Nie mogę tego znieść...

Słuchaj, nie chciałam na Ciebie jechać. Trochę źle sformułowałaś myśli, bo na tamtym topie wydawało się, jakby chodziło Ci głównie o to, że nie możesz skakać koło chłopa non stop i jeździć na szmacie w chałupie, bo pracujesz. Teraz widzę, że chodzi o to, że pracę masz gównianą, jesteś chora i przemęczona. Posiadanie roboty, od której chce ci się rzygać i beczeć wykańcza psychicznie, wiem. Nie bagatelizuje tego, ale naprawde nie wiem, co Ci poradzić. W tym kraju tak syfiaście się żyje... O wszystko trzeba walczyć z pazurami.

Nie mam możliwości zmiany pracy. A czemu? Bo chwilowo nie mogę sobie pozwolić na brak pracy zmarnowany na czas poszukiwań...

Wiem, że w tamtym sprawiałam takie wrażenie... Starałam się okroić temat, nie chciałam ruszać pewnych rzeczy, ale już trudno. Co do przemęczenia - pracuję już 6 lub 7 dzień pod rząd, bez dnia wolnego. Ale nie mogę się postawić kierownictwu... Szef daje popalić każdemu, kto cokolwiek powie.

Nyanka, przykro mi, naprawdę. Jesteś kolejną ofiarą systemu. Mnie zostało to oszczędzone (krótki po studiach znalazłam pracę w zawodzie, oczywiście PO ZNAJOMOŚCI :O ), ale mój mąż przeżył już wszystko - gówniane roboty, gówniane płace, oszukiwanie pracowników, poniżanie, łamanie prawa pracy... Teraz jest tylko trochę lepiej (szef nie jest aż taką ostatnią mendą). Ale tylko trochę. Taki kraj, szukaj czegoś lepszego, może jakieś znajomości masz, jakiekolwiek? Popytaj po rodzienie, znajomych...

Nie mieszkam w rodzinnym mieście. Wyprowadziłam się od toksycznej rodziny, nie mam tu zbyt wielu znajomych oprócz osób z grupy na byłej uczelni.