Siedzę od rana przy oknie i podglądam sąsiadów... To moje życie...

Patrze kto wychodzi, gdzie ,z kim , o której,, ide do sklepu tez plotkuje, siedze przy kompie, wieczorem TV i ide spac ;O mam 23 lata przegrałam zycie

mam chyba depresje , nie umiem sie odnalezc w swiecie, nie potrafie poznac kogos tak na powaznie ,by miec przyjaciol ,moze kogos bliskiego? Nie chce związku ale z drugiej strony wolne uklady tez mi nie pasują, nie chce byc porzucona ''nagle'' mam kompleksy , wiem ze brzydka nie jestem ale ...sama nie wiem. Jestem nieśmiała, cicha, ciagle zamyślona, melanholiczka

kiedys jako nastolatka , mialam moze 12-13 lat bylam bardzo lubiana, stroiłam sie , spotykalam z koleżankami , mialam ich sporo ,ciagle bylam na dworze, nie siedziałam prawie wcale w domu . Poszłam do gimnazjum i moja radosc sie skoncyla a zacząl koszmar , w liceum bylo tylko gorzej teraz patrze w lustro i sie nie poznaje, spuchnięte oczy , opadające powieki, zaskórniki na policzkach, sterczące włosy , zgarbiona sylwetka :(

Fakt, nie wiesz czego chcesz, a to już katastrofa.

ehh nie wiem po co zyje , nie lubie ludzi ,denerwują mnie :O

skoro tak, to czym się martwisz skoro jesteś sama. Tego własnie chcesz i to masz i jesteś zła?? Dziwne

sama juz nie wiem :( plakac mi sie chce :(

to możemy popłakac razem:(

popłacz i popatrz przez okno na ludzi którzy cię denerwują :)