2 lata po ślubie, jestem nieszczęśliwa, mąż nie rozumie...

Chyba jestem na zakręcie. Dziewczyny, czy to zawsze tak bywa? Nie układa nam się, mąż pracuje poza miastem, widujemy się raz na tydzień. Jestem rozżalona, samotna i czuję się oszukana takim stanem rzeczy, więc w te weekendy, kiedy jesteśmy razem wcale nie jest romantycznie :( Mieszają się wtedy moje łzy, nerwy, agresja, miłość - wszystko kumulowane w ciągu tygodnia. Nie wiem co dalej? Tłumaczę mężowi od 2-3 miesięcy co czuję, piszę, rozmawiam - on nie rozumie, nie dociera do niego. Mam 30 lat i czuję, że życie ucieka. Czuję, że nie chcę tak funkcjonować, tak "żyć"... jak to przerwać? Jak otworzyć mu oczy? Zdradą, której wcale nie chcę? A która jest na wyciągnięcie ręki, bo faceci uganiają się za mną. Nie wiem. Proszę o szczerą poradę, bo tonę w cierpkim winie :(

Jak to strescic? Maz ma taka prace, ze pracuje cale 5dni, a w weekendy Ty, niepracujaca, czujesz sie znudzona i psujesz te wolne chwile, czy jak?

jabol tak smakuje, ale tylko przez pierwsze 2 litry

Przecież ona nie napisała, że nie pracuje!

Nie jestem znudzona, wręcz przeciwnie, jak wyjechał pracować i mnie zostawił samą to rzuciłam się w wir pracy i pracuję pn-pt, a niekiedy w weekendy żeby szybciej kredyt spłacić. Mąż pracuje pn-pt i w weekendy przyjeżdża, choć przypuszczam, że za niedługo przestanie przyjeżdżać, bo każde z nas zaczyna żyć własnym życiem... to przykre :(

A dlaczego czujesz się oszukana? Sytuacja z pracą miała wyglądać inaczej?

Nie napisala tez, ze pracuje. Zakladam, ze nie, albo ma bardzo lekka prace i obowiazek utrzymania rodziny spoczywa na mezu. 2 dni w tyg. to dosc czasu by odswiezyc zwiazek, zrobic cos fajnego razem...

Myślałam, że znajdzie pracę w miejscu, w którym kupiliśmy mieszkanie. Niestety znalazł ją 300km dalej... długo się staraliśmy o własne M, dużo pracy i wyrzeczeń, a jak już dostaliśmy mieszkanie to zostałam w nim sama :(

Mam koleżankę, która żyje z mężem na podobnych zasadach. I też jest przygaszona i zasmucona. Niby on pracy bliżej nie mógł dostać. więc pracuje ok 300km od domu. Ona sama, zdana na siebie. Mówi, że nie da się żyć normalnie. I nie da się być normalnym małżeństwem w weekendy tylko. Chyba ją rozumiem. Ona tak ma zaraz po tym jak doszło do ślubu. Wiem, że nosi sie z zamiarem, aby tam się przenieść. ale też boi się o pracę, bo niełatwo w jej fachu ją będzie tam znaleźć.

Moze zamiast wylewac zale w weekendy jednak postaraj sie dla odmiany meza mile zaskoczyc i zrobic z nim cos fajnego?

calluna, odświeżyć związek? No ja sobie też nie tak wyobrażam związek. każdy ma inne podejście, ale nie narzucaj autorce swojego jako jedynie słusznego, a trochę z takiej pozycji wypowiadasz się mam wrażenie. jeśli niesłuszne, to przepraszam.

Jestem tak rozżalona, przygaszona (jak ktoś wyżej napisał) i oszukana, że nie jestem w stanie się weekendowo produkować "dla męża", w momencie, w którym zostawił mnie samą w obcym mieście, bez przyjaciół i rodziny...

jak ja bym chciala tak jak Ty :( Kocham mężą bardzo, ale spędzamy ze sobą każdą chwilę (pracujemy razem), chciałabym widywać go tylko w weekendy, miałby mnie zawsze stęsknioną, napaloną, wystrojoną - jak za czasów randek. Możesz przecież sobie gotować co chcesz, kupować co chcesz, nie tłumaczyć mu się, możesz się odchudzać nie tłumacząc mu się z tego, możesz wszystko. Zazdroszczę Ci :(

Myslę, że autorka inaczej podeszłaby do sprawy, gdyby wiedziała, że ten stan jest przejściowy. Ale tymczasem pewnie nie wiadomo kiedy ta sytuacja ulegnie zmianie. Wizja takiego życia może nie wydawać się jej ciekawa. Mnie to nie dziwi. Może chce dziecko? W tych warunkach to trudne.

