Doskwiera mi brak seksu, bliskości, przytulenia

Nigdy z nikim nie byłam i przez najbliższe kilka lat chyba nic nie nie zmieni się w tej kwestii...

Chciałabym iść z kimś do łóżka, przytulić się, po prostu czuć kogoś ciepło, ale jestem zbyt nieidealna i uwikłana w setek spraw osobistych, że zwyczajnie od tego uciekam, pograżając się w pracy... Nie chcę pokazywać się komuś taka jaka jestem...

otwórz się na ludzi, to oni otworzą się na ciebie.

Chciałabym, ale boję się odrzucenia. Jestem prosto po kilkuletniej depresji - w tym stanie bardzo zaniedbałam swój samorozwój, zatraciłam dawną radość i pasję. Dopiero od niedawna wychodzę na prostą - kształcę się, znalazłam swoje zainteresowania, dbam o siebie. Tyle, że i tak ciągle mam poczucie zmarnowanego czasu. Widzę, jakie mam braki tu i tam, więc pomyślałam, że dopóty dopóki ich nie nadrobię, ze związku nici. Problem w tym, że to może trochę potrwać, a ja już teraz tęsknię za miłością. Zakochałam się nawet w koledze ze studiów, cały czas o nim myślę, ale nie jest to zbyt dobre - mam przy nim kompleksy, czuję, że nie mam nic wyjątkowego, żeby mnie pokochał...

Bardzo ładnie się wysławiasz.

Ogólnie to mam dosyć.... Jestem niespełniona uczuciowo, brakuje mi seksu, oglądam ciągle porno, bo niestety tylko przez nie się zaspokajam... Ale brzydzi mnie to już, wolałabym romantycznie, z fajnym facetem...

chyba powinnaś postarać się odbudować pewność siebie i swoją samoocenę. nie ma ludzi idealnych, każdy ma jakieś braki. żeby kochać, trzeba być otwartym, a ty się zamykasz...

Moja pewność siebie została gwałtownie naruszona. To spowodowało, że non stop widzę jedynie swoje braki. On jest niezwykły - taki oczytany, barwny, może czymś zaimponować. Ja z kolei czuję się przy nim szara, inna, gorsza...

nie doszłaś do siebie po tej depresji. nie ma niezwykłych facetów, to tylko ludzie. postaraj się z nim normalnie zaprzyjaźnić. nie nakręcaj się od razu na romans, bo szukanie miłości na siłę nie jest dobre. wychodź do ludzi, bądź szczęśliwa z tym co robisz, rozwijaj się, baw, a miłość sama cię znajdzie.

Mam na myśli to, że powoli się wyrabiam. Odbudowuję swój świat, poszerzam horyzonty, ogólnie staram się żyć wartościowo. Nadal jednak mam problemy z ludźmi - chociaż chciałabym ich lepiej poznać, to ciągle udaję, że mi na nich nie zależy. Przywdziałam pancerz ochronny - uchodzę za niezależną i dumną, ale w środku strasznie cierpię. Za niedługo kończę studia i może to głupie, ale przykro mi na samą myśl, że już się nie zobaczymy...

to trudne, wiem. ludzie odbierają pancerz tak jak im go pokazujesz. udajesz dumną, trudno się do ciebie zbliżyć i przez to nie masz prawdziwych przyjaciół. odwagi dziewczyno. spróbuj wymienić się z nim nr tel. żeby nie stracić go całkowicie... potrzebna jest wewnętrzna zmiana...niestety w pancerzu trudno się zbliżyć do człowieka, on musi chcieć zdjąć pancerz...

damy rade, nie my pierwsze i ostatnie pozytywne myslenie i wsparcie bliskich jest wazne,

Kochane urocze cudne damy i nie damy,jak mi was zal:O:(

To trudne-wiem.Miałam podobnie,ale otworzyłam sie na ludzi,odnowiłam "starą", dobrą znajomość z facetem- i na chwilę obecną mam wszystko to co mi potrzebne.Mam przytulanki,bliskość,cudowny sex- i słyszę"tak długo na Ciebie czekałem".Po 10 latach pustki,samotności,braków-wreszcie JESTEM SZCZĘŚLIWA-czego i Tobie życzę.A

Mam to samo. Co robic?