Monolog bo muszę

Byłam z nim, Byłam i nie byłam, własciwie bardziej nie/ czasem, na krótko. I sie skonczyło, jeden telefon od niej i koniec. I jakby tych lat nie było, finito. Mozna wspomnienia wsadzić w smietnik, niczego nie wolno, wszystsko brudne i zakazane. Nie ma nic. Nic. I tak na zawsze i juz nigdy. straszne, jak śmierc, jak nieuchronnośc, od której nie ma ucieczki. Nie chcesz ranic kogoś, więc ranisz siebie i udajesz,ze nic się nie stało,zyjesz dalej, nie myslisz...Nie rozgrzbywac, nie myslec, jakos będzie, udawac,ze własciwie sie nie kochało, takie tam spotkania od czasu do czasu. a znasz wszystkie jego marzenia, ulubione filmy, plany na przyszłosc, hasłujesz jego imieniem konta, grzebiesz w necie, bo moze natrafisz na jakis slad... Pustka.