co sądzicie o takim czymś?? warto?

http://ryjbuk.pl/ogrzewanie-reki-282360

Odkąd pamiętam, zawsze byłem fanem Alana, dlatego gdy tylko dowiedziałem się o tragedii w nocnym klubie, w tym trudnym dla jego i jego rodziny czasie, postanowiłem choć trochę ulżyć milczącemu w cierpieniu, przykutemu do szpitalnego łóżka młodemu chłopakowi, któremu w mgnieniu oka Świat dosłownie runął pod nogami. Przyczajony pod cieniem usychającej paproci pamiętającej splendor czasów Gierka w zakątku oddziału neurochirurgicznego jednego z Warszawskich szpitali, z zapartym tchem i sercem bijącym niczym Maciejowi Orłosiowi w dniu śmierci Papieża-Polaka obserwowałem mojego idola, przy którym krzątał się stary konował z kaprawym ślepiem i rozczapierzona purchawa (ale, a jakże, z makijażem jak u luksusowej kurtyzany z placu Pigalle), która wnioskując po ubiorze mogła być nawet uznana za pielęgniarkę. W kazamatach swego umysłu od lat karmionego kryminałami Agaty Christie, thrillerami Deana Koontza oraz poradnikami Adama Słodowego, powoli ułożyłem plan działania. Sutanna była nieco za długa, a koloratka latała luźno wokół mojej chudej, koguciej szyi, jednak wiedziałem, iż jak to na każdego szanującego swą profesję lekarza, da się oczarować czarnej sukience, miałkiej gadce o zbawieniu nieśmiertelnej duszy i tym podobnym dyrdymałom rodem z plemiennych wierzeń mieszkańców Czarnego Kontynentu. Rozczapierzona purchawka łypała na mnie podejrzliwie, próbując wysondować moją wiarygodność pytając o takie terminy jak "apokatastaza", czy "kratofania", ale szybko ją zbyłem krótkim warknięciem i obietnicą pochówku w grobie przy płocie, skoro wątpi w siłę sprawczą słowa namiestnika Boga na Ziemii. W końcu, zostaliśmy sami. Spoglądałem na spokojną twarz, przy drugim spojrzeniu wyrażającą jednak tylko głęboką pustkę. Pustkę, którą obecnie odzwierciedlić mogła jedynie ta czarna, zimna jama, gdzie kiedyś biło moje serce; otchłań wydrążoną we mnie niczym zardzewiałym skalpelem przez los nie znający znaczenia słowa "litość". Stałem wpatrzony w jego nieruchome ciało godne samego Adonisa, z niedowierzaniem odtwarzając w pamięci cedzone przez krzywe ślepię w kitlu słowa; lekarze nie dawali mu szans na wyjście ze śpiączki, a nawet jeśli by się tak stało, pozostałby na zawsze świadomością zamkniętą w obumierającym w bezruchu mięsie, konsumowaną przez postępujące w sposób wykładniczy szaleństwo. Nie mogłem na to pozwolić. Jedyną rzeczą, jaką mogłem ofiarować Alanowi nim moja maskarada zostanie przejrzana, była choć chwila, w której mógłby wciąż realizować swą największą życiową pasję. Szybko chwyciłem go za nogi, po czym poderwałem je w powietrze w rytmy gorącej samby odgrywanej przez me serce wyrwane na chwilę ze stuporu rozpaczy i zrezygnowania, by następnie spleść się z nim w wysublimowanym tańcu towarzyskim, delikatnie przylgnąwszy do jego szyi ustami. Modern jazz porwał swą energią i lekkością nasze młode ciała, bez opamiętania złączając je ze sobą w symultanicznych ruchach i iście wulkanicznemu rozognieniu. Gdy miałem już szczytować, wyciągnąłem błyskawicznie rurkę do oddychania z jego ust, i wpakowałem ociekającego mieszaniną odchodów i płynu do USG, pulsującego z podniecenia kutasa prosto w pyzate usta mego słodkiego księcia. Z kącika oka Alana popłynęła łza. "Trwaj piękna chwilo" - zacytowałem w myślach Fausta. Nie jestem pewien tego co widziałem gdy zdjąłem już poduszkę z jego twarzy; umysł człowieka o złamanym przez okrutny los sercu potrafi zniekształcać rzeczywistość, jednak mógłbym przysiąc, iż na jego spokojnej twarzy mojego śpiącego aniołka widniał uśmiech wdzięczności za ten ostatni, wspólny taniec.

hihihi widziałam na kwejku :D