Chyba potrzebuję dobrego słowa :(

Nie mam już siły :( Pierwszy raz żalę się na forum, chyba już gorzej być nie może :O Nie wiem nawet od czego zacząć. Chyba liczę na to, że ktoś napisze, że ma podobnie i nie jestem sama w tak beznadziejnej sytuacji. Mam 23 lata, mieszkam z rodzicami. Odkąd pamiętam, matka ciągle mnie oceniała, krytykowała, porównywała z wszystkimi dookoła. Zawsze znajdzie we mnie wadę i pretekst do pouczania. Nie pamiętam, żebym kiedykolwiek czuła się doceniona i szczerze kochana przez własnego rodzica. Słowa "kocham cię" były przeze mnie wymuszane pytaniem "kochasz mnie?" - nigdy nie usłyszałam ich z własnej woli rodziców. Czuję się gorsza od innych, niedowartościowana. W towarzystwie jestem wycofana i zamknięta w sobie. Często sprawiam wrażenie radosnej, ale na dłuższą metę nie da się tak udawać. Nie mam przez to znajomych, żadnych przyjaciół. Jestem sama jak palec, bo nie potrafię się otworzyć i mówić o swoich uczuciach. To są kolejne powody dla matki, żeby mnie poniżać. Wykrzykuje mi, że nie będzie dłużej chowała w domu starej panny, że się mnie wstydzi. Nie raz miałam okazję usłyszeć, że nie na taką córkę czekała. Dzisiaj przypomniała mi, że jestem "śmieciem". Nie wiem co ze sobą zrobić :(

pocieszam cię :) nie smuć sie skąd jesteś ?

miej wyjebane a bedzie ci dane

Ze stolicy. Sama wśród tłumu.

Na Twoje szczęście. Jeszcze bym Cię pesymizmem zaraziła ;)

ysle ze za bardzo sie przejmujesz

nie martw sie. Spojrz na to z dystansu. Jestes wiele warta. To mama ma problemy z osobowoscia. Trzymaj sie, kazdy ma problemy ja placze juz 3 godziny.

no to trzeba w nim i piwo wypić, a w sobotę do ziembów ide

sie najebać muszę...

Zdaję sobie sprawę, że to co napisałam brzmi błaho. Ale uwierz mi, że jak dorasta się w poczuciu bycia nikim, to z dnia na dzień jest coraz ciężej. A oparcia nie mam w nikim. Dosłownie.

ja mam w alkoholu i musze sie napić, a nie mam z kim...:(do stolicy daleko abyśmy sie pożalili nawzajem...

Takasobiedzierlatka - wiem, że sytuacje i problemy są różne, ale zawsze myślałam, że rodzina jest po to, żeby się wspierać na dobre i na złe. A ja nie mogę z nią dzielić ani radości, ani smutków. A dla własnej matki jestem wrogiem nr 1, synowa za to zajmuje moje miejsce...

oj współczuję Ci bardzo.... u mnie w domu może nie było tak źle jak u Ciebie, ale z ojcem też nie najlepiej się dogadywałam... zawsze byłam porównywana do kuzynki (jego siostrzenicy), zawsze miał jakieś ale... 2 lata temu miałam wypadek, ledwo przyżyłam... wtedy dopiero zostałam przez niego doceniona, zdał sobie sprawę ile jestem dla niego warta i od tej chwili jest takim ojcem o jakim zawsze marzyłam... zupełnie się zmienił. Twoja mama po prostu Cie nie docenia i to tylko i wyłącznie jej wina! łatwo powiedziec : nie przejmuj się... człowiekowi zawsze jest przykro w takiej sytuacji i żadne nasze słowa tego nie zmienią... ale musisz zdac sobie sprawę że jesteś wyjątkową, wartościową osóbką i jestem pewna że kiedyś poznasz kogoś kto Cię doceni... trzymaj się!

Nie wiem jak sobie poradzić z tym, że nie mam żadnych znajomych, nie mam z kim wyjść z domu. Ludzie, którzy mają większe patologie w domu mają znajomych, z którymi mogą się wyrwać z tego "piekła". A ja tak siedzę sama, pogrążam się i tylko utwierdzam w przekonaniu, że faktycznie jestem beznadziejna. Wychodzę do pracy, wracam. Wychodzę w weekend do szkoły, wracam. Niby się z kimś tam pośmieję, pożartuję, ale tak naprawdę nie daję się nikomu poznać i zdarza mi się słyszeć pytania "dlaczego tak mało mówisz?" :O Ja pierdziele takie życie...

sama to przechodzilam.... i wiesz to jest w pewnym sensie blokada ja ja mialam bo uwazalam ze inni sa dziwni i nie da sie przy nich wyluzowac i mysle tak do tej pory ale sa osoby przy ktorych nie musze sie krepowac bycia soba :P nie wymuszaj nic na sobie skad jestes????

No ja niestety nie czuję się dobrze w towarzystwie. Wszyscy opowiadają o związkach, znajomych, imprezach, a mi w tym momencie pozostaje milczeć. Bo nie mam takich doświadczeń. Sprawiam wrażenie 40letniej starej panny chowającej się w swojej skorupce. A Tobie gratuluję optymizmu :) Z Warszawy jestem.

czyli nie jestes w zwiazku ?? wiesz nie przejmuj sie czasami zycie jest okrutne ale nie warto sie przejmowac ze gdzies nie pasujesz jakie masz marzenia?? jakie hobby? ja jestem z torunia

mi matka mówiła tak całe życie, w dodatku mam pokonczone wiecej szkol niz ktokolwiek w moich poprzednich pracach i ciagle trace prace, bo zawsze jestem kandydatem na ofiare do mobbingu. Moze sprobuj z tel.zaufania, jest w Olsztynie calodobowy i w godz.14022 drugi darmowy

Moje marzenie? Spotkać na swojej drodze choć jedną wyrozumiałą osobę, która mnie zaakceptuje, której w pełni zaufam i będę chciała dzielić z nią wszystko. Trudne w realizacji...

40letnia - dziękuję, ale telefon zaufania życia za mnie nie ułoży...:(

i tego autorko Ci życzę ! też kiedyś byłam nieśmiała, nie odnajodywałam się w towarzystwie, zwykle milczałam bo myślałam że nie mam nic ciekawego do powiedzenia aż spotkałam dziewczynę, której mogłam w 100 % zaufac, dzięki niej otworzyłam się na ludzi, zmieniła mnie o 180 stopni... myślę, że gdy spotkasz podobna osobę również staniesz się bardziej towarzyska i otwarta na innych ludzi...

Varias, ile lat czekałaś na tę zmianę? Czas goni jak oszalały, a okazji do poznawania ludzi coraz mniej. Przy moim bogatym życiu towarzyskim zwłaszcza.

hmmm... do końca gimnazjum. w sumie miałam jakieś koleżanki, ale czułąm się samotna. w liceum poznałam moją przyjaciółkę.... wówczas wszystko się zmieniło, moje życie, moje nastawienie do ludzi, wszystko... jak pisałam wcześniej 2 lata temu miałam wypadek - ona go nie przeżyła.... ja się jakoś wylizałam, zmieniło się u mnie w domu na lepsze, rodzice mnie docenili... a mojej E. zawsze będę wdzięczna za to że pojawiła się w moim zyciu i tak bardzo go ulepszyła.

Ano właśnie...Gimnazjum/liceum to czas zmian. U mnie już chyba trochę późno i już wszystko przesądzone :O