Córka doprowadza mnie do szału/ Nie potrafię ją zrozumieć

Córkę urodziłam gdy miałam 17 lat, rok przed maturą, nie muszę dodawać że ciąża była istną wpadką. Ślub z mężem wzięłam tuż po maturze. Potem studia długie 6 lat. Przyznaję większy wkład w wychowanie córki mieli moi rodzice i teściowie. Z dziadkami zawsze świetnie się dogaduje. Obecnie ma 13 lat, uroda po mężu, te same gesty, jest dość dużego wzrostu, mąż ma 190 cm wzrostu, więc wdała się w tatę 3 lata temu urodziłam syna,to była ciąża w pełni planowana. Staram się mu poświęcić nieco więcej czasu i uwagi. Przy czym nie faworyzuję żadnych z dzieci. Zawsze jestem po stronie córki niż męża, mimo że choć mają tak samo ciężki charakter oboje, dogadują się jak kot z psem. Córka jest grzeczna i naprawdę bardzo inteligentna, nigdy nie odpowiada krzykiem czy pyskuję, zawsze wypowiedź tak składa by zdenerwować osobę, doprowadzić do szewskiej pasji, ale nie można powiedzieć że pyskuje Do sedna: córka z pozoru, jest osobą bardzo zamkniętą w sobie - zawsze tak myślałam, naprawdę rzadko się uśmiecha, a o spontanicznym śmiechu już w ogóle można pomarzyć, nie jest nieśmiałym dzieckiem, łapie kontakt z ludźmi obcymi. Przy czym gdy jest ze znajomymi, jest w centrum uwagi, roześmiana na całego, bawi się, żartuje, ja oczy przecieram czy ona to naprawdę ona, z dziadkami rozmawia, śmieje się, z nami ciężko jest jej porozmawiać, odpowiedź na pytania trzeba wytrząsać kilkanaście razy, o zwierzeniach mowy nie ma, mało wiem o jej towarzyskim życiu Ma 13 lat, wygląda na 16 - 17, kiedyś byłyśmy w galerii, kupić jej kurtkę czy ubrania na zimę, podszedł do niej chłopak, na oko 19 - 20 lat i zapytał czy mogą porozmawiać, rozprawiła się z nim w taki sposób że śmiechu nie mogłam powstrzymać przez cały dzień, na myśl o tej sytuacji. Boli mnie że nie mam z nią dobrego kontaktu, z synem dobrze się dogaduje, brat wpatrzony jest w nią jak w obrazek czasem stajemy na głowie by jej dogodzić, tu wycieczka do Rzymu za pół roku do Pragi/ szkolne, chciała psa haskiego - mąż szukał po hodowlach, znajomych czy nie mają małego haskiego, Naprawdę staramy się by miała wszystko co jest jej niezbędne do dobrego życia, a tu mówić jakby w mur lekcje angielskiego, basen 2 - 3 razy w tyg, Myślałam by iść do psychologa, zaczerpnęłam opinii szkolnego psychologa, mówi że jest wyjątkowa samodzielna i inteligentna - ja o tym wiem, nic odkrywczego chciałabym by nasze relacje przeszły na inny poziom, ale od lat nie widziałam jej uśmiechu do mnie dołuje mnie to i ten chłód w relacjach ze mną, mężem