Jak wrócic do siebie ? Bardzo prosze o rady, jestem w depresji

jestem w depresji. strasznie sie czuje, niedlugo ide do psychologa. prosze o rady, zle ze mna. jak wrocic do siebie? kiedys bylam bardzo wesola, pelna zycia i wigoru, ciekawa swiata, mialam swietnie poczucie humoru a teraz to wszystko jest przeciwienstwem... to trwa juz kilka miesiecy, jak wrocic do siebie? prosze was, doradzcie bo ja juz nie moge zyc :( jest tu ktos kto mial depresje i wyszedl z tego ? nie radze sobie, moglabym umrzec...

a co sie stalo ze jestes w takiej depresji mialas jakas ostatnia sprawe trudna dla ciebie? ja tez jestem ale ja to po rostaniu z chlopakiem juz 9 miesiecy jestem w depresji ..

zaczernij nick - to pogadamy

tak naprawde to depresja mlodziencza, mam 16 lat... wiem ze powiecie ze jestem gowniara i nie wiem co to depresja ;/ tak szczerze to ona sama przyszla i nawet nie chce wierzyc, ze az tak sie zmienilam :( juz nie wiem co robic, nie chce mi sie zyc. to nie sa glupie humorki nastolatki.

i napisz powody rozstania? bo na razie to chcesz gotowej recepty a nic na swój ani jego temat nie napisałas

w sumie to samo przyszlo az sie sama dziwie. nic mnie nie interesuje, nie potrafie sie w ogole usmiechac, nawet sama do siebie. kompletnie nic mnie nie cieszy. moglabym caly czas plakac, stracilam wszystkie zainteresowania, nie mam ochoty kompletnie na nic. nawet w nocy spac nie moge. caly czas siedze smutna i przygnebiona nawet nie potrafie udawac szczesliwej... nie wiem chyba sie zabije :(

temat powinien raczej brzmić: jak odnaleźć siebie jak wrócic do siebie kojarzy sie z powrotem do faceta, weź dupe w garśc i nie histeryzuje,kazdy z nas kiedyś miał taki kryzys emocjonalny,poszukaj celu,hobby,na poczatek zrób plan dnia,zorganizuj czas tak abys nie miała czasu na pierdoły (czyli myslenie o bzdurach), myslę że nie masz zajęcia,pierdzisz w stołek i wynyslasz głupoty typu DEPRESJA, albo brakuje ci przyjaciól lub faceta, kazde wyjscie z depresji to walka ze sama soba, naucz się zyc a nie wegetowac i problem masz zgłowy!!!!!!!!!!!!!!!!!

człowiek, ktróry choruje na depresje [ zdiagnozowaną przez lekarza, a nie, że sobie tak wymyślił] nie zakłada tematów na kafe Ty masz jakieś obniżenie nastroju spowodowane przykrymi zdarzeniami życiowymi To nie jest depresja.

najważniejsze to... poznać powód załamania, co się stało?

ale ja po prostu nie potrafie odnalezc siebie, nawet nie wiem co mnie interesuje. caly czas siedze przygnebiona, chce wreszcie byc soba :(

czyli standard na pytanie co sie stało ? autorka odpowiada jest mi źle i niedobrze :D napisz że chcesz sie tylko wygadać a nie ludziom dupę trujesz

i to samo sie zrobilo, nie wiem czemu... stracilam cala radosc zycia, jak patrze jaka bylam kiedys to az mi sie chce plakac, chce znowu taka byc :( zmienilam sie nie do poznania... kurwa zaraz sie rozpłacze :(

he he he 16 lat :D zapewniam Cię, z takich problemów po prostu się wyrasta przechodzą jak katar

stracilam cala radosc zycia, jak patrze jaka bylam kiedys to az mi sie chce plakac," powtarzasz sie :)

czuje sie kompletnie jak nikt... jakbym stracila cala swoja osobowosc :(

gadaj,gadaj ... lepiej już troszkę?

