na odleglosc

czy uwazacie ze zwiazek na odleglosc ma szanse przetrwac...

Nie:-(

nawet jezeli dwie osoby sa w sobie naprawde zakochani i planuja wspolna przyszlosc???

Wiesz ja akurat znam trzy przypadki(tez wielka miłosć)i wszystkie te związki szlag wzięły:0(ale posłuchaj serca:-)

serce mi mowi ze warto i on tez mnie zapewnia ze bedzie czekal...

tak

No to trzymam kciuki-powodzenia:-)

dzieki mam nadzieje ze nam sie uda bo jestem naprawde szczesliwa w tym zwiazku...

znam to z autopsji. jestem z chłopakiem już 9 miesiecy w zwiazku na odległości i od poczatku tak było. Tylko że wczesciej znaliśmy się dosyć długo. Daleko mamy do siebie jakieś 7 h pociagiem, cieżko jest, zwłaszcza mi bo ja mam wiecej czasu i mysle o nim, a on duzo pracuje. mam nadzieje ze dotrwamy i jakos w sierpniu zamieszkamy razem.

no to powodzenia:)ja z moim chlopakiem tez juz prawie 9 miesiecy tylko ze nas bedzie dzielic jakies 3000 kilometrow:)

ale wczesniej byliscie ze soba nie na odległość?

czy pozniej sie rozpadnie, takie zwiazki maja znikome szanse

no tylko na taka mala jakies 40 km

nie bardzo, prędzej czy później pojawią się frustracje, jakieś podejrzenia, zaufanie trochę spadnie i przyjdzie cała reszta niezbyt pozytywnych, ale destrukcyjnych dla związku emocji. ja jestem ponad rok w związku na odległość, dzieli nas 350km, widujemy się bardzo rzadko i o ile ten rok było spokojnie i po prostu pięknie, o tyle teraz robi się problem z mojej strony, bo jest mi po prostu źle w takim układzie kiedy nie mogę się nawet przytulić do ukochanej osoby kiedy jej potrzebuję.

ale dlaczego ma sie rozpasc myslicie ze tesknota bedzie zbyt wielka...

moim zdaniem nie ma. na pewno nie na dłuży okres. to wymaga zbyt dużo poświęceń, al skoro czujesz że warto...

ale czasami odleglosc moze pomoc umocnic zwiazek tylko trzeba sobie w 100 procentach ufac

jak zacznie ci zależeć aż za bardzo to wszystko zacznie się jebać, to przetrwa bez stuprocentowego zaangażowania. ewentualnie jeśli dwie osoby są sobie pisane, ale osobiście w takie historie nie wierzę.

no bysmy byli oddzielnie przez jakies 2 lata

ja wierze w przeznaczenie i w prawdziwa milosc ktora moze przetrwac wszystko...:)

Kiedyś myślałam, że da radę, teraz jestem przekonana co do tego, że takie coś po prostu nie wychodzi. Tyle że jest różnica, jeśli wcześniej żyliście razem obok siebie i nagle jedno z was przeniosło się do innego miasta czy zaczęliście od samego początku z taką odległością. W drugim przypadku szanse są malutkie, bo w końcu przychodzi moment frustracji, pytań po co to wszystko skoro nie można być razem i żyć obok siebie, niepewność, bo może pozna inną albo stwierdzi, że bez Ciebie da się żyć, aż w końcu jedna strona z bezpieczeństwa i strachu przed tymi emocjami zacznie się dystansować. Ale to jest moje zdanie na przykładzie obserwacji samej siebie i przyjaciółki, która również w takim związku była.

myśle, że jak do każdego związku, do związku na odległość trzeba mieć dystans;P Na początku u mnie z zaufaniem było troche cieżko, ale sobie wyjaśnilismy wszystko teraz jest lepiej. Troche przez to zmieniłam styl życia, ale myślę, że warto. My widujemy się rzadko raz na 2-3 tygodnie, ale tak na 4-5 dni wtedy. Na pewno nie jest wtedy bajkowo, jakieś sprzeczki czy rozterki zawsze są, bo nie mamy się codziennie, ale myślę, że to i tak lepsze niż randki po 2 godziny 3 razy w tygodniu. Mieszkamy ze soba 5 dni, poznajemy sie na pewno bardziej niż w zwiazku bez odległości ale nie mieszkania razem. Więc ja wieże w takie rzeczy, ale czas pokarze!

I zapomniałam o najważniejszym, najbardziej kluczowa w tej kwestii jest liczba spotkań. Im rzadsze, tym gorzej.

w moim przypadku to bedzie tak ze on bedzie w irlandii a ja musze sie przeprowadzic do polski na 2 lata.ostatnio z nim rozmawialam na ten temat to powiedzial ze damy rade ze sa telefony i internet i samoloty on jest bardziej optymistyczny niz ja...

Myślę, że macie szansę skoro znaliście się długo przed tą odległością. Tylko najważniejsza jest rozmowa o wszystkim i wspólne szczere przepracowanie wszystkich emocji, które mogą się pojawiać w związku z taką sytuacją.

ja sie troche boje tego wylotu ale on mnie zapewnia ze nam sie uda i mnie bardzo wspiera

Tylko ważne jest, żeby przy tym swoim optymizmie nie tracił czasem realnego spojrzenia na sytuację, bo bywa tak, że nagle nie zauważa się problemów albo umniejsza ich znaczenie uparcie twierdząc, ze jest dobrze i dacie radę. Nie wiem z jakich powodów wyjeżdżasz do kraju, ale podejrzewam, że to taka zmiana życiowa, która trochę przestawi wasz wspólny rytm i oboje będziecie musieli się trochę poświęcić dla tego związku, więc dobrze by było, żeby Twój facet zdawał sobie z tego sprawę.

problemy rodzinne...i on rozumie to ze musze leciec bo tak naprawde ja tez nie chce ale zycie czasam takie jest i co zrobic