Nie lubię siebie. A własne wady uważam za zalety, u kogośinnego. Jak to zmienić

Mam o sobie bardzo złe zdanie. Dotyczy zarówno wyglądu, jak i charakteru. Skupięsięjednak na wyglądzie. Nie lubię tego, że jestem niska (160), że jestem drobna, mam małe piersi, niefajne nogi. Że nie jestem wystarczająco ładna. Tym czasem znam dziewczynę, która jest chyba niższa ode mnie i absolutnie mi siępodoba (choć na początku patrzyłam na niątak jak na siebie: na przegrańca, który jest niski i płaski). Polubiłam ją, bo bawiło mnie jak o sobie mówi, że wzrost traktuje jako atut, że w żartach pisze o swoich małych piersiach (i widać, że absolutnie nie jest to dla niej kompleksem). Ja co prawda o swoich wadach nie mówię w ogóle, bo wychodzę z zalożenia, że jak będę o tym mówić to ludzie też zaczną. Ale w jej przypadku jest własnie tak, że jest bardzo lubiana. I nie dziwię się, bo ja sama ją bardzo lubię. Faktem jest, że jest ode mnie ładniejsza. Ale mimo wszystko podziwiam ją, lubię, i bardzo mi siępodoba. Dlaczego nie mogę w podobny sposób spodobać sięsama sobie? Jak patrzeć na siebie przychylnym wzrokiem?

Jeszcze dodam, że jest ona odrobinę infantylna, i też jest to traktowane przez innych jako atut. O mnie kiedyś ktośteż powiedział, że jestem dziecinna, i za wszelką cenę chciałam to zmienić (i zmieniłam), bo uznałam to za coś strasznego

Twoja koleżanka akceptuje siebie taką jaką jest. I nie uważa niskiego wzrostu za wadę. Mówi o tym wprost, śmieje się wręcz z tego i tym samym sprawia, że nikt nie będzie się z jej wzrostu śmiał, bo przecież jej to nie dotknie. Polub samą siebie, pokochaj wręcz. Ty jesteś niska i drobna, ktoś inny jest herod babą - każdy jest inny. I tylko niektórzy cierpią z tego powodu. Zdecydowana większość akceptuje to, czego zmienić nie może.