zawsze jest jakiś powód, kwesta tego KTO potrafi go z Ciebie wyciągnąć... bo MY CHYBA NIE - idź do psychologa dziewczyno.

nastroju. Ile to trwa?

bo MY CHYBA NIE - idź do psychologa dziewczyno." albo lepiej do Apteki po dodatkowe podpaski bo widać że okres nie służy ;) i coś sie dziwnie przedłuża :P

a przepraszam juz doczytałam, ze klika miesiecy. Być moze masz depresję ale wierz mi nienajgorszą. Moja depresja była taka, ze muszałam sie zmuszac do tego żeby w ogóle przezyc dzień. Samam nie wiem jak to przetrwałam , teraz potwornir boje sie nawrotu.

Regres, wiem, ze w twoich oczach jestem zalosna, ale co z tego jak na chwile ulzy to potem znow wroci ? boze mam tego dosc. czasem az sie boje wyjsc z domu, kompletnie na nic nie mam ochoty, nic mi nie sprawia przyjemnosci, na niczym nie moge sie skupic. nic mnie nie interesuje, nie cieszy. cały czas sie stresuje nawet nie wiem o co... jestem tak znerwicowana ze o byle gowno reaguje placzem :( czuje sie jak zupelnie inna osoba. kiedys bylam o wiele lepsza, pewna siebie a teraz to wszystko poszlo... jestem kompletnym przeciwienstwem tego kim bylam kiedys :( to jakies zaburzenia osobowosci czy co ? nie wiem, nie znam sie na psychologii :(

zawieś sobie na szyi kartke z adresem ktos cie doprowadzi

a kumpli nie macie? z kim można pogadać na żywo?

jasne, z "kumplami". kumple maja w dupie moje problemy, sadza ze sie tylko uzalam. wiec dziekuje za taka przyjazn.

Tak jesteś żałosna bo usilnie chcesz sie wepchnąć w żal i ból Powtarzasz te swoje żałości jak mantrę nie chcąc znależć rozwiązania wiec sprawa jest prosta CHCESZ SIE TYLKO WYGADAĆ więc dalsze moje i innych uczestnictwo w tym temacie nie ma najmniejszego sensu ... powodzenia

Depresantko.... umiesz wstawić taki znaczek jak ten :) ? spróbuj, zrób pierwszy, choć nieco banalny krok w dobrą stronę.

autorko nie wmawiaj nam ze masz 16 lat jestes krętaczem a takich nie cierpię

Zacznę od tego ze wychowałem się w patologicznej rodzinie (ojciec pije, matka nie wie co ma robić, siostra w domu dziecka etc.). Jakiś długi czas temu, dość długi czas temu zakochałem się w mojej bliskiej koleżance i to do tego stopnia że nie mogłem myśleć o niczym innym... o nikim innym - traciłem ROZUM JAK O NIEJ MYŚLAŁEM . Wiedziałem że nic z tego nie będzie, i perspektywa tego że prawdopodobnie wyjedzie na studia do Krakowa mnie jeszcze bardziej przygnębiała. Traciłem chęć do życia, miałem myśli samobójcze, użalałem się nad sobą i swoim życiem i .... szukając pomocy natrafiłem na stronę http://moc-energii.pl , pomyślałem że to moja ostatnia szansy i zamówiłem rytuał oczyszczający mnie ze złych energii. Chociaż na początku trochę wątpiłem w efekty, po odprawieniu rytuału wszystko powoli zaczęlo zmieniać się na lepsze. Zająłem się swoim życiem, natrętne myśli o tamtej dziewczynie odeszły w niepamięć i zacząłem żyć pełnią życia.

ja pierd. :D

Nie odpowiem na to pytanie, bo sama szukam sposobu. Nie posiadam żadnego potwierdzenia, że kiedykolwiek cierpiałam na depresję. Wydaje mi się, że bardzo walczyłam z nią i skutecznie udawało mi się ją ukrywać przed sobą i innymi... Zmuszałam się w miarę możliwości do normalnego życia. W końcu zaczęłam funkcjonować jak robot