Wiesz, skoro zale i kwasy nie dzialaja, moze podzialac zyczliwosc, empatia i chec wspolpracy. Nikomu nic nie narzucam, bo i jak?

rozumiem Twoją frustrację. I tęsknotę. Mimo, że byłam w innym położeniu. Mój mężczyzna mieszkał za granica i widywalismy się co 4-5 tygodni i spędzalismy ok 2-3 razem i we mnie w ciagu tych momentów rozłaki kumulowało sie tyle emocji, odległość tak wpływała na mnie, że gdy przyjeżdżał zamaist się odpręzyc to byłam spięta tym jak się czułam przez te tygodnie oczekiwania i nawarstwiały sie często błahe problemy, które rosły do ogromnych rozmiarów.

Może inaczej jest jeśli taka sytuacja dopada tuż po slubie.. MOże po latach, gdy wszystko spowszedniało takie spotkania weekendowe z mężem wydają się bardziej frapujące niz jego stała obecność. Nie wiem.

sądzisz, że po nim to spływa?

Właśnie o to chodzi. Mam trzydziestkę, myślę o dziecku... za rok, za dwa... a małżeństwo mi się sypie i nie widzę innej przyszłości. Na dodatek nie jestem naiwną, idealistyczną gęsią, która będzie udawać, że tak jest dobrze i wszystko się ułoży :(

w tym związku to Ty jesteś słabym ogniwem i dobijasz faceta, który robi to co po prostu musi

A powiedz, czy wiadomo jak długo on będzie tam pracował? Czy faktycznie bliżej nie może znaleźć pracy?|wiążę się to z pieniędzmi jak sądzę. Ale co po pieniądzach jeśli jesteście nieszczęśliwi. Zakładam, że oboje.

A kiedy mam się nauczyć z nim wspólnego życia i funkcjonowania jak nie teraz? Podziału obowiązków? Przyzwyczajeń? No kiedy? On sobie żyje swoim życiem, chce to gra, chce to się onanizuje, chce to się nie myje itd. itd. itd. Ja też tu żyję po swojemu i już się zaczyna, przyjeżdża na weekend i się pyta, czemu tu rzucam brudy, czemu kosz stoi tu, a nie tam.... a do kurwy nędzy kto tu mieszka na co dzień, on czy ja? :(

To nie chodzi o bycie słabym ogniwem, tylko o to, że są kobiety, które wychodząc za mąż chca tworzyc rodzine i związek, w którym partnera widza często. Mówi sie tyle o weekendowych tatusiach, co xle wpływa na dzieci. A weekendowi męzowie na stan emocjonalny zon. gdy sie kocha, to sie teskni, to sie chce miec te osobe blisko. Mąz nie tylko ma słuzyc do robienia pieniędzy, ale po prostu do ' bycia'. To ma byc towarzysz zycia. Co z tego, że zarobi 1000 zł więcej , gdy to nie pieniądze dadzą szczęście jego kobiecie.

Tych pieniędzy wcale tak dużo nie ma. W końcu trzeba spłacać kredyty. I nie sądzę, że jestem "słabszym ogniwem", bo zarabiam 2200 zł, a mąż musiał wyjechać żeby zarabiać 2500 zł.... Właśnie nie wiem ile to ma trwać. Dopiero pracuje 3-4 miesiące i jest bardzo zadowolony.

I właśnie o to chodzi "a ja rozumiem"! Ja zawsze z nim tworzyłam przyjacielski, partnerski związek, te same filmy, te same odczucia, dyskusje, spacery, zainteresowania itd. I wyszłam za mąż, żeby pogłębiać i wzbogacać tę relację i mieć dzieci. Nie chciałam być samotną, zgorzkniałą młódką, która czeka i stroi się na weekendowego mężusia...

hej

No to badz zajeta swymi zainteresowaniami, szczesliwa mlodka czekajaca z wytesknieniem na weekendowego mezusia...

"gdy sie kocha, to sie teskni, to sie chce miec te osobe blisko." On nie tęskni?" " Nie chciałam być samotną, zgorzkniałą młódką, która czeka i stroi się na weekendowego mężusia..." to już mówi wszystko

wypada-> a co to mówi? Ja autorkę rozumiem. Inaczej można się do sprawy ustosunkować jeśli wiadomo, że sytuacja będzie trwała np. rok. Ciężko, bo cięzko, ale wiesz czego się spodziewać. jest schemat, jest przewidywalność. A tej sytuacji tego nie ma. Więc rodzi się mały chaos i frustracja. Skoro tym bardziej nie tak to miało wyglądać.

jej maz awansowal na fotografa i mieszka blisko swoich rodzicow :P