chyba się zakochałam

PS NIE BĘDZIECIE, BO ON JUŻ DOSTAŁ WSZYSTKO, A NAWET WIĘCEJ NIŻ CHCIAŁ I CIĘ NIE CHCE. Mnie też sporo zajęło dojście do tego stopnia wtajemniczenia. A dopiero potem zaczniesz myśleć o sobie. Bo teraz, mimo iż wiesz, że ma Cię totalnie w nosie i byłaś jedną z wielu, gdyby zadzwonił - leciałabyś w środku nocy. I mimo, iż wiesz, że mam rację - nadal masz nadzieję, że może w Twoim przypadku jednak będzie inaczej... Otóż nie, nie będzie.

"Bo teraz, mimo iż wiesz, że ma Cię totalnie w nosie i byłaś jedną z wielu, gdyby zadzwonił - leciałabyś w środku nocy" To prawda. Leciałabym. I jeśli zadzwoni, to kurva polecę. Bo marzę o tym.

oj ale wspolczuje, jeszcze niedawno przechodzilam przez to samo...

Na nic moje gadanie. Może i leć 7 razy nawet, nim zrozumiesz. Mnie też tłumaczono, a ja i tak robiłam swoje i żyłam nadzieją, której nie było. Każdy musi to przeżyć, strawić i podzielić na czworo samodzielnie. Życzę dużo sił i zajrzę tu czasem.

Tylko, że on nie zadzwoni, tak czuję. Po prostu czuję. Więc nie będzie do czego lecieć :) no a gdyby zadzwonił... hmm... po prostu teraz nie mam już nic do stracenia, dałam mu siebie i już mi nie ubędzie. Będę dłużej cierpieć? Nieważne, ale spędzę z nim jeszcze choć jedną chwilkę. Ah... Też myślę, że muszę to strawić sama. I nawet pogrążyć się ostatecznie.

Zastanawiam się, czy wywalić wszystkie maile i smsy od niego - cholera szkoda mi ich. Chyba jeszcze nie teraz. Za to teraz masochistycznie oglądam jego zdjęcia. On jest taki... taki określony, taki charakterystyczny. Jego osobowość aż bije z każdej linii ciała. Jest marzeniem mojego życia.

I kiedyś kurva poznam kogoś normalnego, zrównoważonego, i będziemy może i szczęśliwi, a ja w wietrzne księżycowe noce wychylając się przez okno z papierosem zatęsknię za tym wariatem. I to jest straszne.

Też tak miałam, też tak myślałam. Nie, nie zatęsknisz, za jakiś czas się będziesz z tego śmiała i zaczniesz w nim widzieć wady. Bo póki co to on ma Cię w dupie, a Ty wystawiasz go na piedestały i idealizujesz - taka prawda. Też przez to przechodziłam, byłam tak samo głupia :D. Wszystko mija i nic nie jest idealne.

Ja czytałam nasze rozmowy i tam doszukiwałam się czegoś niepokojącego - tylko rozdrapywałam rany. Aż raz pieprznął mi system i skasowało się pół rozmów. Co ja głupia chciałam z tym robić, miałam zamiar prosić go, by mi te wszystkie rozmowy zgrał i na płytę nagrał - to jest dopiero kurwa upadek. Ale nie poprosiłam jaśnie pana :D. A drugą połowę po kilku miesiącach sama wywaliłam. Mam jakieś foty, ale teraz to już bez dreszczy je czasem odpalę, by się z siebie samej pośmiać.

Naszych rozmów teraz nie byłabym w stanie czytać. Z smsów zrobiłam archiwum, wywaliłam jego nr, jakoś mi lżej teraz że go nie ma już w moim telefonie. Cholera ja nawet tapetę na pulpicie i hasło do kompa miałam z nim związane - już zmieniłam oczywiście. Wiem jedno - już nigdy tak nie popłynę. Dodam, że on pojawił się wtedy, gdy właśnie kończyłam odchorowywać długi związek i bolesne rozstanie - więc to, co się dzieje teraz boli mnie po prostu niewyobrażalnie. I ta cholerna wiosna.

