jak pomóc moim rodzicom?

Witam, piszę tu po raz pierwszy. Może to dziwne, że w ogóle na ten temat tu piszę, ale po pierwsze nie bardzo mam kogoś w realu z kim bym mogła o tym pogadać; po drugie nawet gdybym miała w tym wypadku chyba wole anonimowo pisać niż rozmawiać twarzą w twarz. Zacznę od tego, że jestem chora i różnie może być ze mną za kilka miesięcy. A właściwie to w obecnej chwili nie mam już zbyt wielu wątpliwości co do tego jak będzie. Jestem już tego świadoma od pewnego czasu, z wszystkim staram się jakoś sobie poradzić. Nie wiem jak sobie poradzić przede wszystkim z jedną rzeczą... moi rodzice, wiem, że mnie bardzo kochają, szczególnie mama. (Ja w sumie nie mogę tego powiedzieć o sobie, nigdy jakoś za bardzo nie odwzajemniałam tego. Nigdy nie czułam się zbyt szczęśliwa bo miałam zawsze kłopoty z nawiązywaniem przyjaźni z innymi ludźmi, to że rodzicom na mnie zależy mi nie wystarczało, choć to nie jest teraz takie ważne.) Moja mama, często mówi, że jestem dla niej najważniejsza i podobne rzeczy, tata przez większość czasu jest w Paryżu(to gwarantuje mu dużo wyższy zarobek niż praca w kraju) więc ja właściwie jestem dla niej głównym towarzystwem. Mam jeszcze brata, ale on ma problem żeby pomóc rodzicom w najmniejszej błahostce a w domu zjawia się tylko na jedzenie i spanie. Chciałabym żeby rodzice mieli jakieś wsparcie jak ja już nie będą mogła się starać nim być, żeby mama miała kogoś innego kto byłby dla niej najważniejszy. Wiem również, że bardzo kocha tatę, ale po tym co czasami mówi boje się, że nie będzie dobrze. Chyba najlepiej by było żeby później rodzice w ogóle o mnie zapomnieli, żeby było tak jakbym w ogóle nigdy nie istniała... Chciałabym coś zrobić, żeby oni byli szczęśliwi nawet jak mnie nie będzie, ale nie wiem jak. Pierwszy raz w ogóle uzewnętrzniam moje myśli gdziekolwiek, będę wdzięczna za każdą odpowiedź. Wiem, że to jest napisane trochę chaotycznie, ale niestety inaczej mi nie chcę wyjść. Pozdrawiam...

ile masz lat?

A Rodzice wiedzą o Twjej chorobie? I jeśli mogę zapytać to na co chorujesz i ile masz lat?

po pierwsze - to nie zakładaj najgorszego.W medycynie jak w kinie, wszystko jest możliwe i powiem Ci, że znane są przypadki, że nawet stary dziadek z białaczki wyjdzie :) Muszę iść spać, ale powtarzam: planujesz przyszłość mamy bez Ciebie, ok, masz prawo, ale nie traktuj tego, jako głównego pewnego wariantu. Powalcz trochę :) Miłej nocy. I nie dokładaj sobie.

w styczniu skończyłam 16

Kochana ile masz lat? Dlaczego od razu mowisz, że zostało Ci tylko kilka miesięcy? Jesteś pewna?

lombeliko, wiedzą, niestety wiedzą Brunetkaaaaaaaa19, ja wiem, tj oficjalnie nie wiem, ale moi rodzice wiedzą. Jestem pewna, nie wymyśliłam sobie tego, to opinia lekarzy.

Na co chorujesz?

na białaczkę

Ty no bez przesady, znam osoby które z bialaczką świetnie sobie radzą. Grunt to być dobrej myśli. I to nie czcze gadanie. Siła umysłu jest wielka.

Ty no bez przesady, znam osoby które z bialaczką świetnie sobie radzą. Grunt to być dobrej myśli. I to nie czcze gadanie. Siła umysłu jest wielka.

też miałam okazje poznać inne osoby z białaczką, ale każdy przypadek jest inny. Siła umysłu chyba niewiele mi pomoże

Mam znajomą która przezwyciężyła tą chorobę... Mam nadzieję że Tobie też sie uda. Masz zapewne mnóstwo myśli w głowie które tak naprawdę nie powinny Ci w tych chwilach przychodzić na myśl, ale wiem że to nie możliwe...

Autorko jak znosisz chorobe ? Od dawna chorujesz ?

up

http://www.polskieradio.pl/9/1280/Artykul/584375,Nienawidze-tej-choroby-ale-kocham-walczyc dla Ciebie :)