranicza. Co ja zrobię sama w zupełnie nowym mieście, bez znajomych rodziny z ograniczonymi funduszami, tego nie wiem. Przecież nie zamknę się w domu na siedem spustów. Nie mam chłopaka, choć bardzo chciałabym mieć kogoś kto by mnie pokochał, choć nic na siłę. Wydaje mi się, że nie jestem wystarczająco fajna, żeby zawrócić w głowie fajnemu facetowi. Najgorsze jest to, że od jakiegoś czasu nie czuję się szczęśliwa... Nikt tak naprawdę nie wie co czuję, kiedy spotykam się ze znajomymi jestem uśmiechnięta. Jkoś nie potrafię o tej sytuacji z nikim rozmawiać, kiedyś chciałam o tym porozmawiać ze starszą siostrą, kiedy zaczełam wprowadznie do tematu, padło z Jej strony zdanie, "że wszyscy mają problemy i co to za problemy moge mieć ja, kończę studia jestem na utrzymaniu rodziców, chodzę na staż" normalnie żyć nie umierać. Widzę, że napisałam wypracowanie. Sama nie wiem po co to piszę, ale jakoś lepiej mi się troszkę zrobiło. Czy mógłby mi ktoś napisać jak to jest być szczęśliwym ?

Jedynie na krótką chwilę jedzenie kupy daje mi szczęście, ale tylko na chwilę :(

nie ma to jak się podszyć pod kogoś...

przykre, że nie masz wsparcia w siostrze, ludzie wciąż mówią o ciężkim życiu i problemach, nie słuchaj ich, twoje życie będzie takie jak twoje myśli i pragnienia, wszystko ci się uda, miej o sobie dobre zdanie, rozwijaj swoje umiejętności (relacyjność, autoprezentacja) i do przodu

brakuje Ci pewności siebie, ja też tak mam (choć ludzie by nie powiedzieli, że tak naprawdę jestem nieśmiała)

hej, masz już 24 lata, nie czas na mazgajenie się, ja pochodzę z rodziny, która nie dawała mi wsparcia a moje pomysły bombardowała: nie uda ci się, po co tam jedziesz, ??? itd, musiałam mieć dużo siły aby mimo to żyć dzisiaj tak jak chciałam, nie daj sobie wmówić sfrustrowanym życiem ludziom, że tobie też się nie uda, powodzenia

dzięki za takie szybkie odpowiedzi :)) fanka majefska wiem że jestem już "dużą dziewczynką" bardzo się staram zmienić, choć jest to trudne. Często zaczynam coś robić, ale przestaję i sama jestem na sibie zła za takie zachowanie. Zawsze wysoko sobie stawiam porzeczkę, może w niektórych sytuacjach za wysoko, i po prostu po ludzku do nie mogę do niej doskoczyć i to mnie załamuje. To, że mam niską samoocenę usłyszałam kiedyś od mojej przyjaciółki, coś w tym może jest, ale nie znam recepty aby to zmienić

rtyrty Wydaje mi się, że dużo jest niesmiałych ludzi, którzy to maskują. U mnie w rodzinie mówią, że jestem spokojna i grzeczna :)

Dziewczyno weź się w garść, to Twoje życie!