smutna historia ale prawdziwa

Witam wszystkich :) Chciałabym się z Wami podzielić historią pewnego pana, która mówi, że prawdziwi mężczyźni istnieją, którzy naprawdę kochają swoje kobiety. Wczoraj byłam na małej imprezie rodzinnej, z powodu rocznicy ślubu i wiadomo był alkohol, ale był i też wdowiec, wiedziałam ze 3 lata temu zmarła mu żona, ale nie znałam szczegółów. Pan Mariusz ma teraz 37lat, jest nie chce wchodzić w szczegóły bo moge pomylić, zajmuje się jakimiś korporacjami międzynarodowymi- ogólnie bardzo inteligentny i sympatyczny facet. Wiadomo , że po alkoholu człowiek lubi się wyżalić. Oólnie było to małżeństwo bardzo zgrane- ale nie znałam ich dobrze tyle co na imieniny, ona była od niego młodsza chyba z 5 lat, obydwoje rodzaj karierowiczów ale bardzo zakochani, kiedyś ale to już dawno nawet z nia rozmawialam, ladna taka drobna ale miala taki urok, jak tak ich widzialam to trudno mi bylo powiedziec jaki jest ich zwiazek, bo jak to na imieniach chwile siedzisz i nic wiecej. Ona zmarła 3 lata temu miała chyba z 29lat tak gdzieś, zmarła to było dość głośne, ja o tym słyszałam, bo miała porządny wypadek - była nawet chyba 3 dni w szpitalu ale zmarła bo kilku dniach- jeszcze ja o tym słyszałam jak bylam u mojej rodziny, bo to nie moja rodzina tylko rodzina mojego kuzyna. Otóż pan Mariusz opowiadał mi jak bardzo ją kocha, że ta kobieta była jedynym dobrem w jego życiu,że każdego dnia dziekuje Bogu za taką istote , że wie ze jest. Później że bardzo nie lubi niedziel, że on może pracowac i pracowac i tęskni za nią, że żałuje każdego dnia jaki poświecił pracy a nie swojej żonie, że wszystko co ma teraz, pieniadze, mieszkanie, samochod nie jest mu juz potrzebny, bo nie widzi sensu, ze tak cierpi , że każdego dnia mu się śni. że jej rzeczy które ma, bop nie wyrzucił, że to jest wszystko dla niego tak cenne, ogląda filmy i wtedy wlasnie jak bylismy na 25 roczniczy ślubu, to mówił ze ile on dałby by móc przezyc z nia taka rocznice, by mógł miec ja blisko, przytulic, porozmawiac, pocałowac. tak bardzo mnie to wzruszyło, wiem ze niektórzy powiedzą ze takie głupie sentymentalne, ze z niego to baba a nie prawdziwy facet ale dla mnie to takie piekne, i jest mi go tak żal, że dziś w ogóle nie mogłam ugotować obiadu, myslałam tylko o nim jak mi go żal.

Taki romantyk,że aż mi majtki zawilgotniały, dawno nikt mnie tak nie podniecił. Ciekawe czy za mną i moją pochwą też ktos będzie tak tesknił kiedys?

Na publicznym forum tak ze szczegółami piszesz o kimś?

...i pociesz. Jemu będzie dobrze i tobie też :)

ja mam meza przeciez. jak ze szczegolami?? podalam nazwisko, chyba nie

To się rozwiedź i bądź z wdowcem.

A jeśli ona zmarła wskutek dzikiego analu? Może on jest Homme Fatale? :(

tutaj na forum wiekszosc ludzi autorko to ludzie nienormlani bez empatii.Nie ma co pisac

No tak, wszystko zależy od ludzi. Jeżeli forumowiczom miłość kojarzy się tylko z pochwą i bzzzzzykaniem, to trudno wymagać ażeby potrafili przyjąć do wiadomości, że kochać, to znaczy tęsknić za kimś, kto był w zyciu największym skarbem. Nawet śmierć nie jest w stanie rozdzielić takiej wyjątkowej pary. Bo w ich przypadku miłość trwa do końca świata i jeszcze wiele lat dłużej. Ale kto to zrozumie ?

zyje na tym swiecie juz ladnych kilkadziesiat lat i nie spotkalam sie z takim przykladem dozgonnej milosci topik uwazam za prowo

wlasnie, ja chcialam napisac, jak tych dwoje ludzi sie kochało, ja w swoim małżeńswtie widze ze nie ma w nas tyle uczuci co u nich, jak powiedzialam to mojemu męzowi to on powiedzial; mlody pewnie jaką sobie babke znajdzie i tyle. a ten czlowiek pokazal mi jak naprawde kocha prawdziwy facet; bo to nie ejst jakaś fajtułapa, to po prostu mąż tęskniący za swoja żoną, to jest bardzo piekne i skzoda ze teraz tak mało w nas tej czułości, tu nie tylko chodzi o sex, tu chodzi o te prawdziwe uczucia

Niedowiarkom, w miłość nieśmiertelną proponuję porozmawiać z wdowami i wdowcami, którzy przeżyli razem kilkadziesiąt lat. A po śmierci małżonka do końca swoich dni żyją w bezgranicznym żalu i tęsknocie. To nie jest bujda.