2,5 latek nie reaguje na otoczenie

Witam, mam pytanie do mam, czy już jest powód by się martwić i umówić synka do specjalisty czy to jeszcze normalne zachowanie, wcześniej nie widziałam żadnego problemu ale teraz coraz częściej się zastanawiam. Synek w listopadzie skończy 3 latka. Jest bardzo żywym dzieckiem, potrafi już ładnie mówić, potrafi wymówić płynnie zdanie majace nawet kilka słów, potrafi wyrazić swoje potrzeby, zaśpiewać kilkanaście piosenek z całym tekstem, bardzo lubi książeczki, potrafi opowiadać słowo w słowo fragmentami, martwi mnie natomiast to jaki jest w otoczeniu, nie słucha, nie reaguje, potrafi bardzo dużo chodzić i mówić ale sam do siebie, gdy ktoś próbuje coś do niego powiedzieć to jakby tej osoby nie widział i nie słyszał, jest tak bardzo często, aż nagle jakby się ocknął podbiega i mówi o czymś zupełnie innym, ma takie swoje dziwne zachowania, potrafi leżeć na podlodze i rozmawiać z zabawkami ale gdy ktoś chce coś mu zaproponować, porozmawiać nie reaguje wcale, na polecenia też nie raguje często, jednak gdy jest na mnie skupiony i mam do niego konktetne pytanie potrafi odpowiedzieć i wytłumaczyć czy chce jeść, pić, iść na spacer, już sama nie wiem, poradźcie..

dzieci nie mają podzielnej uwagi - zwykle jak są czymś zaabsorbowane to nie reagują na nic i nikogo - może dlatego zachowuje się tak Twój syn. Może się wstydzi i udaje, że nie słyszy... Trudno powiedzieć... Jak przeczytałam temat to zaraz pomyślałam o autyźmie ale z tego co piszesz to masz normalny kontakt z synem więc na pewno nie... Jak się niepokoisz to zapytaj choć pediatrę albo idź do psychologa dziecięcego

Moj ma teraz 3.5 roku i zachowuje sie podobie. Niestety ma zdiagnozowany autyzm. Co prawda wszystkie dzieci z dziwnym zachowaniem ze spektrum autyzmu wrzucane są do jednego worka- niestety POLSKA to kraj pełen "niedouczonych specjalistów" Dlatego ja wierze ze kiedys bedzie funkcjonowal normalnie.

Ale skoro Twoje dziecko w tmy iweku potrafi aż tyle, spiewa piosenki i jest mądre to myślę że to ie autyzm. poczytaj o zepsole Aspergera. Ja bym na to stawiała i konieczneie idz do lekarza, szybko zdiagnozowane i zrehabilitowane dziecko lepiej poradzi sobie potem w zyciu. Zycze powodzenia;)

w przypadku autorki to moze byc co najwyzej lekka odmiana autyzmu- zespoł aspergera, na pewno nie autyzm- przy nim w tym wieku nie mówiłby prawie nic i rozwój wtedy jest wyraznie uposledzony. Przy Aspergerze rozwój jest normaly, tylko wystepuja takie rózne dziwactwa

A zgodzę się z Lenusią, teraz nadużywa sie okreslenia autyzm, moda minęla już na ADHD więc teraz jest wlaśnie autyzm.

a kryteria diagnostyczne są mało precyzyjne i przewrażliwione matki sobie dopasowują co im pasuje, a jak trafią na prywatnego konowała który poczuje kasę, to i uzyskują diagnozę.

dziewczyny, autyzm, jak każda choroba, ma różny przebieg i natężenie. Pracowałam w Niemczech jako opiekun w Warsztatach Terapii Zajęciowej. Widziałam różne dzieciaki autystyczne - był chłopiec bez kontaktu, nieobecny zupełnie i dziewczyna, która tylko czasem odpływała w swój świat...

dokładnie niedawno był tutaj topic mam, ktore miały dzieci w wieku ok roku i już wiedziały że ich dziecko ma autyzm i jexdziły do skutku po specjalistach, az któryś orzekl że to autyzm. Aj szkoda gadać.....trochę rozsądku wystarczy a nie robienie z dziecka kaleki.

ale, autorko, nie martw się. Mi tam osobiście na autyzm to nie wygląda, choć znawcą nie jestem, pracuję od lat z osobami niepełnosprawnymi i wiele przypadków widziałam

dla mnie to typowy, klasyczny przypadek aspergera

tylko tym sposobem to można stwierdzić, że każdy ma autyzm, kto się choć raz zamyślił, a zresztą, ok niech ma - tylko po co takiemu komuś diagnoza i terapia, skoro to nie wpływa znacząco na jego funkcjonowanie? Jak dziecko ma deficyty uwagi które utrudniają naukę czy problemy manualne - jak najbardziej warto się tym zająć i iść po terapię... ale ot tak, bo czasem na imię nie reaguje?

poradź się lekarza albo najlepiej jakiegoś dobrego psychologa dziecięcego

anulsss - Dziękuję, za wpisy, dziękuję również innym Właśnie nie jestem taka by sobie coś wmawiać na siłę, i zmieniać dziecko bo coś mnie się w nim nie podoba a na tym atapie powinno już być geniuszem i znać 2 języki, bez przesady :) po prostu zaczęłam się martwić bo mam porównianie z innymi 2 latkami i choć dosmkonale rozumiem, że każde dziecko ma prawo rozwijać się inaczej coś mi nie pasuje, dlatego nie zakładam, zadnych chorób, schorzeń, tylko prosiłam o poradę, bo zaczęłam się martwić, jak podkreśliłam, wszystko gra, tylko brakuje tego konkatu z innymi ludźmi i w sumie mój mały pod pewnymi względami pasuje mi do tego zespolu aspendera, a pod pewnymi nie. Musze wybrac sie do spacjalisty i tylko on moze w 100 % wszystko mi wyjasnić

przepraszam - aspergera, często robie literówki, niedbalstwo w pisaniu zwyczajnie.

Witam, mam identyczna sytuację z córką. Jak wygląda dziś sytuacja Pani syna? Ktoś miał podobny przypadek?