Nie piszesz nic dla mnie nowego. Haseł co prawda z nim nie mam, ale wszystko u mnie wyglądało identycznie jak u Ciebie. Miałam wtedy 24 lata, a chodziłam jak ogłupiała nastolatka. Czułam się, jakby ktoś mnie pogłaskał, wziął pod skrzydła i oswoił, a potem kopnął w dupę, wyśmiał i poszedł dalej. Bolało bardziej, miłostki wcześniejsze też mi się nie udawały, a on totalnie podciął mi skrzydła. Po czasie wiem, że po to, bym doceniła wszystko, co wokół, nie idealizowała nikogo i używała też rozumku, a nie serca/dupki.

No ja mam 26 lat. I pierwszy raz w życiu zrobiłam z siebie taką idiotkę. Zawsze byłam ostrożna, przezorna, czekałam aż facet się porządnie zaangażuje i da temu dowody, zanim zaangażuję się i ja. A tu, byłam taka oszołomiona tym, że łamiemy konwenanse, schematy, że to takie szalone i cudowne. Nigdy nie padły słowa o zakochaniu, tylko pierdolenie o tym, że nasze dusze są podobne, że to przeznaczenie że na siebie wpadliśmy i jaka ta nasza relacja jest niesamowita, nietypowa i w ogóle - więc po co ją określać, szalejmy!

I dostał czego chciał, nie zakochał się, poszalał i teraz pewnie już do innej smoli cholewy. On się pobawił, zaliczył, w sumie jest fair, bo niczego nie obiecywał. A Ty łykałaś wszystko jak pelikan. Moim zdaniem on już nawet nie bierze Cię pod uwagę, po prostu - miło się bawił, spędził trochę czasu z kimś, kogo co najwyżej trochę polubił i tyle. Może nawet kolegom opowiedział - mój tak :D. To nie bajka ani żaden pieprzony romantyczny film, ja upadłam twardo na dupę, bolało i przestało. Przeżyjesz to i Ty i to nie tak, że ja w to wierzę. Ja to wiem.

Mam nadzieję, że kolegom nie odpowiedział, bo mamy niestety wspólnych znajomych :/ kuuuurva. Ale w sumie taki stary jest, że oby go już nie jarały opowieści tego typu :/ no, a i z drugiej strony, gdyby to opowiedział naszemu wspólnemu kumplowi to ten pewnie by mu w mordę dał, bo to porządny człowiek który mnie lubi i szanuje, no ogólnie taki chłop z zasadami. Hehe a ja rano dostałam od niego smsa :) no nie mogę, zaczyna mnie to w sumie bawić. Jak on delikatnie powolutku mnie odsuwa, tak miło, żeby nie można było mu nic zarzucić :)

Boli boli boli booooli.... ciężko znaleźć zapomnienie :(

Wiesz, co mi pomagało? Wyryczałam się, wygadałam koleżance, a potem ładnie ubierałam i wychodziłam na miasto. Inni faceci potrafią skutecznie odciągnąć uwagę od takiego zapomnienia. Też miałam inne zaloty w nosie, do czasu. Mówię serio, na przekór sobie, choć Ci się nie będzie chciało - wyjdź. Powody do uśmiechu się znajdą, a jeśli nie - choć na chwilę odciągniesz uwagę od niego. I po pierwsze - ignorować. Jego smsy, zaproszenia, nie odbierać telefonów.

Wychodzenie na miasto źle się dla mnie kończy...ehh...

Bo?

Bo niestety nie mam umiaru w alkoholu... zresztą wystarczą śladowe ilości by mnie upić. I niestety, robię z siebie idiotkę, zwierzając się znajomym - i obcym też. Żałość...

Jaka piękna wiosna :) jak mi go brakuje... :(

Chyba nie wytrzymam i po prostu do niego zadzwonię, że chcę się spotkać i to wyjaśnić. Wiem, że to żałosne. A ja chciałabym go chociaż zobaczyć... :( i może łatwiej mi będzie porozmawiać, wyrzucić to z siebie i potem już na zawsze zerwać kontakt.

I jak tam?