sama miłość nie wystarczy

macie tak, że pomimo że kogoś kochacie i to bardzo, a on was jeszcze bardziej, to czujecie że ten związek nie ma sensu i najlepiej go zakończyć? nie chodzi mi o kwestie finansowe materialne itp. po prostu czuję że życie ze mną może być dla niego udręką na dłuższą metę i lepiej żeby go sobie nie marnował nie zasługuję na kogoś tak dobrego dla mnie

sama milosc to nie wszystko,czasami lepiej odejsc, tak trzeba

Dlaczego tak uważasz?

Jesteś osobą chorą czy co? Za mało konkretów.

no jasne, co by z ciebie byla za kobieta szczesliwa i bez problemow? to nie uchodzi :)

ja nie wiem bez milosci niedobrze i z miloscia jeszcze oorzej nikt wam nie dogodzi powaa......sama milosc nie wystarczy a czego Wam jeszcze trzeba??????? no tak pieniadze praca zdrowie i co jeszcze?????? a za chwile jakas jedna z druga napisza nastepny temat mamy wszystko ja go nie kocham odchodze!!!!!!!!!!!111

nie jestem chora, po prostu nie nadaję się do bycia w związku jestem samolubna, egoistyczna i skrajnie introwertyczna, tak naprawdę nikt z moich znajomych nie zna mnie całej, tylko każdy osobny kawałek myślałam że jak poznam kogoś takiego jak mój facet to się zmieni, ale gówno, nic się nie zmienia, widzę jak go ranię i nie potrafię inaczej

to lepiej zostaw go dla jego dobra.

skrajnie introwertyczna, tak naprawdę nikt z moich znajomych nie zna mnie całej, tylko każdy osobny kawałek hahahhahahahha

Co zamierzasz?

wiesz ja mam podobnie,tez mysle ze nie nadaje sie do zwiazkow,ale przez to ze jestem trudna nie uwazam ze nie mam szans na normalny zwiazek

przestan biadolic i zamiast go ranic idz i dawaj mu szczescie. to takie trudne?

"tylko każdy osobny kawałek" czy kaszdy sam mosze sobie wybrac okreslony kawalek? :)

No wiesz, ktoś kiedyś powiedział, że "mężczyźni kochają zołzy" :). Ja też mam czasami wrażenie, że mój związek nie ma sensu... I może nie przez to, że ja jestem dla niego jakaś okropna, ani też, że on dla mnie taki jest... Ja się boję, że zmarnuję sobie życie przy nim, że nie będę szczęśliwa i że ciągle będą jakieś problemy, rozczarowania. On popełnił w życiu kilka błędów, podjął kilka pochopnych i nieodpowiedzialnych decyzji, przez co oboje teraz cierpimy, choć nie da się ukryć, że ja jednak bardziej. Bardzo stara się to naprawić, tylko że ciągle coś nie wychodzi, a ja się tylko rozczarowuję i cierpię, ponosząc konsekwencje jego decyzji. On mówi, że jak tylko to naprawi, to znowu wszystko będzie piękne, znowu będziemy szczęśliwi i będziemy żyć tak, jak chcemy, ale ja po tych wszystkich przeżyciach i zawodach boję się, że już zawsze coś będzie nie tak. Z jego umyślnej lub nieumyślnej winy, ale że ciągle będę cierpieć i będę nieszczęśliwa. Wiem, że wcale nie musi tak być, a związek jest sztuką kompromisu. Że każdy może mieć w życiu gorszy czas, że i moja szczęśliwa karta może się odwrócić, los bywa przewrotny. I wiem, że on by mnie wtedy nie zostawił. Ale mimo wszystko ciężko mi mieć pozytywne wizje przyszłości z nim tych wszystkich rozczarowaniach. Ale trochę już ze sobą jesteśmy, na dodatek zaręczeni, bardzo go kocham i nie potrafię odejść. Boję się tej samotności i tego, jak to będzie bez niego.

Water Lily-jak to czytam to mysle ze na tym chyba polega prawdziwy zwiazek dwojga kochajacych sie ludzi:)

hamletyzuj,bo to groteskowe,jesteś jak kobieca wersja,zjebanego kafeteryjnego prawika,który pierdoli,że wszystkie kobiety to kurwy,a nawet nie ma odwagi iść nsa prawdziwe3

nie kochasz go prawdopodobnie,nie takich głupich ludzi,żeby nie docenić osoby stworzonej dla siebie

a facet i tak oferma,że jest z tobą,mimo,że go obrażasz

"Why, let the stricken deer go weep, The hart ungalled play; For some must watch, while some must sleep: So runs the world away" :)