Zazdroszczę trochę takim 100 procentowym,w których nie ma

jakiekolwiek życie pozagrobowe.Nie pochlastałbym się wtedy,ale pojechałbym do Tajlandii lub Kambodży Aids jakieś złapać od małoletniej prostytutki.

Tragedii jakichś poważnych zbyt wielu nie doświadczyłem,a nie potafię sobie wytłumaczyć,że niektórych okoliczności życiowych musiałem i musże doświadczyć lub niektórych ludzi w ogóle ludzi oglądać,bo jakaś Siła Wyższa tak chciała.Inaczej z pewnych sytuacji życiowych bardzo szybko się wypisał,dość radykalnie.

może wypowie się jakiś ateista

a w jaki sposob bys sie radykalnie 'wypisal'?

Myślę,że np.w wieku 15 lat poszukałbym sobie jakiejś w miarę atrakcyjnej czterodziestoletniej sponsorki,myślę,że z wyglądem i rozmiarem prącia bez trudu bym to zrobił.Teraz bym żył z odsetek za odłożoną dzięki kasę i łapał hiva w Tajlandii u nastoletnich prostytutek.

to nie zalezy od wiary tylko od charakteru i szanowania sie

Istotą tego tematu jest,czy masz na wszystko gdzieś,czy też uważasz,że w pewnych realiach musi jednak jakoś tkwić i tak sobie nie możesz się z nich wypisać.Gdyby nie wiara niekoniecznie ściśle katolicka,nikt nie przetłumaczyłby mi,że ja muszę na pewne groteskowe sytuacje patrzeć,z niektórymi ludzmi w ogóle rozmawiać.

Dziwię się,że inni tak nie mieli,albo wszystko gdzieś mają,albo cudowne wręcz życie.

aids nie da się złapać.. :o

rzeczywiście chodzi o hiv

Jeśli się jest niewierzącym, to niekoniecznie znaczy, że ma się wszystko w dupie. Ja jestem niewierząca, ale życie cenię bardzo. Tak naprawdę, dopiero gdy jest się niewierzącym, można docenić to życie w pełni - bo wie się, że po śmierci żadnego innego, cudownego życia nie ma.

Ktoś tu ma problem...