Nie umiem nawiązywać kontaktów z ludźmi:(

Całe życie stroniłam od ludzi, spędzając czas w samotności lub w towarzystwie najbliższych mi osób. Z natury samotniczka, niezbyt rozmowna, wolałam zajmować się rysowaniem lub czytaniem książek, niż zabawami z innymi dzieciakami. Byłam od nich zawsze spokojniejsza i bardziej powolna, co dzieciom przeszkadzało i może dlatego dość szybko przestałam się z kimkolwiek kumplować. Szkołę podstawową, gimnazjum i średnią przeżyłam będąc z boku. O ile w dwóch pierwszych nie byłam zbyt lubiana i ludzie wytykali mnie palcami, to liceum wspominam w miarę dobrze. Wystarczyło mi to, że mam ten swój światek, a reszta była dla mnie bez różnicy. Teraz jednak, zbyt długo żyjąc w ten nieco pustelniczy sposób, uświadomiłam sobie, że przez moją naturę wiele tracę. Wypadam jako osoba nieśmiała, niezaradna, gapowata, dziwaczna. Bo co z tego, że prywatnie dobrze mi ze sobą, skoro wystarczy kontakt z ludźmi, żeby uświadomić sobie własne niedomagania interpersonalne, trudności przystosowawcze. Tak mało przebywałam z ludźmi z moim wieku, że mam wrażenie, że nie potrafię się z nimi komunikować. Podam przykład. Otóż ostatnio spotkałam na mieście kolegę z roku i postanowiłam się przywitać (chłopak bardzo mi się podoba, nie ukrywam), choć kosztowało mnie to sporo nerwów, jako że ja z tych nieśmiałych i zakompleksionych. Zaczęłam tak: "Cześć Adam, miło cię widzieć, co słychać?", a on na to, że " nie lubi tego typu pytań, więc odpowie, że nic nie słychać, po staremu". Poczułam się jakby ktoś wylał na mnie kubeł zimnej wody, niezręcznie. Bo przecież nie miałam złych intencji, chciałam po prostu jakoś zagadać. Ogólnie ciągle tak mam. Staram się, jestem miła, okazuję sympatię, a i tak nie czuję się zbyt lubiana, traktowana poważnie. Ludzie ze studiów zagadują do mnie tylko po to, aby mieć od kogoś notatki :( Może i jestem mało obyta z ludźmi, tyle lat w końcu unikałam bliższych relacji, ale zniechęca mnie taka postawa. Doszło do tego, że nie potrafię czuć się naturalnie wśród innych, ciągle kontrolując to, co mówię, to, co mnie bawi. Jak mam sobie poradzić?

Mam serdecznie dość. Dlaczego nie mogę być traktowana tak jak inni, dlaczego ludzie z jakiegoś nieznanego mi powodu trzymają się ode mnie z daleka? Nic dziwnego, że potem boję się do kogokolwiek podejść, w obawie że będę się narzucać:(

Czy znacie takich ludzi jak ja? Co sądzicie o nich? Może coś doradzicie?

Każdy chyba zna nieśmiałych ludzi. :P Ich problem polega na tym, że strasznie się przejmują tym, co inni o nich sobie pomyślą. A jak mawia słynna polska osobistość: http://s1.wgrane.pl/download.php?file=105381&time=1314458104 :P

Tylko nie wiem, czy tu tylko o nieśmiałość chodzi, a nie przypadkiem o coś innego, np. opóźnienie w rozwoju. Cóż, nie będę udawać, że jestem niesamowitą gapą. Ciągle zaliczam jakieś gafy, tutaj czegoś zapomnę, tam coś rozleję. Wszystko przez te trzęsące ręce i przyśpieszone bicie serca :(

Kurde, zapodałam takiego fajnego mema z Ferdkiem Kiepskim i nie wchodzi. ;( Musisz się zadowolić spajdermenem, przynajmniej przekaz ten sam. :P http://pl.memgenerator.pl/mem-image/miej-wyjebane-a-bedzie-ci-dane-pl-ffffff

Okey, dzięki :D

No co Ty, niby jakie opóźnienie w rozwoju? :P Jak na razie widzę, że sensowne zdania konstruujesz.

Czy moglibyście się jakoś odnieść też do tego przykładu, co podałam. Bo ciągle dręczy mnie to, czy tak powinno się zagadywać do ludzi...

