Mam niecałe 24 lata i aż do tej pory nigdy nie

miałam paczki przyjaciół z prawdziwego zdarzenia. Ostatnio naszła mnie taka refleksja i przyznam, że strasznie mnie przygnębiła. Bowiem, odkąd tylko sięgam pamięcią, zawsze byłam nieco z boku. Taka cicha, nieśmiała, skupiona na nauce, pochłaniająca książkę za książką, piosenkę za piosenką. Znajomi może i byli, ale niezbyt liczni, zbyt różni, żeby połączyć ich w szaloną ekipę. Zresztą chyba i ja nie ułatwiałam kontaktu. Aspołeczna, introwertyczną, z nieco "kocią' naturą (duża zasługa traumatycznych zdarzeń z młodości) mogłam wydawać się niezbyt atrakcyjnym kompanem. Co prawda z wiekiem trochę się otworzyłam, poszerzyłam horyzonty i ludzie zaczęli mnie postrzegać ciut inaczej, co zapewniło mi nowe znajomości, ale problem nie zniknął. Kontakty z czasem się rozluźniły, każdy poszedł w swoją stronę, a ja, cóż, cierpiałam. Tak jest i teraz. Niby znam dużo osób, ale większość to luźne znajomości studenckie i pracownicze, które raczej nie przenoszą się na grunt prywatny. Mam dwie przyjaciółki i jeszcze kilka innych kolegów i koleżanek, ale pochodzą oni z tak innych światów, że czasem trudno o podjęcie jakiejś wspólnej inicjatywy. Czego mi właśnie brakuje. Chciałabym mieć jeździć z kim w góry, na koncerty, powygłupiać się, ale i pogadać całkiem serio. Stąd też z nutką zazdrości oglądam zdjęcia niektórych osób - mają swoich ziomków, razem wojażą itp. A ja? Nie mam takich wspomnień. I czuję przygnębienie na myśl, że nie będę miała co powspominać na starość poza szkołą, pracą i studiami. Ale ileż można, prawda? Jak myślicie, czy wg was mam jeszcze w tym wieku poznać ludzi, którzy podzielają mój stosunek do życia i nie wyszumieli się do końca? Czy może raczej jestem zbyt sentymentalna i moje pragnienia są nie na miejscu w czasach, gdy trudno o prawdziwe więzi?