Mam bulimię ... szukam osób, które również zmagają się z tymm zaburzeniem.

Jak w temacie.. Od jakiegoś roku choruje na bulimię . Od 6 miesięcy zmagam się z nią świadomie.. Wiem, że moje zaburzenie wynika z dążenia do perfekcji , bycia najlepszą i udowadniania innym, że jestem coś warta.. co oczywiście ściśle wiąże się z zaniżonym poczuciem własnej wartości... szukam osób, które również walczą z tym okropnym zaburzeniem, które strasznie rujnuje całe życie...może są tu osoby, które już wygrały ?

mialam dsc zycia kontrolowanego przez jedzenie, radze bys jak najszybciej zaczela cos z tym robic (terapia?) bo zniszczysz cialo a pozniej bedziesz zalowala. Narzady nie beda pracowac jak powinny zeby beda paskudnie wygladaly i to nieodwracalne, cen swoje cialo dopoki je masz, bo to co robilam w gruncie rzeczy uwazam za ....zalosne. Nie bylam ani perfekcyjna ani piekna, wazenie 48 kg przy wzrocie 175 to zadne piekno, ludzie patrzyli na mnie z politowaniem a ja myslalam ze z zachwytem

anoreksja. Bulimia to brak akceptacji, głównie ze strony matki.

ja wygralam ta walke. zygałam okolo roku. jak tu ktos slusznie zauwazyl, wynika to z nieakceptacji rodzica. u mnie to byl moj ojciec ktoremu od zawsze staralam sie zaimponowac (i nadal tak jest). rozumiem cie, najgorsze uczucie to jak zwymiotujesz po jakims czasie nierobienia tego i myslenia ze wyjdziesz na prostą. mi pomoglo brak czasu, wyprowadzilam sie z domu (caczelam studia i prace), zamieszkalam z przyjaciolmi i poczucie wstydu, jesli mnie ktos przylapie na zyganiu byl wiekszy niz potrzeba wymiotowania. nieswiadomie przestalam to robic. to bylo wiele lat temu a do tej pory pamietam... i co najgorsze czasem nadal mam ochote to zrobic, ale co najgorsze, wtedy jak jestem nieszczesliwa i mam za duzo czasu na rozmyslania.

W dziale zdrowie i uroda jest topik liczący kilkadziesiąt stron o bulimii http://f.kafeteria.pl/temat.php?id_p=1406860 jeśli chcesz poczytaj, popytaj. Powodzenie w walce z chorobą.