Nie masz znajomych - jesteś nikim w dzisiejszym świecie?

Coraz częściej zastanawiam się nad tym, czy bogate życie towarzyskie jest gwarancją sukcesu w życiu? Czy osoby pewne siebie, przebojowe, lubiane mają większe szanse na to, żeby mieć ciekawe życie? Jak mają żyć osoby, które są ich przeciwienstwem, zamknięte w sobie, introwertyczne, nieśmiałe? Należę właśnie do tej drugiej grupy i momentami zastanawiam się, czy tacy ludzie znaczą coś w dzisiejszym świecie, zdominowanym przez sprytne, często bezwzględne jednostki? Czy takie cechy jak subtelność, wrażliwość, uczuciowość są jeszcze w cenie? Coraz częściej mam wrażenie, że nie. Od kilku lat czuję się strasznie samotna i zagubiona. Praktycznie nie mam żadnych bliskich sobie ludzi - może kilka kumpelek, z którymi czasami wychodzę, co nie zmienia faktu, że większość czasu spędzam w samotności. Sama chodzę do kina, do teatru, na koncerty, na spacery. Nie mam szcześcia do ludzi, nie przyciągam. W sumie nawet lubię samotność, potrafię sobie zorganizować barwnie czas, ale przychodzą takie chwile, kiedy żałuję, że jestem tak mało atrakcyjna towarzysko. Z tego powodu pewnie też nie mam szans na miłość, bo kto zechce dziewczynę, która nie ma swojej paczki?

jakies glupie teorie przedstawiasz tu z samego rana

zawsze możesz sobie przygruchać znajomych z fb i nk ;)

Tak czuję po prostu.

nie warto sie martwic niczym!!!!! taka sliczna teczowa pogoda gdzie motylki lataja i sloneczko sliczne swieci ah ah tylko trala la la tanczyc sie chce e http://www.youtube.com/watch?v=D5nb31kinJI

czy bogate życie towarzyskie jest gwarancją sukcesu w życiu. Gwarancją na pewno nie jest, ale bardzo ułatwia. Znajomi mają znajomych itd. Każdy coś wie, coś może - a człowiek sam pewnych rzeczy nie zrobi, nie wejdzie w pewne środowiska. Więc pod tym względem na pewno posiadanie znajomych jest potrzebne. Ale bez przesady - jeśli nie chce się robić kariery polityka :-) i in. - to wystarczy małe grono - ale pewne.

ja nie mam paczki, nigdy nie mialam, nie imprezuje, z nikim sie nie spotykam, i mam chlopaka bardzo fajnego, ktory tez nie ma znajomych. moi rodzice tez nigdy nie mieli zadnych znajomych, rzadko sie z kims tam spotykali, glownie tylko rodzina.

no ale niestety jedyna wada jest taka, ze wlasnie pracy nie moge znaleźć bo nie mam znajomosci, nikt mi nie zalatwi. z ludźmi ze szkoly, stuidow nie mam zadnego kontaktu i prawde mowiac nie obchodzi mnie co robią... ale tez wlasnie tej pracy nie mogę znaleźć i nie ma mi kto pomoc, ale spoko radzę sobie ;)

khgttyuyuy - a jak sie poznaliscie?

a chlopakow imprezowiczy nigdy nie lubilam, takich co mają kolezkow, nie kręcą mnie tacy, wole wlasnie takich domatorow spokojnych, co w domu siedzą a nie ciagle gdzieś łażą z kolegami. moj chlopak jest taki domator i bardzo mi to pasuje. moj ojciec tez taki jest.

dziewczyna nie musi mieć swojej paczki ,ale chłopak już tak. Bo wtedy taka dziewczyna jak ty będzie mogła wejść do jego paczki. To od faceta wymaga się ciekawego życia i wtedy taka kobieta czy sama ma ciekawe zycie czy toważyskie czy też nie uczestniczy w jego życiu. Nigdy na odwrót. Jak facet niema życia towarzyskiego to jest tak jakby martwy. Dowód ? Po jakimś czasie bycia w związku dziewczyna się mnie zapytała: " ty w ogule spotykasz się ze znajomymi ? " " co ty robisz w wolnych chwilach ?" ..i chuj ,a potem zerwała kontakt.

Nie mam konta na powyżej wymienionych portalach. Pewnie, że to wiele ułatwia. Ludzie przebojowi i wygadani zawsze mają lepiej w życiu. Robią zawrotne kariery, są lubiani, mają z kim wyjść wieczorem. Każdy się z nimi liczy. Pewne siebie kobiety okręcają wokół palca najlepszych facetów.

chyba oczywiste ze poznalismy sie przez neta :D w realu jestem bardzo niesmialą osobą i taka szara myszka, nikt by na mnie nawet uwagi nie zwrocil choc nie jestem brzydka ale strasznie niesmiala i malokomunikatywna.

e to nieprawda co piszesz, ja sie bardzo cieszę, ze moj chlopak nie ma zadnych kolezkow, z ktorymi sie spotyka i chla, jakos mnie to nie bawi takie cos i ja bym nie miala ochoty sie z nimi i tak spotykac. moj ojciec tez byl taki i moze dlatego są z moją mamą juz tyle lat.

Osobiście to wolałabym mieć własną ekipę. Chłopaka raczej już nie znajdę, a nawet jeśli tak się stanie, to lepiej byłoby gdybym miała swoich zaufanych ludzi. W chwili obecnej mam dwie przyjaciółki i kilka koleżanek, które są fantastycznymi osobami, ale jesteśmy też w takim wieku, gdzie facet, dzieci, praca itp. często biorą górę nad przyjaźnią. Brakuje mi ludzi, z którymi mogłabym poszaleć, pojechać w góry, pogadać.

Olejcie wszystko i róbcie co lubicie!

Niestety komunikatywność nie jest moją mocną stroną. Nie jestem zbyt wygadana, nie umiem ciekawie opowiadać. Na dodatek mam wadę wymowy i olbrzymie kompleksy z tego powodu. Ludzie nie traktują mnie zbyt poważnie, często nie zwracają uwagi na to, co mówię, przerywają mi. Dlatego przez ostatnie lata tak bardzo zamknęłam się w sobie. Zbudowałam sobie swój świat, rozwinęłam pasje, dużo czytam, oglądam filmy, poszerzam wiedzę. Oczywiście daje mi to wiele satysfakcji, pochłania całkowicie, ale czasem są chwile, kiedy nawet to nie jest panaceum na samotność.

Staram się to olewać, ale nie wychodzi mi to najlepiej. Jestem przewrażliwiona na tym punkcie. Mój smutek pogłębia fakt, że właśnie się zakochałam, a obiekt moich westchnień z góry mnie skreśla jaką szarą i dziwną dziewczynę.