Kochamy się,ale ranimy

Jestem w związku z chłopakiem od 8 miesięcy.Mam 19 on 23 lata. Ostatnie 2 miesiące był to głównie kłótnie. I głównie to z jego winy, zrobił coś co mnie zraniło, mimo,że nie był tego świadomy lub nie chciał. Niedawno podejrzewałam go o zdradę, ale wytłumaczył mi,że pisał do dziewczyny tylko i wyłącznie w sprawach służbowych bo razem pracują i teraz nawet po to nie będzie do niej pisał. Zawsze płacze po kłotni, przeprasza i błaga o kolejną szansę.Przy ostatniej kłótni z nim zerwałam, załamał się, przyjeżdżał do mnie mimo,że tego nie chciałam. On chciał tylko się do mnie prytulić nawet gdybym mu kazała jechać. Wróciłam do niego. Staramy się rozmawiać, bo przedtem nie zwracaliśmy na to uwagi i potem wychodziły takie kłótnie. Kocham go,ale już mu tak nie ufam, nie wiem czy uda mu się to odbudować, oczywiście ja też się staram mu w tym pomóc, ale czuję,że czasami jesteśmy już dla siebie obcy. Czy ten związek ma sens?

Jakie to wszystko posrane

Czy ktoś może doradzić mi co mam robić w takiej sytuacji. Jak to waszym zdaniem wygląda?

Rozstań się z nim.

mieszkacie razem ?

próbujcie :) jedno Ci doradzę - rozmowa, rozmowa i jeszcze raz rozmowa :) ja z moim kiedyś też się tak ciągle kłóciłam. wiesz kiedy przestaliśmy? kiedy zaczęłam jasno mówić, czego chcę, czego oczekuję, co mnie boli i o co mam pretensje. bo często było tak, że kazałam mu się domyślać, dlaczego mam focha, albo dokąd chciałabym pójść. odkąd wykładam kawę na ławę nie mamy takich problemów :)