wiersz żony górnika

Oddechem głaszczę firankę, gdy z przejmującym trzaskiem zamykasz drzwi, jakby na zawsze... Odprowadzam Cię wzrokiem Kiedy tylko zarys postaci znika, budzi się niepokój, Codziennie ten sam... Spędzam każdy dzień niczym duch, Te lata mnie zmęczyły, zapomniałam czym jest spokój, Lec czuję się silniejsza... Mówisz "nie martw sie o jutro, wczoraj tak szybko minęło" Uśmiechasz się i zapewniasz, że wrócisz... Wierzę Ci, lecz drżą mi dłonie... Doceniam tę miłość coraz mocniej z każdą chwilą, Gdy wiem, że tak łatwo, tak nagle mogę Cię stracić. Bądź, błagam w domu na czas...!

Piękny wiersz...

Trzymaj się, tak silna a tak słaba, kobietko.

To o mamie. pamietam jak zawsze się bała gdy tata był w pracy;)

no cóż...nie każdy zrozumie:)

ktoś jeszcze oceni? czy tylko głupoty wam w głowach :D

ja ocenię. Mąż właśnie stara się o pracę na kopalni...mamy poł rocznego synka. A ja tak bardzo boję się o męża, że kazałam mu zacząć piscać listy, żeby- jak synek dorośnie- mógł je przeczytac gdyby ojcu się coś stalo i noe mogli poczytac ich razem. wiesz piękny, chociaz nie dodał mi otuchy :(

nie wiem co wy tak przezywacie:D dzisiejsza moja dniówka to załadunek 2 lutni i ustawienie 2 szfeli czyt. duzych dech by wygodnie sie lezało w rozdzielni przez reszte szychty:D

Piękny wiersz!!! Gratuluję...aż mi się smutno zrobiło:(