Wypaliłam się... życiowo, uczuciowo, całościowo

Nie wiem co mi jest, ale po prostu. Nic zupełnie mnie już nie cieszy, właściwie rzadko się uśmiecham porównując z kiedyś. Nic też nie umiem czuć do facetów, brakuje mi sił na początkowe podchody. Nawet całować się nie mam ochoty. Nie mam siły walczyć też już o relacje z koleżankami, właściwie jestem ciągle sama, palę mosty. I nie wiem jak z tego wyjść, jak znów być radosną, flirtującą, zabawną, wyjątkową. Jak kiedyś. Teraz to jest wiecznie narzekającą nudziarą. Co zrobić ze sobą ?

A wiesz, że ja bym tak chciała. Bo mam w sobie aż za dużo uczuć i cierpię.

jestem facetem :) Ja wiem czy to depresja? Raczej...życie, dobiegam trzydziestki, nie mam poukładanego życia jeszcze. A jaka jest recepta? Przestać chcieć i wyobrażać sobie a zacząć żyć, brać rzeczywistość taką jaka jest :).

nm

Moje propozycje: 1. Weź sobie "urlop od życia" - czyli jakis długaśny wyjazd byle gdzie, tam, gdzie nie jest ważny czas - taki relaks dla własnej głowy. 2. mimo, ze to nie deprecha - ale jednak coś z duszą - wizyta u psychologa.

Ja miałam tak i jeszcze gorzej po mobbingu. Potem pół roku dochodzenia do siebie. Teraz czuję się jak człowiek co odzyskał wolność. Tylko, żebym jeszcze nie musiała martwić się o pieniądze.

Skorzystaj z pomocy specjalisty. Wygląda to na depresję. Też tak kiedyś miałam, życie nie miało najmniejszego sensu. Ale wyszłam jakoś z tego. 3 mam kciuki za Ciebie.