Mój chłopak nie wierzy w miłość na całe życie...

Jestem od 2,5 roku z chłopakiem, on jest już po 30-tce. Kiedyś miał okres, gdy często zmieniał kobiety, nie tyle potrzebował się wyszaleć, co była to pewnego rodzaju zemsta na kobietach, rozgoryczenie. Było to po zerwaniu zaręczyn z jego wieloletnią miłością. W jego przeszłości jest jeszcze jeden niechlubny punkt - ma dziecko, z kobietą, która nie była jego narzeczoną. Podobno go "wrobiła", tj. oszukała, że wciąż bierze tabletki "anty", a wyskok miał miejscu już po ich rozstaniu. To tyle w kwestii przeszłości. Jak już wspomniałam, od 2.5 roku jesteśmy razem. Dla niego wróciłam do zapyziałego, rodzinnego miasta, chociaż życie planowałam sobie ułożyć w dużym mieście, w którym studiowałam. Codziennie mamy kontakt telefoniczny, nawet po kilka razy, ale widujemy się 1-2 razy w tygodniu, bo on mieszka i pracuje kilkadziesiąt kilometrów od miasta. Ja mieszkam z rodzicami, on pół roku temu rozpoczął remont swojego mieszkania, w którym mamy razem zamieszkać. Jeszcze przed remontem spędzaliśmy tam ze sobą weekendy. Znam jego znajomych i rodzeństwo, ale nie znam wciąż jego rodziców. Kiedyś tłumaczył, że przedstawienie dziewczyny rodzicom jest dla niego bardzo wiążące, może dlatego...? :( Nie ma z jego strony rozmów o ślubie, planów na przyszłość, pt. dzieci, dom i pies... Do tego od samego początku utrzymuje kontakty ze swoją byłą dziewczyną, a teraz podobno tylko dobrą koleżanką. W każdym razie wczoraj się pokłóciliśmy o pewną sytuację. Na koniec spytałam go, czy byłby w stanie żyć beze mnie? Czy mógłby się po jakimś czasie zakochać i ułożyć sobie życie z kimś innym? On odpisał, że na pewno kiedyś jakoś, że ja na pewno też. I że nie chce tego robić. Nie spodziewałam się takiej odpowiedzi... Wielokrotnie mu mówiłam, że dla mnie jest całym światem, tym Jedynym, że on albo żaden. Z jego strony nigdy nie padały takie deklaracje, ale tłumaczyłam go, bo wiem, że ma problem z wyrażaniem uczuć. Zawsze słyszałam tylko "kocham", bez innych wyznań. Załamałam się, pamiętając słowa " nie szuka się kogoś z kim można żyć tylko kogoś bez kogo nie można żyć". Powiedział, że nie wierzy w utopijną jedną miłość na całe życie i gwarantuje, że ja też byłabym szczęśliwa z kimś innym. Twierdzi, że chce żebym była jego na zawsze, że tylko mnie chce, itp., itd., ale po tym co powiedział, ja czuję, że w każdej chwili mogę być zastąpiona kimś innym, że jest życie "po mnie"... Bardzo mnie tym zranił, wie, że jestem mocno emocjonalna, a miłość jest dla mnie najważniejsza. Czuję się okropnie, jak dodatek, a nie sens życia. Ja postawiłam wszystko na jedną kartę przyjeżdżając tu do niego, od 2 lat czekając aż wreszcie ze sobą zamieszkamy, mam teraz problemy z pracą, bo w moim mieście jest ogromne bezrobocie... Dałam mu z siebie wszystko, w zamian otrzymując wyznanie w stylu: z nikim innym nie chcę żyć, ale w ostateczności mógłbym... Proszę, pomóżcie mi racjonalnie ocenić, co mam o tym myśleć... Jestem zdruzgotana, on jest całym moim punktem odniesienia, a ja poczułam się w jego sercu tak mało ważna, do zastąpienia... Czy to jest z jego strony miłość czy wyrachowanie? Może po prostu potrzebuje mieć kobietę w domu, niekoniecznie mnie, po prostu jakąś kobietę?? Nie potrafię się od wczoraj pozbierać...

On ma rację. Jakbyście się rozeszli to za jakiś czas byłabyś w stanie ułożyć sobie życie z kimś innym. Też byłam w 8-letnim związku, przeżyłam rozstanie strasznie, a teraz po 1,5 roku jestem w stanie być z kimś innym. Tu wcale nie chodzi o uczucia na teraz. Pewnie Cię kocha. A te słowa: " nie szuka się kogoś z kim można żyć tylko kogoś bez kogo nie można żyć" ja odbieram bardzo pozytywnie. Byłoby miło coś takiego kiedyś od kogoś usłyszeć, bo to świadczy jednak o wielkim przywiązaniu i uczuciu tej drugiej osoby.

Ale ja nie usłyszałam nigdy takich słów od niego, to cytat, który jedynie zapadł mi w pamięć. Bardzo mądry zresztą. Poza tym... uważam, że jeśli się kogoś naprawdę kocha, to w danym momencie nie jesteś w stanie wyobrazić sobie życia bez tej osoby. Wiadomo, że kiedy związki się kończą, ból mija i czas leczy rany to nagle się okazuje, że jednak można zacząć coś nowego. Ale w danym momencie, jeśli jest się zakochanym, to jest się święcie przekonanym, że to na wieki. Na tym polega miłość. Nie uprawiajmy asekuranctwa...

