Tradzik a zycie osobiste.

Witam wszystkich :) Tak wiem, podobnych tematów jest sporo...ale ja i tak sie rozpisze. Mam prawie 20 lat..i trądzik... w skali od 1-10 oceniam go na 6. Podziwiam i zazdroszczę dziewczynom które mają ładne cery. A współczuje, i rozumiem dziewczyny które borykaja się z tym tak jak ja. Nie chodze do kosmetyczek, dermatologów- bo po prostu im nie ufam, mam porównanie i widzę jak moje koleżanki wydaja kupę kasy na lekarstwa i zabiegi kosmetyczne i nic im to nie daje... Ja się łudzę że naturalnymi sposobami to wylecze..min piciem drożdży, zielonej herbaty, wody z cytryną.. nie wyciskaniu pryszczy ( chociaż nie mam białych bolących grudek) i myciem twarzy raz dziennie siarkowym mydłem. Co najbardziej boli mnie w całej sprawie to to iż mam niesamowicie niską samoocene przez to.. masa ludzi mówi mi jaka jestem ładna, interesują się mną mężczyźni... lecz gdy pomyślę że będa się patrzyć na mnie z bliska i zobacza nawet pod makijażem trądzik to uciekną... takie myśli mnie mega dobijaja.. i skreślają od razu wszystkich... mam spotkać się facetem marzeń w przyszłym tygodniu..widział mnie tylko na zdjęciach... gdy pomyślę że spotkam sie z nim face to face to od razu mnie skreśli..moi przyjaciele chca iść ze mną do psychologa... to myślenie mnie zabija... cały czas mysle tylko jak zwalczyc ten problem. I przestać się przejmowac krostami i iśc do przodu.. niedługo zaczynam studia..od października ide do pracy..myśl że ludzie beda na mnie patrzeć... taka pryszczatą mnie przeraża... Najgorzej jest własnie w relacjach damsko meskich...cały czas wydaje mi się że mężczyźni patrza strasznie na cere kobiety...zgodzicie sie z tym? Cały czas mogłabym zakrywać twarz włosami i nie patrzyć się w oczy... a faceci lubią pewne siebie kobiety bez kompleksów.. a ja taka niestety nie jestem... Przepraszam ale z kimś musiałam sie podzielić i z wyrzucić to z siebie :)