zycie po zdradzie.. nie potrafie!

facet grzeczny cichy i spokojny. jednorazowy skok w bok po pijaku. sam sie przyznal, plakal, staral... spakowalam mu rzeczy, moja duma i jednoczesnie ponizenie nie pozwolilo mi z nim juz byc.. minely 3 miesiace podczas ktorych normalnie wariowalam bedac sama. nigdy w zyciu nie bylo mi tak zle jak bez niego, placz,depresja, spotykalam sie z kilkoma facetami, probowalam zapomniec ale mysli i tak przy bylym ciagle byly. a ze on nie odpuszczal to zaczelismy znowu sie spotykac i w sumie wrocilismy do siebie ale na razie nie mieszkamy znowu zrazem.. on jako tako sie stara ale z mojej strony to juz nie to.. nie potrafie w pelni sie odblokowac, spontanicznie go pocalowac, powiedziec ze kocham.. ciagle w srodku siedzi ten zal i zlosc.. on nie wraca do tego tematu bo uwaza ze po co przypominac zle, a ja dalej z tego powodu cierpie. sprawdzam tel, czytam rozmowy na fb i nie ufam juz gdy gdziekolwiek sam idzie.. i takie bledne kolo, z nim nie jestem juz szczesliwa, bo ciagle mnie to boli i sobie przypominam, ale gdy go nie ma jest mi jeszcze gorzej, wtedy w ogole juz nie funkcjonuje.. i nie wiem co robic by znowu poczuc sie szczesliwa??