Czuję się winna:(

Hej. Poznałam na studiach pewnego chłopaka. Doszedł do nas na drugim roku i ponad rok chodziliśmy razem do grupy. Na początku wydawał mi się bardzo fajny i często rozmawialiśmy - ma ciekawe zainteresowania i dużą wiedzę na różne tematy, więc lubiłam z nim przebywać i wydawało mi się, że wzajemnie. Spodobał mi się też fizycznie i zaczełam o nim myśleć. Nie powiedzialam mu jednak o tym, co czuję, bo byłam wtedy w depresji i nie chciałam się z nikim wiązać. Po jakimś czasie zauważyłam (do dziś nie wiem czy czegoś nie nadinterpretuję), że on coraz częściej szuka mojego towarzystwa. I wtedy zaczęłam się wycofywać. Bałam się, że on odkryje to, że jestem taka słaba i natychmiast mnie odrzuci, że się rozczaruje moją osobą itp. Poza tym nigdy nie mialam chłopaka i nigdy nie pokazałam, że ktoś jest dla mnie ważny. Oczywiście to wszystko sprawiło, że nasze kontakty znacznie się rozluźniły. On zamknął się w sobie jeszcze bardziej, ja też, przestaliśmy gadać ze sobą (chyba że już byliśmy do tego zmuszeni). I chociaż ta cała sytuacja utrzymuje się przez ponad rok, a my jesteśmy już w innych grupach, do dziś czuję z jego strony żal. Patrzy na mnie z takim wyrzutem, jakby chciał mi coś powiedzieć, a nie może itp. Do tego jeszcze ta jego izolacja, unikanie kontaktów z ludźmi z grupy. Stał się taki dziwny, aspołeczny itp. Źle się z tym czuję. Czy powinnam z nim pogadać?

Obwiniam się o to wszystko. Chłopak jest nieśmiały, wrażliwy, widać, że ma jakieś kompleksy, ale najgorsze, że jestem prawie taka sama i chyba niechcący go skrzywdziłam...

Może ktoś się wypowie, doradzi, cokolwiek?

To wcale nie musi być z twego powodu, może ma kłopoty rodzinne lub coś innego trapi, biorąc to pod uwagę możesz spróbować na podstawie tego odbudować z nim swe relacje. I nie czuj się winna bo to do niczego nie prowadzi, w uczuciach nic na siłę tylko z woli własnej.

No tak, masz rację, on w ogóle jest takim depresyjnym typem, z tego, co widzę. Kiedy się kumplowaliśmy, to oczywiście czesto się śmiał, sporo opowiadał, ale wśród ludzi to raczej niezbyt sobie radzi. Mam kumpelę w jego grupie i wiem od niej, że X. ma bardzo ograniczone kontakty z innymi np. dajmy na to wszyscy stoją w kółeczku, a on osobno itp. Kiedy chciałam naprawić sytuację i podeszłam do niego na stacji, pytając co słychać, on tylko powiedział :" nic, kompletnie nic" i zmierzył mnie takim smutnym wzrokiem. Od tego czasu przestałam do niego zagadywać. Co nie znaczy, że jest mi z tym dobrze. Cały czas o nim myślę, ale jako osoba z depresją nie chcę nikomu zniszczyć życia swoim stanem.

To , że on niema zbyt dobrego kontaktu z innymi nie oznacza , że jest zakompleksiony i że ma depresje , może nie odpowiada mu do końca towarzystwo . Napewno w głębi jest wspaniałym facetem , ale może jest w dołku , może wydawało mu się że Ty go rozumiesz, że z Tobą ma wspólny język a Ty bez powodu mu to odebrałaś, pewnie on ma ten sam problem co Ty ... czuje się winny . Myślę ze powinniście się napić dobrej kawki i porozmawiac na luzie ... przecież nikt nie kaze sie wam od razu ze sobą wiązać . przyjażń fajna sprawa moim zdaniem.

Dziewczyno, masz wszystko w zasięgu reki. Zrób pierwszy ruch. Uśmiechnij się do niego szczerze, gdzieś w korytarzy, w przelocie, tak, żeby wiedział że to uśmiech tylko dla niego, nie musisz nic mówić, jakiś czas później uśmiechnij się znów. Przełamiecie w końcu te Wasze nieśmiałe lody ! Może i ma jakieś swoje problemy, ale Ty nie jesteś ich udziałem. Zatem do dzieła ! Jesli Ci na nim zależy :). A jak chcesz nadal się truć - krzyż na drogę.

no cóż, sprawy zależą w głównej mierze od Ciebie, jesli Ci zależy na nim, to delikatnie się zbliżaj, jesli nie to daruj sobie