Samotność całe życie

Temat z forum o fobii społecznej... "Samotność na całe życie - te pojęcie czasami dotyczy ludzi i ich życia. Niektórzy świadomie wybierają samotność, kierując wyznawanymi ideami, poglądami, etc (dla przykładu księża, zakonnicy), inni natomiast są do niej przymuszeni, z różnych względów, nie mają od niej alternatywy, tudzież jeszcze innym ona całkowicie odpowiada. Wyobraźcie sobie sytuację, w której to stanęlibyście przed faktem, iż od chwili obecnej, już do końca życia, na 100% będziecie samotni. Mniejsza o to, z jakiego powodu, lecz hipotetycznie załóżmy taką sytuację, w której stajecie przed takowym faktem dokonanym - od momentu obecnego, jakiekolwiek Wasze starania wobec zmiany tego stanu legną w gruzach. Jak zareagowalibyście w takim wypadku? Jaki byłyby Wasze emocje, uczucia, myśli? Czy uważacie, iż dalibyście radę spędzić całe życie, od chwili obecnej, do końca swoich dni, w samotności? Czy potrafilibyście zaakceptować ten stan? A może byłaby to sytuacja przerastająca możliwości Waszej odporności i wytrzymałości psychicznej? Jaki byłby wtedy Was pomysł na życie? Czy w takim wypadku mielibyście chęć dalszej egzystencji? Oczywiście, nie da się precyzyjnie ocenić sytuacji za dany przedział czasu przyszłości, bazując na wydarzeniach w człowieku i w otoczeniu człowieka, zarówno w świecie zewnętrznym jak i wewnętrznym, aczkolwiek postarajcie sobie hipotetycznie wyobrazić taką sytuację i odpiszcie, jak wyglądałoby to w Waszym wypadku. Zapraszam do wypowiedzi." A wy? Jakbyście zareagowali?

tylko sie nie zesraj z wrażenia

I jestem w 100% przekonana, że życie spędzę samotnie. Nic nie robię z tym faktem. Zabić się nie mam odwagi. Pozostaje mi tylko przeżyć to życie...

Ja mam fobię, ile masz lat?

25

To przykre. Niby całe życie przed nami, ale do dupy z takim życiem. Nic się nie zmieni.

niedziel ty kurwo zjebie

Zmienić to się może zmieni, ale tylko na gorsze.

samotności z bycia samemu - samej. Bycie samemu wcale nie musi oznaczać głębokiej i dożywotniej samotności

Jeżeli ktoś ma fobię to najczęściej oznacza to dożywotnią samotność.

Ja mam znów tak, że mimo, że są wokół mnie ludzie to i tak jestem samotna. NIKT mnie nie rozumie.Tak było od dziecka i tak będzie do końca moich dni. Jak mam gorsze dni myślę o samobójstwie, jak lepsze -jak dziś- wydaje mi się, że mogę ten fakt zaakceptowac. Już przestałam szukać ucieczki z tego galimatiasu, bo takowej nie ma. Do końca będę samotna wsród ludzi i tak juz zostanie....

Ze mną też zawsze było tak, że nikt mnie nie rozumiał. I chyba po części przez to dopadła mnie fobia.

Mnie też nikt nie rozumie :(

I przez to że nikt nie chce zrozumieć to do końca będę sam.

Hmm na całe szczęście nie wiemy jaka bedzie przyszłość. Ale zakładając,że bym wiedziała na 100% to być moze w końcu nabrałabym odwagi do skrócenia egzystencji. Teraz mam czasem cichą nadzieje i ona trzyma mnie przy życiu... Tylko ile jeszcze się bede tak oszukiwać?

To tak samo jak ja, też jeszcze jakaś nadzieja się tli i to mnie przy życiu trzyma. Ale rozum mówi jasno że to złudna nadzieja bo nie mam żadnych szans na zmianę tego.