"W każdym razie wczoraj się pokłóciliśmy o pewną sytuację. Na koniec spytałam go, czy byłby w stanie żyć beze mnie? Czy mógłby się po jakimś czasie zakochać i ułożyć sobie życie z kimś innym? On odpisał, że na pewno kiedyś jakoś, że ja na pewno też. I że nie chce tego robić. Nie spodziewałam się takiej odpowiedzi..." Właśnie o tej sytuacji pisałam. W Twoim życiu wszystko kręci się wokół niego. Ukróć to trochę, bo możesz bardzo cierpieć. Wiadomo, że w danym momencie nie można sobie wyobrazić życia bez kogoś, ale Ty go zapytałaś o sytuację w przyszłości po rozstaniu. Naprawdę nie rozumiem, co on powiedział złego.....

Kochana sek w tym ze on cie moze i kocha ale wydaje mi sie ze to ty sie bardziej starasz tobie mocniej zalezy i on jest tak pewny swojej milosci ze nie boi sie uzyc takich slow w kazdym badz razie daj mu wreszcie odczuc ze nie jest jakims zasranym pepkiem swiata i ze mozesz bez niego zyc a wtedy to on bedzie sral po nogach zeby cie nie stracic!

Rapapatyuoja, to niestety nie działa, próbowałam. Z jego strony jest odbijanie piłeczki - mniej mojego zainteresowania = w to mi graj, więcej wolności! Zasada stymulacji nigdy nie zadziałała, a wręcz pojawiały się z czasem wyrzuty, że moje zainteresowanie nim zmalało, że skąd ta zmiana, że się psuje, itp. Za to z jego strony żadnych specjałów, niespodzianek. Jest tak, że jak ja czegoś extra nie wymyślę, nie zasugeruję, to on nie wpadnie na pomysł jakiejś ciekawej randki. Germanistko, jeśli on nie wierzy w jedną miłość na całe życie, to w sytuacji składania przysięgi małżeńskiej (oboje jesteśmy wierzący), wszystko co powie będzie jedną wielką hipokryzją? Coś na zasadzie: jak się popsuje, to można wyrzucić, bo zawsze można mieć nowe... No chyba, że myślał wyłącznie o sytuacji mojej nagłej śmierci... U naszych dziadków istniała inna mentalność - wierzyło się w miłość i związki do grobowej deski. Jak się psuło, to się naprawiało, a nie wyrzucało do kosza. Dlatego tak wiele było szczęśliwych i trwałych małżeństw... A teraz tylko egoizm, konsumpcjonizm i łatwizna.

Ma rację. Nie każdemu jest taka dana, a ocenić czy to było *to*, można chyba dopiero pod koniec życia. W większości przypadków sprawdza się powiedzenie, że nie ma ludzi niezastąpionych. Co najwyżej pozostaje albo zniechęcenie, albo wspomnienia :) Osobiście bałabym się deklarować komuś *na całe życie*, bo nigdy nic nie wiadomo. Stąd też zniechęcenie, albo obawa przed ślubem. Nigdy nie jestem pewna samej siebie ;)

Zastanawiam się czy trwałość małżeństw naszych dziadków wynikała z tego, tak jak wszyscy trąbią, że wtedy ludzie woleli naprawić związek niż *wyrzucić coś, co się popsuło*. To były inne czasy. Rozwody, przynajmniej w wiejskim otoczeniu, były *plamą na honorze*. W bardzo hermetycznym i religijnym otoczeniu, takie osoby były tak jakby napiętnowane - zwłaszcza kobiety. Co do tych ostatnich, mając dzieci i dom na głowie, nie były w stanie same się utrzymać, nie mówiąc o prowadzeniu gospodarstwa rolnego. Może w wielu przypadkach to pragmatyczne podejście do życia trzymało ludzi ze sobą.

No ja do tego podchodzę trochę inaczej. Mi się wydaje, że podobnie do niego. Też przeżyłam rozstanie po latach. Z jednej strony wierzę, że można przeżyć z kimś całe życie, ale dwie osoby muszą się bardzo starać. Z drugiej strony nic na siłę. Jeśli bardzo się psuje, mam na myśli naprawdę poważne rzeczy, a nie jakieś błahostki to nie warto ciągnąć związku dalej. Trzeba walczyć owszem, ale nic na siłę. Kiedyś miałam podobne podejście do Twojego i dużo mnie to kosztowało, bo cierpiałam strasznie po rozstaniu. Doświadczenia zmieniają człowieka...

ja też by, nie chciała słyszeć takiej odpowiedzi, ale też to bardzo ryzykowne pytać kogoś o to, tak jakby z jego strony to nie była prawdziwa miłość, pytasz kogoś o to co jest tu i teraz, a teraz on powinien Cię kochać na tyle, że nie wyobrażałby sobie życia bez ciebie ;)ja to rozumiem