czuje sie ze przegrana;(

Witam chcialabym na jesien podjac studia ale boje sie ze nie dam sobie rady.Od dziecka choruje na silna nerwice w okresie dorastania doszly depresje.Jest mi ciezko walcze z tym.Boje sie ze jestem za slaba psychicznie na podjecie nauki.Mam 32 lata.co zrobic zeby przetrwac najblizsze 4 lata nauki.ja juz ciezko przezywam studia meza,jestem nerwowa,niespokojna ciagle sie o niego martwie!z drugiej strony zas nie chce zostac bez edukacji w dzisiejszych czasach.Maz poklada we mnie duze nadzieje,a ja nie chce go zawiesc chociaz szkole srednia juz dawno temu ukonczylam..naprawde staram sie chociaz boje sie ze moje chore nerwy zniszcza wszystko!;(((((((((ja nigdy nie bylam wzorowa uczennica raczej przecietna.Poszlam do zawodowki a pozniej do technikum wieczorowego I wspominam ten okres w moim zyciu jako koszmar ( szkole wybral mi ojciec mechaniczna)nienawidzilam jej z calego serca( spelnialam ojca marzenia)dlatego tez tak strasznie sie tego wszystkiego obawiam;(

Kochanka chcesz szukać na tych studiach?

jeśli masz pracę to studia ci są do niczego nie potrzebne, ba, w dzisiejszych czas to nawet nie wzkazane

w polandii studiuje się dla bycia studentem, nie dla wykształcenia. Chyba, że chce się zostać pracownikiem z wyższym wykształceniem na zmywaku lub magazynierem w markecie.

Wybierz studia, które będą dla ciebie przyjemnością, dlaczego masz rezygnować z czegokolwiek...??!! Obawy pozostają zawsze - zwłaszcza jeżeli masz jeszcze jakies dolegliwości, ale jeśli uznasz że sobie nie radzisz zawsze możesz zrezygnować. Myślę, że o niebo lepiej jest zrobić coś (choćby i nie miało zakończyć się powodzeniem) niż później całe życie żałować, że się nie spróbowało.. Ja obecnie studiuję finanse, ale moje pierwsze studia to była filologia angielska, moje marzenie - rzuciłam je po dwóch miesiącach ;) Ale nigdy nie żałowałam że spróbowałam bo gdybym tego nie zrobiła pewnie do dziś zastanawiałabym się, jak by to było... Tak więc nie ma się nad czym zastanawiać.. :)

pendzior Fakt, może i wykształcenie nie jest u nas obecnie gwarancją sukcesu zawodowego, a nawet gdyby studiować tylko dla tego, jak to nazywasz 'bycia studentem' to i tak jest zajebiście, i tak daje jakąś satysfakcję, no i wspomnienia z okresu studiów - bezcenne :p

dlaczego twój mąż pokłada w tobie nadzieję?

bo sam zaniedlugo bedzie mial magistra(oboje mieszkamy w Kanadzie) .Ja pracuje w fabryce nie jest rozowo,on chce zebym miala lepsza prace i co za tym idzie zycie.

to w Kanadzie sie tak nerwowo studiuje?

jestem, chora:(

czy podjac ryzyko pomimo choroby?