Bo poprzez pisanie zawsze mogę więcej wyrazić. A tak na co dzień no cóż, wypadam jako ofiara losu.

jeżdze autobusami w godznach szczytu, żeby poczuć przynależność do grupy :O

Ten Adam to jakiś zdziwaczały mruk- tyle Ci powiem. :P

jezu, ale burak z tego twojego kolegi.. jak on cie sie moze podobac? zapewniam cie, ze ten chlopak tez nie ma zdolnosci interpersonalnych, ropdice go chyba w oborze wychowywali

gdy ktoś bierze ode mnie notatki, napawam się tym wtedy czuję że zyję. Problem w tym ze to trwa tylko chwilę. Jak zatrzymać ten czas?

jak już pisałam moim problemem są trzęsące się ręce. Mam tak, gdy zapomnę wziąc prozaku a ostatnio lekarz nie dał mi recepty bo przedawkowałam tylko po to zeby miec odwage zagadac do tego kolegi :O

Ej, te wpisy wyżej to sprawka podszywgimgowna. Odnośnie Adama - też wydało mi się to strasznie burackie z jego strony, po tym wydarzeniu zaczęłam unikać go jak ognia, choć niestety sama też się obwiniam, że użyłam tego "co słychać".

z drugiej strony on mogl wyczuc, ze jestes spieta i zdenerwowana i te twoje powitanie wypadlo troche sztucznie i niezrecznie ale w tym wypadku tym bardziej powienien byc mily, zebys poczula sie zreczniej, tak przynajmniej zachowuja sie ludzie kulturalni on natomiast wyczul twoja slabosc i jeszcze ci dokopal. prawdopodobnie sam ma ze soba problemy i poprawil sobie samopoczucie twoim kosztem

nie jest burakiem jak niektórzy tu piszą. Jest po prostu szczery i cie nie lubi lub/i dzialasz mu na nerwy. A ponieważ zyje w zgodzie ze sobą nie będzie sie zmuszał do naciąganej rozmowy z tobą.

no, ok tak ci odpowiedzial i co dalej? :D rozeszliscie sie w milczeniu czy cos jeszcze zostalo powiedziane?

powiedział: "to na razie" po czym oddalił się w popłochu

to tez kwestia wychowania. zaden kulturalny czlowiek nie odpowie w ten sposob na przyjazne powitanie.

nie było nic niegrzecznego w jego zachowaniu, powiedział ze nie lubi tego typu pytań - ma do tego prawo. Byłby niekulturalny gdyby odpowiedział np "spadaj" lub coś z tych rzeczy

Nie, jechaliśmy potem tym samym autobusem, ale że się zmieszałam, nie odezwałam się już więcej. Nie będę się nikomu naprzykrzać:( Nie lubi? Ciągle mam wrażenie, że nikt na studiach mnie nie lubi, choć jestem normalną laską, nikomu nie obrabiam dupy, jestem miła i kulturalna, nie gadam też głupot. Dlaczego?

ja mysle, ze jednak nie zachowal sie kulturalnie ;) przynajmnie wg zasad savoir vivre

może jestes nudna? na studiach ludzie szukają rozrywkowych znajomych, ogólnie nudziarze nie są lubiani

To jak miałam zagadać? "Co słychać" to symboliczny zwrot, do tej pory nikomu jakoś on nie przeszkadzał, a znalazł się ktoś taki, kto poczuł się urażony. Okey, rozumiem, mógł mieć gorszy dzień, ale wierzcie mi, to jest przykre, ponieważ całe życie byłam traktowano jak gówno.

No niby miał prawo nie mieć ochoty rozmawiać, ale jak ktoś podchodzi z przyjaznym uśmiechem, a Ty się odwracasz i zwijasz bez ogródek, to może to trochę zaboleć. :P

moze jestes introwertyczka. tacy ludzie czesto nie czuja sie dobrze w towarzystwie ekstrawertykow, moze tylko takich masz na studiach

"Wypadam jako osoba nieśmiała, niezaradna, gapowata, dziwaczna. Bo co z tego, że prywatnie dobrze mi ze sobą, skoro wystarczy kontakt z ludźmi, żeby uświadomić sobie własne niedomagania interpersonalne, trudności przystosowawcze." pytasz dlaczego ale sama sobie odpowiedziałaś na to pytanie poli ana - idąc twoim tokiem myślenia wszyscy na uczeli nie mają kultury, przeczytaj jeszcze raz co dziewczyna napisała zakładając temat "Poczułam się jakby ktoś wylał na mnie kubeł zimnej wody, niezręcznie. Bo przecież nie miałam złych intencji, chciałam po prostu jakoś zagadać. Ogólnie ciągle tak mam. Staram się, jestem miła, okazuję sympatię, a i tak nie czuję się zbyt lubiana, traktowana poważnie. " napisała ze ciągle tak ma więc wynika z tego że nie tylko on się zachowuje tak w stosunku do niej, kto tu ma problem?

tysiace ludzi codziennie uywa "co slychac", to takie jakby powitanie, ktorego nie trzeba brac doslownie to tak jak w ang. how do you do chcoiaz przyznaje, ze o ile w jezyku mowionym mi nie przeszkadza, o tyle w pisanym troche mnie drazni, ale to faktycznie zalezy od osoby! ale odpowiadam grzecznie, nawet osobom zaktorymi nie przepadam