Może mnie ktoś wysłucha

Czuje taką beznadzieję w swoim życiu, jakby mi życie uciekało przez palce, albo jakbym był zawieszony w takiej próżni.. Mam 26 lat, na pozór mam sporo, pracę w zawodzie, może bez rewelacyjnej płacy, ale jest, własne mieszkanie.. Ale jakoś za bardzo to wszystko mnie nie cieszy, bo w ogóle nie mam szczęścia w miłości. Fakt nie jestem za specjalnie przystojny, dość wysoki 195cm wzrostu, postura Kubusia Puchatka a do tego wszystkiego nieśmiałość.. W tamtym roku poznałem kogoś, pomyślałem, że uśmiechnęło się do mnie szczęście i nawet ja zasługuje na miłość. Ale szczęście nie potrwało za wiele, po kilku miesiącach ta dziewczyna nagle (a może nie nagle, tylko ja nie chciałem tego zobaczyć, albo po prostu za bardzo ufałem) rozmyśliła się i zostawiła mnie z dnia na dzień, podsumowując mnie, że nie może być ze mną ze względu na mój wygląd, chociaż starała się przezwyciężyć co do mojego wyglądu to się nie udało. Byłem tylko takim misiem który miał być do końca roku akademickiego aby dotrzymać towarzystwa a po wyjeździe na wakacje do konta. O tym wszystkim dowiedziałem się na gg. To co czułem po tym wszystkim było straszne, brak apetytu, nie mogłem spać, a jak już mi się udało to budziłem się z lękiem i bólem w klatce piersiowej. Miałem myśli samobójcze ale dzięki znajomym, rodzinie, ale także i ta dziewczyna poprosiła mnie po rozstaniu abym obiecał, że nic sobie nie zrobię i czasowi nie zrobiłem sobie nic i jako tak wróciłem do normalności. Ale najgorsze w tym wszystkim jest to, że ja obwiniam siebie o to wszystko czuję, że byłem dla niej za słaby, za brzydki, za głupi, że nie spełniłem jej oczekiwań. I, że tak naprawdę ja nie zasługuje na nikogo. Czy może być tak, że ja nie zasługuje na miłość, uczucie, akceptację?