jestem już bardzo zmęczony

Jestem już zmęczony życiem, choć mam dopiero 22 lata, nie mogę odnaleźć sensu, nie umiem siebie zaakceptować, to może dlatego że nie czułem się nigdy akceptowany przez innych? Tak marzę o związku z dziewczyną ale nie umiem się przełamać, otworzyć przed kimkolwiek.Strasznie boję się odrzucenia, czuję że nie mam nic do zaoferowania dziewczynie, czuję się nikim, kimś niegodnym by być kochanym i szanowanym. Czasem marzę o śmierci, chciałbym się zabić, ale tego nie zrobię, nie bo kocham swoją rodzinę i wiem że oni mnie też, sami w życiu wiele przeszli nie mógłbym im tego zrobić. Jak znaleźć motywację do życia, nie wiem, czuję się zerem, czuje bezsilność i złość do siebie i czasem do świata choć wiem że świat nie zawinił tylko ja jestem pokręcony. Sorry że zaśmiecam wasze forum takim użalaniem się ale musiałem to napisać. Pozdrawiam

miałem to samo w Twoim wieku, przejdzie Ci

szkoda że przechodziłeś przez to ale marne to dla mnie pocieszenie, bo jeśli nic sam nie zrobię to nic się nie zmieni, a ja nie wiem co zrobić.

moze idz do psychologa? to nic zlego, a on naprawde czesto potrafi pomoc :)

psycholog raczej mi nie pomoże, szczerze to nie wierzę by mógł mi pomóc? Bo niby jak? jak mam się akceptować jak inni mnie nie akceptowali? Pójdę do psychologa i każe mi poprzez afirmację wciskać sobie kity że jestem ok, każe wypisywać 5 zalet i powiesić nad łóżkiem, żenada, chociaż warto rozważyć pójście, ale wątpię czy coś to da. Kto miał coś podobnego jak ja, jak sobie radziliście z takimi problemami?

http://www.empik.com/radosc-zycia-czyli-jak-zwyciezyc-depresje-burns-david-d,prod58973102,ksiazka-p

z wiekiem Ci przejdzie

Carlus, ja nie mam depresji, ja tak żyję od wielu lat, niby normalnie funkcjonuję, chodzę na uczelnię ale zwłaszcza wieczorami czuję się źle, domyślam się że brak mi akceptacji ze strony innych, i brak mi dziewczyny:D

oj tam, nie masz. moze nie wiesz ze masz. ja mialam tak samo. przeczytaj ta ksiazke, jest naprawde dobra, nawet dla osób które nie mają depresji.

ok zajrzę do niej, dzięki Carlus, a jak wyglądał twój przypadek ciężkiego życia?

Hmm. nie bardzo mam ochote o tym opowiadac ze szczegółami. Tak jak ty byłam zmęczona życiem, wydawało mi sie bez sensu,chciałam umrzec..najlepiej zasnąc i sie juz nie obudzic. Wszystko wydawało mi sie trudne, ponad moje siły, jakbym miała ciężarówkę na głowie.Nie wiedziałam kim jestem, co chce w zyciu robic. Do tego niska samoocena, chęć perfekcjonizmu - co skonczylo sie strachem przed robieniem czegokolwiek, bo "i tak nie wyjdzie". Jak poczytałam te ksiazke zaczełam z tego wychodzic. Duzo mi wytłumaczyła .Nie mówie ze do konca mi przeszlo, zdarzają się chcwile że czuję sie gorzej,ale jest juz coraz lepiej ^^. Problem leży w sposobie myślenia. tak sądze. Czasem nie zdajesz sobie sprawy ze przed emocją pojawiła się jakas myśl. Co jest tez wazne był ktos przy mnie przez cały ten czas, ale to ty sam musisz szukac i cos robić.

Zainteresuj się moze psychologią, nlp, tym jak działa twój umysł, idz do psychologa, tez powinien pomóc.

zainteresuj się mitologią Rzymian