Nieśmiałość niszczy mi życie:(

Mam niecałe 24 lata i jestem nieśmiała jak dziecko:( O ile w gronie rodzinnym i przyjacielskim potrafię sporo gadać i żartować, to już w pracy czy na studich wychodzę na totalną fajtłapę życiową. Wstydzę się, ze stresu plącze mi się mowa, nie rozumiem co ktoś do mnie mówi, w dodatku siada mi dykcja i słabo mnie słychać. Jestem teraz na praktykach i oczywiście znowu jest tak samo. Gubi mnie nieśmiałość, to ciągłe wpadanie w zakłopotanie, nieudolność towarzyska... Jak temu zaradzić?

ja też tak mam :( dokładnie tak samo jak Ty. i nie wiem jak temu zaradzić, trzeba chyba pracowac nad własną samoocena ?

Właśnie mam problem z niską samooceną. Nie umiem uwierzyć w siebie, ciągle też się kontroluję. Z tego powodu od lat chowam się przed światem i zastanawiam się co to będzie w przyszłości. Wszędzie liczą się komunikatywni, pewni siebie...

też mam z tym problem.. niestety. to utrudnia życie, czuje się ciągle gorsza, wstydzę się, potem mam obawy że mój facet mnie zostawi dla jakieś innej.. męczy mnie to:) ale na razie żadnej rady droga autorko na to nie mam :(

Nienawidzę jak ktoś zwraca mi uwagę w towarzystwie. Mam wtedy wrażenie, że wszyscy się na mnie gapią i zapala się światetłko, że czas uciec...

jak ktoś Ci zwraca uwagę w towarzystwie ? olej to wtedy

Ja o facecie mogę jedynie pomarzyć. Może czasem jakiś zwróci na mnie uwagę, ale też szybko się zniechęca, bo wydaję się spięta i wyniosła, wręcz antypatyczna. Chociaż staram się być miła, to i tak wychodzę na kogoś innego. Najgorsze jest jednak to, że mam problem, żeby odnaleźć się w nowych sytuacjach. Nie wyglądam na zbyt kumatą, niektórzy pewnie mają mnie za tępą i cofniętą... Straszne jest takie życie, serio.

pisza o sobie ze jest niesmiala :O nielogiczne

Nawet zwykłe upomnienie jest w stanie wyprowadzić mnie z równowagi. Chciałabym po prostu siedzieć w kącie i nie rzucać się w oczy.

tak samo jak autorka, przy rodzinie, bliskich osobach ja osobiście nie jestem wtedy nieśmiała. jestem tylko przy ludziach na uczelni , w pracy itd itp.. niestety, to męczy, Autorko, trzeba znaleźć sposób aby podnieść Twoja samoocene.. może wtedy będzie lepiej

a myślałaś kiedyś o pomocy psychologa?

nie przejmuj się bo nieśmiałość to problem wielu osób :-) spróbuj jakoś popracować nad sobą, może naucz się jakichś odezw na rozpoczęcie rozmowy, potem nie będziesz się tyle zastanawiać co mówić tylko czy mówić :-)

Teraz np. mam te praktyki. Podczas nich są przerwy na posiłki i wtedy rzecz jasna wszyscy klachają. Wszyscy z wyjątkiem mnie. Siedzę jak na szpilkach, jedzenie mi ledwo przelatuje przez gardło, nie wiem gdzie podziać wzrok i co powiedzieć... I pomyśleć, że to dopiero wstęp... Naprawdę czuję się z tym strasznie. Za niedługo rok akademicki i kolejne niepowodzenia na polu towarzyskim. Nawet nie chce mi się wychodzić z domu na samą tę myśl...

a ile masz lat? bo ja tez tak mialam, ale troxh z tego wyroslam. tzn nadal placze mi sie jezyk w tresowych sytuacjach, ciezko z mysleniem w stresie, ale ludzi z uczelni juz olewam, straam sie byc naturalna. trzeba sie starac po prostu to zmienic i nie chowac, a wlasnie wrzucac na gleboka wode, poszerszac strefe komfortu. nie ma innej rady jak praktyka.

zależy też na jakich ludzi trafisz, możesz tak że z ogromnymi chęciami z nikim sie nie dogadasz, a i tak że towarzystwo samo będzie zaczynać rozmowę :-)

Racja, ale u mnie ta nieśmiałość przekracza wszelkie granice i utrudnia funkcjonowanie w społeczeństwie. Na studiach jestem outsiderką, w pracy i na praktykach wychodzę ciągle na nieudacznika, no i wciąż nie mam chłopaka, bo nie ma takiego, który docenił to jaka jestem...

zacznij olewać

Ludzie na początku często zagadują, ale potem już chyba tracą cierpliwość i odzywają się do mnie tylko formalnie.

mam to samo :( i dzisiaj sie stresuje bo jutro ze wspolpracownikami mam isc na kolacje (mielismy dobry miesiac i szef zaprasza) i juz widze jak nie bede wiedziala co powiedziec a jak ktos juz do mnie zagada to i tak cos palne po cichu i wyjde na idiotke. ciezko...

mam to samo i nawet jeszcze gorzej bo nawet pracy boje sie szukac a mam 26 lat, wiec u ciebie nie tak źle

no autorko, zobacz, nie jesteś sama z tym ;)

Oj, znam to uczucie:( Mam dosłownie obsesję, że się skompromituję i noszę w sobie ogromne pokłady wstydu (często rozpamiętuję błędy z przeszłości). Nieraz odbieram jakieś słowa/spojrzenia/zachowania innych jako zwrócone przeciw mnie. Wiem, to głupie, ale jak byłam w gimnazjum, to często mi dokuczano i może stąd to przeczulenie. Jeśli chodzi o facetów, to boję się, że któryś z nich weźmie mnie za idiotkę i będzie sobie jaja robił. Jakoś nie mogę uwierzyć, że mogłabym się komuś podobać na poważnie i dlatego niezręcznie czuję się jak zagaduje do mnie jakiś facet.

Kilka miesięcy temu przysiadł się do mnie w pociągu kolega z którym kiedyś chodziłam do grupy, ale z którym też miałam niewielki kontakt. Był bardzo miły i chciał mój numer, więc mu go dałam, ale dzień później zgubiłam komórkę i w efekcie nie wiem czy dzwonił. Od tej pory nie gadamy :(

Autorko nie jestem sama... Mam wrazenie ze to co piszesz to o mnie. Mam grupe swoich przyjaciol i wokol nich jestem inna osoba, geba mi sie nie zamyka! Ale jak gdzies jestem wsrob ludzi ktorych nie znam to masakra. wiem ze dzis cala noc nie bede spala a jutro juz wogole. Ciezko z tym zyc, nawet chcialam jakas ksiazke psychologiczna kupic zeby jakos pewnosci siebie nabrac no nei wiem dlaczego tak strasznie mi tego brakuje...

Ja też mam kilka sprawdzonych osób, co oczywiście bardzo mnie cieszy, bo w ich towarzystwie jest mi o wiele lepiej i mogę poszaleć. Zarazem jednak ubolewam, że wszyscy inni traktują mnie jak ufoka... Dlaczego ludzie tak źle odnoszą się do takich jak my?

Co do pracy, to ciężko jest coś znaleźć z taką nieśmiałością. Też długo szukałam, a i tak wylądowałam na ulotkach i w Metro.

No i dlatego też z lękiem spoglądam w przyszłość. Bo co z tego, że studiuję, skoro i tak fobia będzie mi utrudniać start zawodowy? Gdzie zechcą kogoś takiego jak ja? Każda pewniejsza siebie osoba mnie przebije...