refleksje natury psychologicznej

Nie wiem jakim cudem wyrosłam na to, kim jestem jako dziecko byłam dziwna, zawsze byłam cieniem własnej siebie, bez własnego zdania. Ostatnio czytałam fragment książki o DDA i mam objawy, a ja miałam normalną kochającą rodiznę (żadnego alkoholika), ale mama była strasznie apodyktyczna i nadopiekuńcza i "zawsze miała rację".

ale co konkretnie się dzieje?

mozemy wymienic doswiadczenia... moja matka jest identyczna więc od dziecka walczyłam o to, żeby wlasne zdanie przeforsowac ponad jej apodyktycznośc :D

a ja własnie nie walczyłam, robiłam swoje za jej plecami :D i to długooo

zawsze wszystko krytykowała, teraz mnie to nie rusza, nie chowam się z tym co robię, ciesze się ż edo tego dojrzałąm :)

no a na czym polega twój problem dziś?

Uświadomiłam sobie ile lat żyłam bez własnego zdania, w ukryciu, w cieniu, jak grzeczna posłuszna dziewczynka. Zawsze wydawało mi sie to normalne

no to super :D to jest poczatek wychodzenia z cienia.. Dobra rada na ten poczatek: lepiej czuć się prawdziwym niż miłym ;) Zwłaszcza miłym dla każdego kto na miłe traktowanie nie zasługuje