Nie nadaję się do życia

Nic mi nie wychodzi... W pracy, na uczelni, na praktykach, w życiu osobistym, wszyscy mają mnie za nieudacznika, przygłupa i ogólnie kogoś gorszego i oczywiście obgadują na każdym kroku...Nikt mnie nie kocha, nie chce, nikomu nie jestem potrzebna, a szanse, że kiedykolwiek będę inna, są coraz bardziej minimalne...

masz sesje poprawkowa?

ja już leżę na dnie, nie bój się, nie jest tu tak źle

Mam, ale i tak chyba nie zaliczę tego semestru i zakończe moją studencką karierę... Wszystko się wali...

Skoro już wiesz,ze zawsze będziesz taka to nie ma za bardzo o czym dyskutować. Życie polega na tym aby ciągle, nieustannie nad sobą pracować. Użalanie się i jęczenie niczego nie zmieni. Warto spojrzeć na siebie krytycznie, by później móc zmieniać to co nas w sobie irytuje. A jeśli sama sobie nie dajesz z tym rady zwyczajnie poproś kogoś o pomoc.

Jestem znerwicowana, aspołeczna, boję się ludzi, ich krytyki, nie umiem myśleć pod wpływem stresu... Mam rok w tył na studiach, teraz będzie chyba kolejny... nie mam już siły :(

Żeby nad sobą pracować, potrzeba ludzi, którzy będą w Ciebie wierzyć, motywować. Mnie wszyscy skreślają i stąd każda próba zmiany swojego życia kończy się tak samo...

zatem udaj sie do psychologa, naprawde.

Byłam już u paru psychologów i nie widzę żadnych efektów. Widocznie jestem tragicznym przypadkiem i nie mam już po co walczyć.

Mam zepsutą opinię, każdy ma mnie za wariatkę. Każdy facet ode mnie ucieka, ludzie mnie nie lubią, a w dodatku cokolwiek robię to mi nie wychodzi...

skoro nikt cie nie lubi, to moze zastanow sie nad wlasnym zachowaniem. dlaczego tak sie dzieje?

Staram się być sympatyczna, ale to nie pomaga... Jestem taka nieśmiała, boję się odzywać, boję się ludzkich słów, spojrzeń...

zatem do psychologa marsz, to zaden wstyd przeciez (jesli tak uwazasz)

Psycholog? Mnie potrzeba ludzi, nie psychologów!

Chciałabym być lubiana, kochana, potrzebna, skończyć studia, mieć ciekawą pracę, ale wszystko jest inne niż się spodziewalam... Jestem strasznym człowiekiem i czekam tylko na to aż Bóg mnie zabierze...

chcę chcę chcę mając taką postawę, a do tego spisując na niepowodzenie wszelkie swoje przedsięwzięcia i znajomości do niczego nie dojdziesz. jeśli jesteś zanadto obciążona obowiązkami, części się pozbądź. wtedy będziesz miała czas na doskonaleniu się na studiach czy w pracy. ustal sobie pewne priorytety, cele i plan działania. i wg mnie nie upatruj swojej nadziei w ludziach, bo oni odejdą, a Ty się znów rozsypiesz. buduj siebie samodzielnie lub z pomocą np psychologa.

spadajaca napisz do mnie na maila. moze bede mogla ci pomoc

To mi go daj :)

mala_mi27@o2.pl